What if I told you a secret

H26

Bo P.o.v

Shawn neemt nog steeds niet op, ik ben onwijs ongerust. Hij zal toch niet in dat hotel zitten? Shawn had wel eerder geappt in welke hotels hij welke datum zou zitten. En nu zou hij dus in dat brandende hotel zitten. Ik geloof het niet helemaal, ik moet het eerst van hem horen.

"Mam." Zegt Lana rustig. "Ja Lana, wat is er?" Vraag ik, ook wat gekalmeerd. "Ik heb weer wat gevonden." Ze draait de laptop om. 'Shawn Mendes ook in brandend hotel'. Ik schrik, en doe mijn hand voor mijn mond. "Nee!" Zeg ik. Ik pak mijn telefoon, en bel iedereen van het team. Nog steeds reageert niemand. Ik bel dan gelijk Karen, zij neemt wel op.

"Hallo Karen." Zeg ik. "Hallo Bo, ik neem aan dat je het nieuws ook volgt?" Zegt ze, ik kan de verdriet in haar stem horen. "Ja." Zeg ik. "Weet je of Shawn oké is? Ik heb niks van hem gehoord." Zegt ze. "Ik heb niks van hem gehoord, ook niet van zijn team." Zeg ik. "Oh, als je hem bereikt. Kan je dat dan gelijk tegen mij zeggen?" Vraagt ze. "Natuurlijk!" Zeg ik. "Bedankt, welterusten Bo." "Welterusten." En ik hang op. 

Het is vier uur in de nacht, en ik heb nog niks van Shawn gehoord. Ook niet van zijn team.
Het is verschrikkelijk, ik kan gewoon niet slapen hierdoor. Ik blijf maar op mijn telefoon. Misschien zijn ze nu wel aan het slapen, dat hoop ik natuurlijk. Ik leg mijn telefoon weer weg, morgen hoop ik op meer nieuws.

"Mam, wakker worden!" Ik word wakker als Jessy naast mijn bed staat, ze heeft mijn telefoon vast. "Oké, dat is mooi. Doei Andrew." Jessy hangt op.    Ik kijk haar nieuwsgierig aan. "En?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ze leven nog." Zegt ze. "En Shawn? Hoe is het met Shawn?" Vraag ik. "Ja, eh goed. Denk ik, hij ligt in het ziekenhuis. Hij gaat het overleven hoor, hij viel van de trap terwijl hij naar buiten vluchtte en nu is zijn been gebroken." Zegt Jessy. Ik stap uit bed, en pak mijn telefoon die Jessy nog vast heeft. "Wat ga je doen?" Vraagt ze als ik haar voorbij loop. "Dingen regelen." Zeg ik en loop naar beneden.

Lana P.o.v

Jessy vertelde me net het nieuws over pap, ik was opgelucht om dat te horen. Nu weet ik dat hij nog leeft.
Ik heb mam al deze hele morgen niet gesproken, ze is de hele woonkamer aan het rondlopen. We weten alle drie niet wat ze aan het doen is. Soms loopt me met de telefoon aan één oor, en de andere keer loopt ze met een boekje.

Nu loopt mam weer met een telefoon, ze is gestopt met het lopen. Ik probeer wat mee te krijgen met het gesprek. Ze praat over pap, en ze zegt wat over ons. Meer kan ik niet meer horen, ze praat nogal snel.

Na een halfuur gaat mam met een plof naast ons zitten. We kijken haar even aan, en daarna glimlacht ze naar ons. "Het komt allemaal goed met hem." Zegt ze dan. "En met zijn been?" Vraagt Kyle. "Ja, wel oké. Hij stelt zijn tour nu uit. Nou, eigenlijk moet dat. Hij wou graag verder gaan, maar met die been is het onmogelijk." Zegt mam. "Dus pap komt thuis?" Kyle staat op. "Ja, morgen is hij er." Zegt mam, ze ziet er nu gelukkig uit. "Wanneer gaat de tour dan verder?" Vraag ik, ik hoop dat het lang gaat duren natuurlijk. "Dat weten we niet, als het goed met hem gaat dan snel. En anders gaat het lang duren." Zegt mam.

We zitten tv te kijken als pap ons belt, mam pakt gelijk haar telefoon. "Hey Shawn. Hoe is het?" Vraagt ze. Ze klikt op luidspreker zodat wij het ook kunnen horen. "Goed, ik voel me alleen schuldig voor de fans." Zegt pap. "Moet je niet doen! Jij kunt daar niks aan doen. Ze zullen het vast niet erg vinden om iets langer te wachten." Zegt mam. "Maar toch, ik voel me vreselijk daardoor." Ik weet dat pap zich rot voelt, hij doet alles voor zijn fans. "Als je je nu rot voelt, duurt het nog langer dat je je beter gaat voelen." Zeg ik. "Hey Lana. Je hebt gelijk." Zegt pap, maar ik weet dat hij zich nog steeds schuldig voelt. "Wij zijn er ook nog." Zegt Kyle. "Hey Kyle. Is Jessy er dan ook?" Vraagt pap. "Ja natuurlijk! Ik ben er hier voor je. We zullen goed voor je zorgen als je weer thuis bent." Zegt Jessy vrolijk. "Ja!" Schreeuwd Kyle, wat onzin was want hij staat dicht bij de telefoon. "Dat is mooi, ik ben weer blij als ik even thuis kan zijn. Morgen vlieg ik direct naar jullie toe, tot dan." Zegt pap. "Doei!" Zeggen we allemaal.

Mam begint al met wat regeltjes als we klaar zijn met bellen. Ze verteld dat wij pap moesten gaan helpen, en dat we meer dingen moesten doen in het huishouden. Jessy en Kyle vonden dat vreselijk.

Ik loop naar mijn kamer, Jessy loopt achter mij aan. Voor mijn deur draai ik mij om. "Wat moet je?" Vraag ik. "Pap zei toch dat hij binnenkort zou komen? Zal hij nu nog een keer komen als hij weer weg is?" Vraagt ze. "Geen idee, ik hoop van wel." Zeg ik. Ik draai me weer om en loop mijn slaapkamer binnen. Daar licht papier, met daarop het lied dat ik wilde maken, ik heb al genoeg tekst. Het is alleen nog niet helemaal klaar, ik wil het af hebben voordat pap er is. Ik heb hulp nodig, dus bel ik Bryan weer. Bryan twijfelde niet en kwam gelijk. Ik legde al wat spullen klaar, en was klaar om het lied af te maken. Ik wil echt dat ik pap kan trots maken, ik zal mijn best hierop doen. Ook voor Aiden.

Het is al avond, en Bryan en ik hebben aan één stuk door gewerkt. Het lied is eindelijk af, nu moet pap het alleen nog horen.