What if I told you a secret

H42

Bo P.o.v 

Ik merk dat mijn hart steeds harder tekeer gaat hoe dichterbij ik bij het huis kom. Ik heb mij zo vaak nerveus gevoeld, maar deze keer is het echt akelig. Ik weet niet hoe dit gaat aflopen. Straks is Lana hier helemaal niet. Plots word ik tegen gehouden door Bryan. 
"Hier is het." Zegt hij en wijst naar het huis. "Hier woont May. Een vriendin van Lana." Zeg ik verbaasd. "Wat? Waarom zou een vriendin dit willen?" Vraagt Bryan. "Dat weet ik niet. Kom, we gaan het uitzoeken." Zeg ik. 

We lopen even een rondje om het huis, het word moeilijk om hier in te komen. "Heb je al iets gevonden waar we inkomen?" Vraag ik. Bryan knikt. "Ik kan via de tuin naar binnen. Ik zag dat daar een raampje open stond. Dit word easy." Zegt Bryan en wrijft in zijn handen. "Waar wacht je dan op?" Zeg ik lachend. Bryan knikt en we lopen naar de achtertuin. 

"Waarom laten we het de politie niet doen? Dat is toch hun werk?" Fluistert Bryan als hij wat doet met het raampje. "Door de sirenes schrikken deze gruwelijke mensen en gaan ze vluchten en ik wil Lana als eerst zien." Zeg ik. Hij knikt begrijpend en opent het raampje. Hij kijkt me blij aan. "Kom, we kunnen." Fluistert hij en klimt door het raam. 

We staan in de keuken, het is een open ruimte. Het lijkt wel alsof hier mensen hebben gewoond en daarna verdwenen. Alles is smerig. Bryan kijkt onder een tafel en ik loop voorzichtig naar de bank. Ik stop gelijk als ik iets hoor, het is niet Bryan die dat geluid maakt. Voorzichtig loop ik naar de bank, het geluid word harder. Ik buk een beetje en loop wat sneller naar de bank. Ik had iets had om iemand te verwonden. Dan had ik me kunnen beschermen. Ik probeer zo geluidloos te zijn, maar terwijl Bryan allemaal dingen pakt en neerzet hoor je telkens wat. Ik verbaas me dat er niks gebeurt met het geluid. Ik ga nu weer voorzichtig opstaan, ik voel me wat veiliger. Ik kijk wat er op de bank zit. Een jongen. Van schrik loop ik snel naar Bryan toe. "Mens." Fluister ik en wijs naar de bank. Bryans ogen worden nu groot. "Wat nu?" Vraagt hij. Ik wijs met mijn vinger naar boven. Lana kan daar zitten. Hier is ze in ieder geval niet. 

We sluiten de deur die in naar de gang gaat. "Goed. Misschien kunnen we nu even praten." Zegt Bryan nog steeds fluisterend. "Ja, waar gaan we haar vinden?" Vraag ik. "Dat wou ik net vragen. We moeten haar dus overal zoeken." Zegt hij, nu zegt hij het wat harder. Ik leg mijn vinger op zijn mond. "Hallo?" Zegt iemand boven. "Shit." Zegt Bryan en wilt vluchten. Ik lach en hou hem tegen. "Dat is Lana!" Zeg ik blij, maar nog steeds stil. 

We lopen de trap op naar de plek waar we Lana hoorden praten. We zien daar Lana op een matras liggen. "Mam!" Zegt ze blij. Ik loop naar haar toe en knuffel haar. "Ik heb je zo erg gemist." Zegt Lana, ze is nu aan het huilen. "Stil maar, we gaan nu." Zeg ik en knoop haar los van de touwen. "Wat zit er achter die deuren?" Vraagt Bryan. "Mensen, we moeten gaan voordat ze wakker worden." Zegt Lana. 

Rustig lopen we met zijn allen de trap af, ik ben zo blij dat ik Lana heb gevonden. Ik kan wel huilen, maar ik ben te beangstig om dat te doen. "Daar slaapt Mick, we kunnen er niet langs." Zegt Lana en kijkt geschrikt naar mij. "Hij slaapt, we kunnen dit Lana." Ik pak haar hand vast en we lopen naar de woonkamer. Zoals ik heb gezegd is Mick aan het slapen, we lopen met zijn allen naar de voordeur. Voorzichtig doet Bryan de deur open en we lopen allemaal naar buiten. Bryan sluit dan de deur, we zijn wat veiliger. 

"Kom, achter dat muurtje! Daar wachten we tot de politie komt!" Zegt Bryan en hij rent naar een muurtje, we volgen hem allemaal en gaan erachter schuilen. "Bryan heb jij je telefoon bij je? We moeten Jane bellen en daarna Shawn." Zeg ik. Bryan knikt en geeft zijn telefoon. 

Ik heb Jane en Shawn gebeld, allebei waren ze opgelucht. Ik weet het niet heel zeker, maar het leek alsof Shawn aan het huilen was. Ik vroeg er niet naar, want ik zag dat Lana steun nodig had. Ze zat helemaal te schudden, van angst waarschijnlijk. 

"Lana, wil je erover praten?" Vraag ik haar. Ik leg een arm over haar heen. Lana schuift meer naar mij toe en schud haar hoofd. "Ik wil haar liever vermoorden." Zegt ze. "Wie? Die Mick?" Vraag ik. "May. En haar broer Darren en de vriend van haar broer, Mick. Allemaal." Zegt Lana, ze kijkt nu boos en ook nog angstig. "Ze zullen zeker ervan boeten. De politie is daar!" Zegt Bryan en staat op en begint te zwaaien met zijn armen. 

Na ongeveer tien minuten staat iedereen buiten. May, Darren, Mick en alle mensen die hier wonen. Ik houd May vooral in de gaten, zij heeft dit allemaal aangedaan. Ik let ook goed op Lana, ze staat op het punt om May in elkaar te slaan. Ze wilt zo graag wraak, ik kan het zien. Ik begrijp haar helemaal, ik wil ook wraak nemen voor wat ze hebben gedaan met mijn dochter. 

"Bedankt Bryan en Jane. Zonder jullie hadden we Lana nooit gevonden." Zeg ik als Bryan en Jane voor hun huis staan. "Geen probleem. Lana, je kan altijd met mij praten." Zegt Jane. Lana knikt. "We gaan naar huis. Welterusten." Zeg ik en loop met Lana naar de auto. 

Lana is al de hele weg stil, ik snap haar en laat haar dus met rust. Ze is natuurlijk moe en dat ben ik ook. "Je mag thuis wel gelijk slapen. Je ziet er moe uit, morgen praten we wel over wat er is gebeurd." Zeg ik tegen Lana. "Ja. Ik ben wel moe. Mag ik bij jullie slapen?" Vraagt ze. "Ja, natuurlijk." Zeg ik. Ik ben blij dat Lana bij ons gaat slapen, zo voel ik dat ze veilig is en het gaat net als vroeger voelen.