What if I told you a secret

H27

Bo P.o.v

Het is bijna tijd, appte Shawn mij. Ik sta al vijf minuten lang voor het raam te staan, ik sta helemaal te shaken voor zijn bezoek. Ik ben zo benieuwd, zal het goed met hem gaan? Ik heb eigenlijk niet meer van Shawn gehoord, het enige wat hij zei is dat hij zijn been had gebroken. Lana komt er ook aan gelopen, ik hoor Kyle en Jessy nog boven luid praten. "Ze praten weer over Kyle." Zegt Lana, ik hoor in haar stem dat ze het zat is. Ik ben het ook soms zat dat Kyle zoveel verdriet heeft met hoe hij nu wordt binnengehouden. "Ze hebben geheimen voor mij, dat hadden ze nog nooit gehad!" Zegt Lana, en ploft op de bank neer. "Het zijn tweelingen, dat hebben ze nou eenmaal." Zeg ik, en kijk ondertussen weer naar buiten. "Maar dat was eerst nooit, ik weet niet wat er veranderd is. Zelfs dat vertellen ze me niet." Zegt ze. "Lana, straks heb je pap weer. Wees nu vrolijk, dan negeer je ze maar even. Vinden ze heus niet erg." Zeg ik om Lana gerust te stellen, maar ik weet zelf wel dat het niet echt helpt. "Ja, je hebt gelijk." Zegt ze met een zucht.

Jessy en Kyle zijn er ook bijgekomen, en Lana heeft mijn advies opgenomen. Ze heeft nog geen enkel woord tegen ze gezegd, misschien was het niet zo een goed advies. Lana ziet er wel rustiger uit, maar ik zie dat Jessy en Kyle er gek van worden.

"Jongens, pap komt zo. Hij moet nog één straat." Zeg ik blij als ik een appje krijg van Shawn. Lana staat gelijk op, Jessy en Kyle na haar. Ik loop ze rustig na, maar zelf wil ik ook wel rennen. Ik ben gewoon te nieuwsgierig. Straks blijkt het nog erger te zijn ​dan dat hij verteld had.

We staan nu met z'n allen bij de deur, ik heb hem net open gedaan. "Daar!" Zegt Kyle die een beetje achter ons verstopt staat. "Hoe kan jij dat zien?" Zegt Jessy. "Prank!!" Zegt hij lachend. "Teveel YouTube voor jou." Zeg ik zuchtend. "Hij is er nu wel, kijk daar." Zegt Lana en wijst naar het einde van de straat. Het klopt, er rijdt een taxi naar ons huis toe. Ik kan Shawn al voorin zitten, hij is druk aan het praten met de chauffeur. Als hij is gestopt met praten ziet hij ons staan, en zwaait. De kinderen zwaaien ook terug.

Shawn stapt de taxi uit, met behulp van de chauffeur. Hij zit in een rolstoel, met zijn been gegipst. Ik schrik er wel van natuurlijk, maar ik ben blij dat het niet meer is. Hij ziet er gelukkig uit. "Shawn!" Zeg ik als hij hier komt rollen. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. "Is dat alles dat je me geeft?" Zegt hij lachend. Ik kijk hem even aan en geef hem dan gelijk een kus. "Ik heb je gemist." Zegt hij. "Ik jou ook, kom we gaan naar binnen. We willen je verhaal horen." Zeg ik, de kinderen knikken.

Shawn knuffelt eerst de kinderen, en praat even met ze. Ik maak wat drinken voor hem, en zorg dat hij door het huis kan met de rolstoel. Ondertussen denk ik alleen maar aan Shawn, ik heb hem echt gemist. Ik kijk even naar Shawn, hij staat nog steeds met de kinderen te praten. Ik ben blij dat hij er even is, zo kan hij helpen met de kinderen. Ik weet niet waarom, maar deze keer dat hij op tour ging, ging het zorgen voor de kinderen niet zo goed. Misschien na Shawn's vertrek zijn ze weer kalm, en daarmee bedoel ik vooral Kyle. Lana ook wel een beetje, zij heeft Shawn wel het meest gemist.
Ik pak een kleed van de grond, die was gevallen van de bank. Ik kijk even rond, ik hoop maar dat Shawn hier doorheen kan rollen.

"Kom, ik wil nu wel het verhaal horen." Zeg ik, en ga zitten. "Mag ik er ook bij?" Shawn wijst naar de bank. Ik knik en help hem overeind. Hij gaat zitten, en ik breng hem nog wat extra kussens. "Bedankt." Zegt hij. Ik ga weer zitten, en vraag hem opnieuw of hij het verhaal kan vertellen. Hij zucht en begint te praten.
"Het was na een concert, dus ik was moe en ging iets eerder slapen dan normaal. Ik was in slaap gevallen, en opeens hoor ik iemand mijn kamer binnenkomen. Het bleek Andrew te zijn, hij verteld iets over een vreemd luchtje en dat hij het niet vertrouwde. Ik negeerde dat, wat ik dus helemaal niet moest doen. Ongeveer een minuut later hoorde ik het brandalarm, ik schrok wakker. Andrew stond alweer bij mijn bed, en trok me overeind. Ik rende de kamer uit, maar moest de andere ook wakker maken als ze nog niet wakker waren. Ze waren gelukkig al wakker, maar de rook werd steeds meer en alles werd moeilijker. Ik kon bijna niks meer zien." Shawn stopte even, ik zag dat hij het best zwaar had. En Lana blijkbaar ook, want ze kwam dicht tegen hem aan liggen. Shawn glimlachte en ging verder. "Doordat ik niks kon zien, stond er opeens een trap, en ik viel de trap af. Het was een wonder dat ik alleen mijn been had gebroken. Er waren ook gelukkig mensen die me toen het brandende hotel uit brachten. Toen we buiten waren kwamen er al ambulances aan, ik was zo gelukkig Bo. Ik ben als die mensen echt dankbaar. Toen ik in het ziekenhuis hoorde dat het niet mogelijk zou zijn om verder met mijn tour te gaan, werd ik er ongelukkig van. Ik ben zo boos op mijzelf, ik kan die fans toch niet zo laten stikken?" "Shawn, het is totaal niet jouw fout. En je fans vinden het helemaal niet erg, ze vinden het juist fijn dat je nu aansterkt. En wij zijn daar ook blij mee." Zeg ik, en kom nu ook dicht bij Shawn zitten. "Bedankt." Zegt hij.