Lagos (Tamamlandı)

Yıllar Önce

Küçük çocuk, karanlık odanın içinde, yatağında bir o yana bir bu yana dönüyordu. Terlemişti ve rüyasında gördüğü şeyler sayıklamasına hatta zaman zaman inlemesine sebep oluyordu. Oda küçüktü ve oldukça az eşya ile donatılmış, ferah bir havası vardı. Duvarda takılı spor madalyaları ilk girişte göze çarpıyordu,  Madalyaların üzerinde ''Ankara yetimhanesi - Yetimhaneler arası futbol turnuvası şampiyonu" ve çocukların isimleri yazıyordu. Bir yetimhane için oldukça olgun bir odaydı.

Rahmetli babası Avukatlık yapan bir istihbarat görevlisi olan Bekir, dışarıdan bakıldığında rüyadan çok bir kabus görüyor gibiydi. Rüyasında tıpkı gerçekte olduğu gibi yataktaydı, gözlerini açtı ve karanlık odanın tavanına baktı. Yorganını elinin tersi ile yana itti ve tek kişilik yatağından kalkmak için doğruldu. Ayağını yere indirdi ve karanlık odanın içinde terliğini aradı. Soğuk zeminde ayağına çarpan yumuşak terliği görmeden giydi ve ezbere bildiği oda içerisinde kapıya doğru ilerledi. Kapı koluna uzandı ve kapıyı hafifçe açtı. Salona adımını attı, görebildiği tek şey sonuna kadar açık duran kapıdan süzülen ışık ve onun aydınlattığı perdeydi. Kapıya doğru birkaç adım attı, uyku sersemiydi.
Dışarıdan esen soğuk rüzgar tenine çarpıyor, onu huzursuz ediyordu. Uzun turuncu perde rüzgarın etkisi ile dalgalanıyor, sağa sola uçuşuyordu.

Ters giden bir şey fark etti, rüyada gördüğü yer yetimhane değil, bir evdi. Kendi evi, daha doğrusu eski evi. Kapıya yaklaştıkça soğuğu daha net ve keskin bir biçimde kollarında hissetti, rüzgar perdeyi yüzüne çarptı, eli ile perdeyi tutup çekti ve uzun bahçe avlusunda, karanlığın içinde birinin kendine doğru koştuğunu fark etti.

Karanlıktan çıkan babası Bekir'in yanına geldi ve şaşkınlıkla sordu. "Oğlum! Senin bu saatte burada ne işin var?"

Kırklı yaşlarda gibi görünen adamın yüzündeki hiç bir ayrıntı görünmüyordu. Yinede yüzüne dikkatle baktı ve gözlerini ovuşturarak cevapladı. "Uykum kaçtı babacığım"

"Bak oğlum benim hemen bir yere gitmem gerek. Sen şimdi uyu tamam mı? Sabaha daha çok var. Kardeşin uyanırsa ona geri döneceğimi söyle."

Bekir, babasının sözlerinden sonra kafasını tamam dercesine salladı. Adam toz içinde kalmış siyah deri ayakkabısıyla içeri girip Bekir'e sarıldı ve hızla geldiği bahçe kapısına doğru yöneldi. Rüzgar büyük turuncu perdeyi yüzüne vuruyordu.

Kapıyı kapatmak için uzangığı anda yerde parlak birşey fark etti. Siyah ama parlak birşey, etrafındaki tek ışık kaynağı olan sokak lambasının varlığı yerdeki şeyin parlamasına neden oluyordu. Kapıya uzanma fikrinden vazgeçip yerdeki şeye yöneldi. Diz çöküp kapı eşiğine düşmüş cüzdanı eline aldı ve açtı, birkaç saniye içine göz attı.

"Avukat Murat Aslan,"

Cüzdanın babasına ait olduğunu anlar anlamaz ani bir refleks ile koşmaya başladı. Ayağını avlunun her yerini kaplayan soğuk betona her basışında alkış sesine benzer ince bir ses oluşuyordu. Uyku sersemi hali onu ayakkabı giymeden öylece dışarı atmıştı, elinde deri bir cüzdanla karanlıktan aydınlığa doğru yalın ayak koşarken aniden durdu.

Babası henüz lambanın altında duran Kırmızı Mercedes w-115'inin yanına ulaşmadan, yüzü örtülü bir adam çıkıverdi. Adam elindeki çubuğu hızla Bekir'in babasına doğru savurdu ve bacağına sertçe vurdu. Hemen ardından iki adam ve sonra üç yüzü örtülü adam daha geldi. Bekir geçirdiği şoku atlatamadan bir kez daha şaşırıyordu. Tüyleri diken diken olmuş bir şekilde gördüklerinin gerçekliğini sorguluyordu. Ne yapması gerektiğini düşünmeye çalıştı ancak bu yeterli olmadı. Karanlığın ortasında hareketsiz kalmıştı. Adamlar babasını kollarından tutup bacağına tekme atarak diz çöktürdü. Direniyordu, karşı koyamayacak kadar çok kişilerdi. Bacağına çok sert bir darbe almıştı. İçlerinden biri suratının yarısını kapatan bandanayı çözdü ve yüzünü açtı. Elindeki uzun kumaş parçasını babasının ağzına bağladı. Sopalı adamın yüzü uzun sarkık burnu ve bakımsız bıyığı ile tam bir şeytanı andırıyordu.