Numb And Cold

Part 22

Hurt

Im back, in my old life like no Sebastian only my family and friends. But something in me that I can't go on without Sebastian. He complete me in any angle of my life.

It's been weeks now. Hindi ko alam kung kaya ko bang hindi nakikita si Sebastian at text lang ang nagiging ugnayan naming dalawa. Hindi naman siya nagkukulang sa pag rereply sa tuwing nagpapadala ako ng mga mensahe para sa kanya. He always replayed on time. Pero hindi parin sapat iyon.

It seems that Sebastian is my world now, huh!!

"Oi, nagmumukha ka nang tanga jan." Pangbubulabog ni Jrome sa akin.

Alam ko namang nagmumukha na akong tanga dahil kanina pa ako naka tunaganga rito sa gitna ng bukid habang sila ay masayang naglalaro.

Palagi nila ako sinasama sa laro pero palagi ko lang din silang tinatanggihan. Panay naman ang reklamo ng mga ito.

"I know.." sabi ko bago siya binalingan.

"Kung hindi ka mapakali bakit kasi hindi mo puntahan.." seryoso niyang tugon.

Nagulat ako na alam niya kung bakit ako nagkakaganito. But his right.

Naisip ko na ring puntahan siya ngunit magmumukha lang akong deperada kung ganoon man ang gagawin ko. Kaya sa huli ay hindi ko na lang tinutuloy ang balak.

Bumuntong hininga ako bago ko siya binalingan ulit. "Im not desperate enough to do that, you know.." I shrugged.

He smirked.  "Akala ko ba fiancé kemme?" He ask.

He's right. I have the right 'cause im his fiancé.

"Fine." I whisper to my self before I go home.

Kinaumagahan ay ganon nga ang ginawa ko.  Sabado ng umaga ay nagmamadali akong naligo, nagbihis at kung ano ano pa. Excited na!!

Pagkababa ko pa lang ay agad na akong lumabas ng bahay para makahanap ng tricycle pero inunahan na ako ni mommy.

"Use the car,lady." Mom said.

Kahapon pa ako nakapag paalam kina mommy at daddy kaya may idea na sila kung bakit ganito na lang ang pagmamadali ko.

"Thanks, my.." I kissed her cheeks.

Tumango lang siya bago tuluyang pumasok sa loob ng aming bahay. Pumasok na ako sa kotse at pinalis na ito sa loob ng aming bakuran.

Sumabog sa kaba ang puso ko ng maipasok ko sa parking lot ang sasakyan. Inilabas ko ang cellphone ko para maitext si sebastian. Binuksan ko rin ang bintana ng kotse para makasinghap ng hangin mula sa labas.

Me: Hi, where are you?

Agad naman siyang nakareply sa text ko. Papalipasin ko muna ang kaba ko bago ako aakyat sa taas.

Seb: Hospital.

He reply. Bumagsak ang balikat ko nang mabasa ang text niya. Lahat ng excitement na meron ako lahat naglaho. Pero may lakas pa naman para makareply.

Me:okay, take care..

Pilit kung pinapasaya ang sarili ko bago binuhay muli ang makina ng kotse para sana makaalis na.  Pero bago  ko pa mapagalaw ang kotse ay bumukas ang elevator sa basement.

Binalingan ko iyon ng may ngite sa labi. Nagtatawanan ang dalawang kalalabas lang ng elevator. Bumibigat ang puso ko at halos bumuhos ang luha ko ng makita si Sebastian na may kasamang babae habang Nagtatawanan ang dalawa.

"Avon" bulong ko sa sarili ng mapagtanto kung sino ang kasama niya.

Hindi ako gumalaw ng makitang palapit silang dalawa sa katabing sasakyan kung saan ako naka park. Pinagbuksan ni Sebastian si avon ng pinto bago siya umikot para sa kanya. Pag ikot niya ay syang pagtatama ng aming mga paningin.

He stiffened. His light aura became darker. His jaw clenched repeatedly. Kasabay ng pagsara ng aking bintana.

Nagagalit ba siya dahil nakita ko na may kasama sya o baka naman nagagalit sya kasi pinuntahan ko sya dito. Ang sabi nya nasa hospital siya. Bakit ko pa sya pinuntahan kung ganoong sya na nga mismo ang gumawa ng paraan para makalayo sa akin.

My heat ache at the thought. And that Avon.  Sinasadya nya ba ito. Bakit kasama nya si Sebastian. Marami ako gustong itanong ngunig sa ngayun ay gusto ko munang makalayo sa nakakamatay na tanawin.

"Jhudiea, open the door. " rinig ko ang sigaw niya mula sa labas. Marahas rin niyang kinakatok ang bintana at pilit na binubuksan ang pinto.

Bumusina ako ng ilang beses ngunit hindi siga natinag at patuloy lang sa ginagawa. Nanglalabo na ang mga mata ko dahil sa mga luha pero wala akung panahon para rito.

"Fuck, jhudiea. Open this damn door. Ako ang magmamaneho.." mahinahon niyang sabi pero parang sisirain niya ang pinto ko.

"Fuck You.."buong puso kong sigaw bago pinaharurut ang kotse ko.

I don't care anymore. Kahit mamatay ako dahil sa disgrasya ay wala na ako paki. Ikasasaya pa nila yun.

Halos ilang beses ako muntik maka bangga kaya panay ang mura ko sa loob ng sasakyan. Pinilit ko rin na ituon ang atensyon sa magmamaneho kahit na hirap na hirap na ako.

Laking pasasalamat ko ng ligtas ako nkarating sa bahay. Maswerte rin ako dahil wala ng tao sa bahay. Walang makakakita sa wasak kung mukha ngayun. Ayaw ko na may makakita sa akin na ganito ang ayos ko. Maga ang mata at paniguradong pulang pula dahil pag iyak.

Pagkababa ko ay agad kung tinakbo ang hagdanan papasom sa aking kwarto at inlock ito. Hindi kona napigilan ang matinding pagiyak ng makahiga ako sa malambog kung kama. Parang pinapatay ako ngayun dahil sa sakit.

Napamura ako ng may marinig na sasakyan sa labas ng bahay. Kasunod nito ay ang pagtawag sa pangalan ko.

It's Sebastian!!

Ilang sandali pa ay rinig kona ang marahas na pag katok sa pinto. Tumayo ako at dumirisyo na sa cr para makaligo. Hindi pansin ang paulit ulit na katok..

"Jhudiea, let's talk.." mariin niyang sabi.

Bakit pa nya ako sinundan??

"Go away, Sebastian. Wala tayong pag uusapan.."malamig kung sigaw galing sa loob ng banyo.

May sinasabi siya sa labas pero hindi ko iyon maintindihan dahil sa ingay ng shower. Ninamnam ko na lang ang malamig na tubig galing rito. It's refreshing but it can't wash away the hurt Im feeling right now.

He completed me but his hurting me at the same time.