Numb And Cold

Part 16

Time

Tears flooding in my moms eyes. He run faster and hug me tight. Habang yakap yakap ako ni mommy ay inilibot ko ang mata sa luob ng aming bahay. I hug him back. I missed her. I missed all of them.

Tahimik na nanunuod ang ilang pares na mga mata sa amin ni mommy sa yakapan. Daddy and  my two brothers.. Jhaiel and Jhazel smiling at me while manang susan's silently crying. They looking at me intentently .

Gusto ko silang yakapin lahat kaya kinaway ko ang aking mga kamay para mayakap sila. They run towards as and we shared the most warming hug we can share. Dahan dahan ko naramdaman ang paggalaw ng kanilang mga balikat at rinig na rinig ang maingay nilang pagiyak.

"I miss you so much my princess.. thanks lord for giving back our Jhudiea."  Hagulgul ni daddy habang umiiyak siya.

"Im so-sorry ,lil sis. It's all my fault I didn't watch you. Kung nabantayan lang sana kita hindi ka mawawala sa amin ng ilang taon.." Kuya Jhaiel said.

"It's not your fault kuya. Walang may kasalanan, okay. " I cried to.

Pagkatapos ako bigyang ng lahat ng isang mainit na yakap at halik sa pisngi at nuo ay umupo kami sa kulay maroon na sofa. Umupo ako sa isa pang sofa na kaharap ang sofa na kinauupuan ng aking pamilya.

Suminghap ako ng maalala ko na may kasama pala ako at halos makalimutan ko na siya. Tiningnan ko siya bago nginitiian. Hinila ko siya sa sofa para maupo sa aking tabi ngumiti lang siya bago umupo rin sa tabi ko.

"Im sorry, seb. I almost forgot.. " nahihiya kung sabi sa kanya.

"It's okay, this is your time with them. " sabi niya sa akin bago tumingin sa iba pa.

Aware ako sa mga matang nanunuod sa amin na may halong pagtataka. Nawala naman si manang susan para kumuha ng meryenda. Halos hindi mawala ang ngiti sa aking labi habang nakikipag titigan sa aking pamilya.

Formal sa pakikipag usap si Sebastian sa aking mommy na katulad niyang doctor at kay daddy na lawyer. Their talking about my condition and my case. Tahimik ako sa pakikinig pati ang iba ko pang kapatid. Manang susan brought our meryenda. Chocolate cake, sandwich and orange juice. Bumalik naman si manang sa kusina ng mailapag lahat ng meryenda sa round table.

"Patuloy parin sa paghahanap ,attorney. " pormal na tugon ni Sebastian sa tanong ni daddy kung sino ang tumawag sa mga pulis para i-inform ang mga ito tungkol sa akin at kung sino ang nagbayad sa lahat ng aking hospital bills.

"Call me tito, Sebastian. We don't need to be formal here tayo tayo lang naman and besides you save my daughter. " ngiti ni daddy kay Sebastian.

"That's true. You are now part of the family. " segunda ni mommy.

My parents seems so happy. Even so many times we lost. Ayaw ko nang mahiwalay ulit sa kanila dahil hindi kona ito kakayanin pa. Isipin pa lang ay hindi ko na maasiwa at baka hindi kona makayanan at baka ikamatay kona ng tuluyan kapag nalayo pa ako sa aking pamilya.

"Jhudiea, your friends are worried about you so much and can you believe that they always come here because they missed you and they even stop playing volleyball. " naligaw na sabi ni mommy 

Nagulat ako sa sinabi ni mommy. They stop playing ,but why? Gusto ko silang makita ngunit hindi pa ito ang tamang oras. I had a plan.

"At halos araw araw silang humihingi ng tawad sa amin dahil sa pag kawala mo. Sinisisi nila ang mga sarili nila,anak. " dagdag ni kuya Jhaiel.

Alas quatro na nang hapon kaya halos malilim na ang parte kung saan nakatayo ang dating net. I smile and look at my brothers.

"Kuya Jhazel, alam mo kung pano mag tayo ng net diba?  " tanong ko sa kapatid.

Nagulat silang lahat sa biglaan kung pagtatanong.

"Yes. Why you asking? " tanong rin niya.

"Kuya Jhaiel, we have net here right? " I ask my other brother ignoring the other question.

"Yeah.. " he said.

Halos magsalubong ang kanilang kilay at kulang na lang ay ang tanungin nila ako isa isa.

"Let's build it again.." tingin ko kay Sebastian.  "Brothers.." bago ngumisi.

They all show their frown. Were going to take our time building the volleyball court. And this is the best time to bond with them.