EZRA (KALBİMİN PUSULASI SERİSİ 1)

6.BÖLÜM

Merhaba güzel okurlarım..

Uzun bir aradan sonra yine sizlerleyim..

Çok yoğun bir dönem geçirdim.O yüzden ancak vakit bulup bölüm  yazabildim.Diğer hikayeme bile zar zor bölüm yazınca maalesef bu hikayeme biraz ara vermek zorunda kalmıştım.Ama bundan sonra daha sık bölüm atmaya çalışacağım bakalım..

Şimdi..Sizlere duygu yüklü ve heyecan dolu bir bölüm getirdim.

Umarım beğenerek okursunuz.

Keyifli okumalar!..

Medyada; Kendi yaptığım bir görsel var.

Bölüm müziğimiz; SİMGE - ÜZÜLMEDİN Mİ?

***********************************

Giden kadın yoktur,                                    Kadını kaybetmiş erkek vardır.

                                   Bob Marley 

*********************************** 

Mahkemeden bittiği anda Mısrayı bile beklemeden salondan çıktım.Bir an önce  dışarıya çıkabilmek için hızlı adımlarla koridorda yürüyordum.Bir an önce bu boğucu yerden ve görmek istemediğim insanlardan karşılamadan uzaklaşmak istiyordum.Attığım her adımda, onlardan uzaklaştığım ve ileriye doğru attığım her adımda yeni bir hayata başladığımı hissediyordum. Emin adımlarla,yere daha sağlam basarak kapıya doğru ilerlerken omzumdan bir yük kalktığını hissediyordum..Kalbim hala kan reva olsa da hepsinin geçeceğini biliyordum. Her acı bir gün geçerdi. Seni büyütürdü..Sana insanların gerçek yüzünü gösterirdi..

Beş yıllık evliliği bitirmek,bir yuvayı dağıtmak kolay değildi.Bu kararı alabilmek için çok düşünmüştüm. Ama bunu bizi yapan ben değildim ki..Affetsem..Hiç bir şey olmamış gibi öylece devam edebilir miydik ki?Bana ihanet ettiğini bile bile onunla yaşayabilir miydim?Peki bunu yaparsam o zaman benden.. doğrularımdan,duygularımdan geriye ne kalır ki!..İşte bu yüzden aldığım kararın sonuna kadar arkasındaydım..Ve haklıydım da.. Şimdi onca yılın ağırlığının omuzlarıma çökmesini izin vermeden her şeyi geride bırakmak istiyordum. Binanın içinde daha fazla kalamayacağımı,nefes alamadığımı hissederek hızla kapıyı açıp dışarı çıktım.Derin bir nefes alıp öylece bir kaç saniye bekledikten sonra dışarıdaki bütün seslere kulağımı kapatarak ilerleyerek merdivenler indiğimde bir anda kolumda hissettiğim baskıyla arkamı dönmek zorunda kaldım.

Yıllardır sevgiyle baktığı adamın o koyu kahve rengi gözleri karşısında görünce hissettiği öfkeyi belli ederek hemen kolunu geri çekti.Karşısındaki adama karşı ilk defa böyle boş hissediyordu. Yıllardır sevdiği adamın gözlerine ve yüzüne dikkatle baktı bir kaç saniye..Bunca yaşanan şeye  ve uğradığı ihanete rağmen ,yine de kalbini yokladı.Ona baktığında her zaman hissettiği o heyecan,sevgi yoktu!..Bomboştu..Hiç bir kıpırtı yoktu.Ne bir sevgi,heyecan,mutluluk.. Ne de özlem,tutku,merhamet..Hiç bir yoktu!Bunların hepsini tek tek öldürmüştü içinde..Sanki ona karşı olan tüm iyi duygularım alınmış gibiydi.

Şimdi ona bakarken hissettiğim tek şey bana,bize yaşattığı ailemizi yıkan o ihanetin acısıydı..

''Sana sesleniyorum Ezra..Beni neden duymazdan geliyorsun?''dediğinde karşımdaki adamın yüzsüzlüğüne şaşırarak baktım.Utanmadan birde bana hesap soruyordu.