KABUS EVİ

1×6

-Onları gördüm!

Böyle demesinin üzerine kekeledim.

-Ne..ne gördün?

-Mutfağın kapısında bi ka-kadın ve bi kı-kız.

-İyi misin?

-Korkuyorum Aleyna...

-Gel annecim.

Üvey annemle salona geldik. O oturdu. Allah'ım inanamıyorum; o da görmüştü. Sonunda kurtulucaktık bu kabus evinden. Koltukta duran battaniyeyi aldım ve oturan annemin üzerine örttüm.

-Kızım se-sen neden korkmadın? ?

-Anne diyerek söze başladım ve yaşadığım her şeyi anlattım. İyi anlatmış olmalıyım ki bittiğinde gözleri fal taşı gibi açıktı. Ve şöyle dedi:

-Kızım sen bunları yaşadın ve bize anlatmadın. Neden?

-Çünkü bana asla inanmazdınız. Ama şimdi...

-İnanıyorum.

-Biliyorum.

Sarıldık. Söze girdim:

-Anne benim bir işim var. Odama çıkacağım. Çok uzun sürmez.

-Tamam canım sonra dön yanıma ama.

-Tamam .

Odama çıktım.Odanın tam ortasına geldim ve sesli bir şekilde konuşmaya başladım .

-Siz! Sakın bir daha benden başkalarına karışmayın! Yoksa her ne istiyorsanız yapmam!

Birden kulağım aşırı derecede çınlamaya başladı.Kulaklarımı kapattım ve çömeldim.Çınlama devam ederken üzerine bir fısıltı eklendi.

-Sen bize karşı gelecek güçte değilsin.Ege idi değil mi? Bu yaptığının cezasını o çekecek!

-HAYIR! diye bağırmamla ses kesildi. Koşarak odadan çıktım. Ege'ye zarar gelmesine göz yumamazdım. Bordo bir elbise vardı üzerimde. Koridordaki askılıktan aldığım kot ceketimi üzerime geçirdim. Babet giydim. Tam çıkacakken annem belirdi.

-Nereye?

-Ege'nin yardıma ihtiyacı var. Hemen gitmeliyim.

-Haber ver.

-Tamam.

Evden çıktım. Koşarak Ege'ye gittim. Evin kapısı aralıktı. Odaları aramaya başladım. Salon ve mutfağa baktım, yoktu. Tuvaletin kapısını açtığım an Ege'nin aynaya yumruk atmasıyla sıçradım. Şoka girmiştim. Ayna paramparçaydı. Ege bana baktığındaysa gözleri bembeyazdı. Elini bana doğrulttuğunda 1-2 metre havaya uçarak yere düştüm ve sersemledim. Ben yerde şok halinde ona bakarken bütün cam parçaları kendiliğinden havaya kalktı. Bana fırlatacağını düşünürken hepsi ona saplandı...O an yıkıldım. Ben hala yerde titreyerek ona bakarken dizlerinin üstünde yere düştü. O an gözlerinin normale döndüğünü fark ettim. Ağzından kanlar akarken yavaşça yere yattı. O an öyle bir çığlık attım ki kendi kulaklarım bile ağrıdı. Olduğum yerden fırlayarak onun yanında çömeldim. Ağlıyordum.

- E-Ege. .Ben seni çok..çok seviyorum. Lütfen beni affet.

-Affettim güzelim.Bende..bende seni seviyorum.

Dedi ve gözlerini kapadı.Ege diye bağırıp ağlayarak ona sımsıkı sarıldım.

3 saat sonra...

Polis merkezinden çıktım. Sorguya çekilmiştim. Ama biliyorlardı ki Ege'yi öldüren ben değildim.

Ağlayarak taksiye bindim.Tek yapabileceğim şeydi gerçeklerden kaçmak. Ege ölmüştü ve ben bunu kabullenemiyordum.Eve vardım. Taksiden indim. Ağlayarak bahçemizde yürüdüm. Ege ile oturduğumuz banka baktım. Buradan taşınmayacaktım! Burası benim evimdi, artık beni atamazlardı ki dışarı. Kapıyı çaldım. Annem açtı. Halimi görünce;

-Ne oldu kızım!?

Cevap vermeden içeri girdim. Oturunca her şeyi anlattım. Hemen lafa girdi;

-Gidiyoruz.

-Hayır.

-Ne?

-Gitmiyoruz.

-Neden?

-Çünkü olayı çözüceğim ve kimseye zarar gelmeden bu ev bize kalacak.

-.....

GÜN 5

Ege.O öldü.Ama başka kimseye zarar gelmemeli. Babamı veya üvey annemi kaybedemem. Her şeyi düzelteceğim.