Zacznij Kochać

17. Sprawy się komplikują

Mam mętlik w głowie. Za dużo wszystkiego jak na ten moment, wszyscy się na mnie patrzą trzymam Kubę za rękę a w magazynie leży Szymek z obitą twarzą. Słyszę tylko w tłumie jak ktoś krzyczy, że kojarzy mnie ze szkoły inny, że widział na mieście. A ja boje się, że teraz nie będę mogła już jeździć. Jedyne mądre rozwiązanie to ucieczka. Wsiadłam na motocykl a moje spojrzenie skierowałam ku Kubie.
On jedynie machnął żebym jechała a sam wsiadł na swoją maszynę by ruszyć za mną.

-Nie chcę Cię jeszcze bardziej stresować- zaczął mówić Kuba gdy dojechaliśmy nad piękne jezioro- ale możesz mi wytłumaczyć kim bym ten chłopak z magazynu ?

Ja milczałam, nie mogłam dać mu odpowiedzi na, którą on liczył.
W głębi serca czułam coś jeszcze do Szymka ale tworzyło się we mnie jakieś nowe uczucie którym darzyłam Kubę.
On nagle wstał z motoru i podszedł bliżej brzegu jeziora. Patrzyłam jak czarna koszulka opina jego idealnie zrobione ciało.
Nie mogłam już trzymać się od niego z daleka.

- Od nienawiści do miłości- powiedziałam i pocałowałam go namiętne gdy podeszłam bliżej.

Kuba się tego nie spodziewał, ale po chwili odwzajemnił pocałunek. To była magiczna chwila.

- Czyli nie dowiem się co to był za chłopak? - zapytał śmiejąc się i przytulając mnie do siebie.

-Stary przyjaciel- odpowiedziałam cicho- nie drążmy tematu, nie chce się kłócić.

-Dobrze.

Następnego dnia bałam się iść do szkoły, czekało tam na mnie mnóstwo ludzi którzy znali moją tajemnice i jeszcze Kuba mimo wszystko cieszyłam się, że go spotkam.
Ale to co zobaczyłam wchodząc do budynku szkoły było zaskakujące. Wszyscy patrzyli na mnie każdy się witał i coś do mnie zagadywał. Dziwne. Starałam się znaleźć Kubę ale nigdzie go nie widziałam. Zadzwonił dzwonek więc skierowałam się do szafki po książki. Szłam pustym korytarzem na lekcje na, którą się zresztą spóźnienie kiedy usłyszałam znajomy głos. Gdy się odwróciłam zobaczyłam Kubę ale nie samego...