"Gündüz gördüğün bir düşü gözlerin kapalı ay ışığında seyrederken, yıldız tozlarının parlak ışığında bir tuvale seni resmetmekti aşk. Ne kadar mümkünse o kadar mümkündü seninle olmak...
Özetle, bile bile ladesti seninle aşk. Sadece seninle kaybetmek istediğim. Bunun yerine seni kaybettim, aşk da bana kaldı. Burdan bakınca ölümle aşk arası ne kadar kısa bir mesafeymiş. Birisi karanlık diğeri ise siyah. Bir fark ararken herkesten farkının kalmaması ne çok can yakıyor.
Sardunyalarla papatyalar ve tüm çiçekler, tüm sözcükler, kanat çırpan bütün üzgün kuşlar hepsi aynı, hepsi bilindik ve hepsi yabancı. Herşey, herkes gibi... Ne çok sana benziyorlar böyle düşününce ama nasıl da tanıdık değiller. Tıpkı senin gibi. Bir nisan sonu vazgeçtiğimiz biz gibi."
Sonu gelmiyordu kaleminden düşenlerin ve kağıdı buruşturup sağ ayağının yanında duran küçük çöpe usulca bıraktı. Gözlerindeki nem göz altlarını yakıyordu.
