"Her insanın kendince suç saydığı, zoruna giden bir "sensizlik" cümlesi vardır dilinde yada olmuştur. Buna bir de kırık bir kalp, aldanışlardan sebep pişmanlıklar da eklenince bazılarımız için bu cümle "bana da yazıklar olsun" diye noktalanır. Bazense sürer gider uzun uzadıya. Hayvanlar aleminin argoya yerleşmiş ekosisteminin en altından başlayıp, ağzı bozuk bir bıçak gibi küfür kıyamet saçılır ortalığa. Çoğu zaman sessizce söylenirken, kimi zaman da o anlık hissiyata göre ipini koparmış köpek misali içimizden taşanlar ağız dolusu kaçıverir bir anda. O sebeple her ayrılığın ağzı biraz bozuktur.
İnsan unutmadığı gibi, yaşadığı can sıkıcı tecrübeler bir tekerrür silsilesi halinde sürekli geriye hareketle döner durur. Önce aklının kirli kalmış her köşe bucağında sıkışır kalır sonra da hazımsızlık çukurundan bir türlü çıkamaz.
Bunca şeyin ardından farkında olmadan şişedeki balığa dönüverir insan. Halbuki zamanın en çok üstüne kafa yorulan türü "gelecek" gibi görünse de "dün" daima dünya üzerindeki en kötü cehennemi bize yaşatmaya devam edendir. İlerisi bir seçenek ama geçmiş imkansızdır. İnsan daima geçmişi de seçeneklerin arasında görmek istedikçe, ne şimdi ne de gelecek asla sağlam inşaa edilemeyecek, bir korku halini beraberinde getirecektir. O zaman en güzeli geçmişi bir şekilde bağışlamak. Bunu nasıl yaptığınız yada yapmak istediğiniz size bağlı. Orada olan ve kalan kim varsa, ne varsa buna kendiniz de dahil olmak üzere affedin. Gelecek belirsiz, dün ulaşılmaz, elde kalansa bugün ve şu an, hatta hemen sonrası. Tadını çıkarmaktan başka çare olmadığını anlayarak yaşamak, işte asıl ilaç bu. Zaman!"
İşte böyle böyle kendimi kandırıyordum. Belki de işe yarıyordur.
