O sevdiğin mavi ve huzur her zaman bir avuç su, bir parça beyazlık değildi insanoğlu. Neye nasıl baktığın, nasıl gördüğün yada göremediklerinde gizliydi. Bazen kimsenin önemsemeyeceği ama tek birisi için herşeyden daha önemli hissettirendi. Sana yuva olmaya çalışan, kanatlarını söküp sırf uçaman için sana verendi. Sen kendinden vazgeçtiğinde senden vazgeçmeyendi. Peki sen ne yaptın? Hiç yorulma, ben söyleyeyim. Elinin tersiyle çamura attın, üstünü toprakla kapattın. Önce bir rüzgar aldı savurdu. Ya sonra ne mi oldu? Senin o beğenmediğine toprak bereketiyle yeniden can oldu. Kökleri daha sağlam, daha derinlere tutundu. Şimdi düşün sen olmasan da büyüyen bir çiçek sana boynunu eğer de sana tekrar solar mı? Denesen de artık o topraktan tamamen kopar mı? Zorlama! Şimdi git işine, var git yoluna. Emek vermediğin hiçbir şeye bir daha benim deme. Senin olmayana el uzatma. Hele ki bir zamanlar sana sebepsiz açmış bir çiçeği asla soldurmaya çalışma. İlk ve sondu unutma. Şimdi sen yoluna o yoluna. Olsa güzel olurdu da olmadıysa bir çaydanlıktan bir bardak çaya muhtaç kala, gönlüne uğurlar ola. Kal sağlıcakla...
