Sen hiç büyümüyorsun. Mesela hep seni sevdiğim, doğum gününü kutlamadığım o yaştasın. Bana kırıldığın, gece için çıkana kadar ağladığın mevsimdesin. Yağmurun kararsız, güneşin bulutların ardında nazlandığı aylarda.
Azar azar unutuluyorsun. Önce sesin silinmeye devam ediyor kulaklarımdan. Nezleymişsin gibi kuru kuru çektiğin burnunun sesi, sonra çorbayı karıştırırken mırıldandığın o şarkı. Sanki yüzyıllar öncesine ait notaların artık şimdiki zamanda yok oluşu gibi. Kurşun kalemin arkasındaki silgiyle silercesine.
Varlığın kayboluyor gözümün ferinde. Güneş vurunca dalga dalga, altın gibi parlayan, kesmek istesen de kestirmene kıyamadığım saçların gibi. Sabahlara kadar doymadan izlediğim suretin, öpmekten kendimi alamadığım, saklambaç oynar gibi saklanan dudakların, iki elimin arasında kaybolan güzel yüzün...
Usul usul gidiyorsun benden. Ama hayatımdan gitmekle de gitmiş olmuyorsun tam olarak. Hissediyorum hala seni. Kopmadığımızı, kopamadığımızı. Bir parçan bende kalmış gibi hissediyorum ve benim bir parçam da sende. Yokluğunu ölüm gibi kabullendim. Bir daha olmayacağını, kaderimden silinişini de.
