Sen anlat karadeniz

hayaller gerçek olabilir mi?

hayat her gün biraz daha batarken bedenime ben acılar denizinde yüzmeye göz yaşlarımla onu büyütmeye devam ediyordum.Lakin artık kalbim bu acılara sabredecek zamanı ve gücü kendinde bulamayıp su boyumu aşan bir seviyeye gelip beni ya ölüme yada kurtulacağım bir yola sürükleyene kadar.Kurtulmak kelimesinin bana çağrıştırdı tek anlam sönük bir hayaldi.Çünkü bunu birçok kez denemiş birçok kezde kendimi bir odada acılarla savaşmaktan yorulmuş ağlarken bulmuştum.Kalbim acıları biriktirdiğim hayallerimi yaktığım bir fırın haline gelirken biraz daha büyüyordu acılarım.Her geçen gün vücudumda açılan yaraların acısını hissetmesem de kalbimdeki acılar biraz daha kesiyordu,kanatıyordu umudumu.Ve uzun zaman önce kül olmuş hayallerimi. Zaten taşıyamadığım bir vicdanım vardı. Ağabeyim gözlerimin önünde beni kurtardığı için vurulmuştu. Düşüncelerim kalbimin ateşini biraz daha körüklerken,vicdanımı biraz daha ağırlaştırırken onlardan kurtulamayacağımı biliyordum.Zaman kavramı yitirilmişti benim için.Acım gözyaşlarımla biraz daha artarken su damlaları gibi akıyorlardı gözyaşlarım.Sekiz yıl önce yediğim her tokatta biraz daha kaybolan güvenim,umudum ve hayallerim hiç tanımadığım ama kalbimin derinlerinden güvendiğim bir adamla yeniden yeşeriyordu.Sevda rüzgarı beni benden alırken,onun bana her bakışında dahada güçlenirken kalbimdeki acılar ve taşıyamadığım yükte hafifliyordu. Karadeniz'in içini en iyi merhametli olan bir Karadenizli bilebilirdi.Ve Tahir  bunu kendine can sebebi bilmişti.Sekiz senedir geçiremediğim gözyaşlarımı saniyeler içinde keser yerine dudaklarıma uzunca bir süre bırakamadığım mutluluğumu koyuverirdi kalbime.Acılar denizinden alır Karadeniz'in sert ve cesur dalgalarıyla kendime getirirdi beni.O soğukluğu ruhumdaki acıları alırdı. Has olan Nefes'i verirdi bana. ''Anne uyandın mı?'' düşünceleri doğan güneş ile birlikte bıraktım.Yeni bir gün yeni şeyler yaşamayı bekliyordum.''Evet anneciğim uyandım.''Dedim. ''Anne Tahir abimin yanına gidebilir miyim?'' Tahir... Yanmış harabe olmuş kalbime güller yeşerten Tahir...Acılarımı alıp bir daha geri vermeyen bana mutluluğumu hediye eden Tahir... ''Uyandıysa neden olmasın?''dedim.Benim için yeni başlayan umut dolu saate baktım on ikiyi geçiyordu.''Hadi sen Tahir abini bekletme koş.'' Dedim. ''Tamam,gel hadi!'' dedi ve benim elimi yaptığı gibi merdivenlerden inene kadar peşinden getirdi.Onun ela gözlerini görür görmez yüzüme bir gülümseme oturdu.