hiç bir şey sonsuza dek sürmezdi. Yıllarca çektiğim acılar,Katlandığım dayaklar bile sonsuza kadar sürmezdi. Kendime bunu inandırdığım için yıllarca dayanabilimiştim. Maalesef Tahir'e sonsuza dek sarılıp kalamazdım. Aslında istemesem de kendimi çektim. ''Tahir,Ben denize biraz yalnız bakmak istiyorum.'' Dedim. Cevap vermedi. Ve Yiğit'in yanına yürümeye başladı. Kokusu burnuma dolmuştu. O yüzden uzun bir süre gülümsememe neden oldu. Dalgalar önce çok delice gidiyorlardı ama sonra güçlerinin tüketip teker teker yok oluyorlardı. Ama onun yok ettiği güç başka bir dalgaya can veriyordu. Belkide benden alınan mutlulukta öyleydi. Başkalarına veriliyordu. Belki benim gözyaşlarım başka birin gülümsemesine neden oluyordu. Mesela şu anlık bana bahşedilen gülümseme başkasını gözyaşlarıma bedeldi. Bu gülümseme unuttuğum bir şeydi. Acılar canımı yakardı. Bu gülümseme ise içimde bir şeylerin kıpırdamasına ve iyi düşünmeme neden oluyordu. Bu çok çok garip bir şeydi. Ben böyle bakınırken elimi kavrayan başka bir el hissettim. Bakışlarımı oraya çevirdiğimde ise şaşkındım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen anlat karadeniz
FanfictionYıllardır acı ve göz yaşları arasında boğulmuştum. Keşke boğulmakla kalabilseydim. O eve hayallerimi ve çocukluğumu gömmüş,başkalarının günahları bedenime yüklenmişti. Hayatta kaldım,oğlum için.Benim dünya tatlım, sanki cehennemdeki tek cennet köşem...
