Elimi tutan Tahir olduğunu görünce hem şaşırdım hem rahatladım. Ne böeklediğimi bilmiyordum ama Vedat'ı düşünmüştüm. Tahir,o benim kahramanımdı. Vedat,canavarımdı. Bu iki kavram o kadar zıttı ki. Ben bunları düşünürken Tahir beni böldü.
"Nefes,biliyorum." Anlamamıştım. "Um...Neyi?" Dedim. Ne olabilirdi ki? "Nefes,o hapisanede nasıl destanlar çıkardığını. Kimse bilmesede ben biliyorum. Bana derdinu açabilirsun. Gözyaşlarını saklayabilrsun." Dedi. Ona sarıldım. Ve öylece denizi izledim. Ağlamadım. Umarım rahatsız değildir. Ona göz ucuyla baktım. Bu halime gülümsüyordu. Bende gülümsedim. Yaptığım yanlıştı. Ama bu aşkın sonunda örülü bir duvar vardı. O benim Nefesimdi. O benim arkadaşımdı. Ve hep böyle olacaktı....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen anlat karadeniz
Fiksi PenggemarYıllardır acı ve göz yaşları arasında boğulmuştum. Keşke boğulmakla kalabilseydim. O eve hayallerimi ve çocukluğumu gömmüş,başkalarının günahları bedenime yüklenmişti. Hayatta kaldım,oğlum için.Benim dünya tatlım, sanki cehennemdeki tek cennet köşem...
