My Destiny

13

Jildau komt op me afstormen en nadat ik mijn tassen heb laten vallen, neemt ze me in een grote knuffel. 'Lang niet meer gezien.' Zegt ze. Ik glimlach, dat heb ik dus echt gemist, vriendinnen. Mensen die om je geven, natuurlijk had ik Tim, Alan alleen daar kan je over sommige dingen niet praten. Maar met meiden wel. En ik voel me hartstikke schuldig dat ik haar heb laten vallen. Ze laat me los en glimlacht. 'Ik heb je gemist.' Zeg ik zacht. Ze glimlacht en schudt haar hoofd. 'Maakt niet uit joh, ik snap het wel.' Ik knik en pak mijn tassen weer. 'Kom, we brengen je tassen weg en dan gaan we de kermis in.' Ik knik en loop met haar mee haar huis in.

'Waar gaan we eerst in?' Ik haal mijn schouders op. 'We zien wel welke er zijn,' Ze knikt.

'Oh, deze lijkt me gaaf!' Ze wijst op een ding, een arm, dat de hele tijd over de kop gaat en alle kanten op zwiept. Ik lach. 'Best.' Ze knikt en haakt haar arm door de mijne. We kopen de kaartjes voor de atractie en gaan in de rij staan. Ik voel het wel in mijn buik. Zometeen zit ie niet goed vast en ga ik dood. Jildau en ik praten wat en ik vertel alles over Alan, Tim en Dave. Ze is wel geïnteresseerd in Dave en ik laat haar een foto zien. 'Hij is wel leuk.' Zegt ze. Ik knik. 'Volgens mij heeft hij een oogje op me.' Antwoord ik.

De rij schiet snel op en bij elke stap word de steen in mijn buik zwaarder. Ik heb hier geen goed gevoel over. Ik ga in een stoeltje zitten met Jildau naast me. De gordels gaan dicht en de rit begint. Het is best wel leuk en als die is afgelopen, wil ik meteen nog een keer. 'Nog een keer!' Zeg ik. Jildau knikt. 'Oké, nog een keer.' Zucht ze. Ik glimlach en we gaan weer in de rij staan. Het duurt lang, maar dan is het wel leuk.

We gaan weer op dezelfde plaatsen zitten en ik voel weer dezelfde steen in mijn buik. Hij begint weer en ik merk dat mijn gordel wel erg los zit. Ik pak Jildau's hand vast. En dan voel ik het, mijn gordel gaat los en ik klamp me vast aan Jildau's arm. Ze gilt en ik begin te huilen. 'Help! Help! Help!' Schreeuw ik. Onze handen beginnen zweterig te worden en ik glijd weg. Ik gil hard en mijn hele gezicht is nat, van zweet en van mijn tranen. De attractie stopt zo snel mogelijk, maar ik glijd al weg. En ik val. Ik huil, schreeuw en beweeg. Het laatste wat ik voel is de grond. Dan is het zwart.

-

Oke, dit is het einde van De nieuwe oude jongen.

Ik weet het, het is een rot-einde. En misschien, in de toekomst, komt er een vervolg. Maar ik vond het een verplichting om te schrijven, en ik vond het niet meer leuk.

Laat je fantasie de loop en bedenk zelf wat er verder gebeurt. Gaat ze dood? Overleeft ze het? Who knows?

X