Dışarıda hala yağmur devam ediyor.Hayal ediyordum sadece toprak kokusunu...Havayı koklamayalı ne kadar olmuştu acaba?4 ay? Yoksa 5 miydi? Uzun zamandır bu yerde kapalı duruyordum.Neden mi? Çünkü işimi yapmıştım sadece. Salağım ben salak! Kendime çok kızıyorum! Anlamadığın işlere neden bulaşırsın ki sanki? Her gün ölüm korkusuyla yaşamak , zor! Zaten işim gereği yaşıyordum ama bu başka türlü.Bunun adı çaresizlik. Tek umudum oydu ama artık onunda geleceğini sanmıyorum çünkü onda benden bir parça kalmadı artık,yok ettim.Etmek zorundaydım yoksa onu da alacaklardı.Allah'ım nasıl bir şey bu?
*
-Bahar çabuk odama gel!
-Geliyorum amirim.
-Buyurun beni istemiştiniz.
-Yeni görev yerin belli oldu.Yarın Mardin'e gidiyorsun.Orda sana bahsettiğim kişilerin arasına sızacaksın.Onlardan biri olacaksın.Sana dil konusunda yardımcı olsun diye Diyar da geliyor.
-Tamam amirim ben anladım hallederim Diyar'a gerek yok.
-Olmaz orası farklı bir yer senin anlayamayacağın şeyler olabilir.
-Peki efendim çok teşekkürler ,Thank you.
*
-Kızım sen orda yaşayabilecek misin? Orası bambaşka bir yer sen oralarda o bambaşka kültürün içinde nasıl yaşarsın?
-Anne artık merak etme lütfen this is my job (bu benim işim).
-Bahar kızım bende arada gelirim yanına seni kontrol etmek için.
-Ah canım babacım ama lütfen beni merak etmeyin ben iyi olacağım.
Olacak mıydım gerçekten?
*
Bilinmeyenlerle dolu yepyeni bir gün başlıyordu benim için Mardin de.Ben Bahar ,25 yaşındayım.Birçok şehir ve ülke gördüm ben.Ailemin biricik kızıyım.Burada ise hayat çok farklı ve bambaşka.Heyecanlıyım çünkü yeni bir dönem başlıyor benim için,ilk defa böylesi ciddi bir görevdeyim.Bütün lükslerimden rahatlığımdan vazgeçip kendimi onlara adadım .Öyle bir oyun ki bu,belki bende içinde kaybolup gideceğim.
