Teen Wolf

Finally Found You

Merhaba arkadaşlaaaar. Bu bölüm sezon finalinden önceki bölüm. Yani, bir dahaki bölüm sezon finali ve ben ikinci bir kitaba başlayacağım. Bunu biraz da yazın sezon finaline giren dizilere benzetebilirsiniz.

Şu an 8.1K okunma var ve ben bunun için sizlere teşekkür edeceğim daha sonra. Sezon finalinden önce teşekkür edeceğim birkaç tane isim var. Yorum yapanlar vs. İyi okumalar.

Sarmaşıklar gerilerek kapıyı kapattığında cadılarla yalnız kalmıştık. Scott ve Derek pençelerini çıkarırken, benim ortaya koyacak pek bir şeyim olmadığını bir kez daha hatırladım. Ben kapıyı açabilme umuduyla sarmaşıklara ilerlediğimde Scott ve Derek çoktan karşı saldırıya geçmişlerdi bile.

Alex'i kurtarmak için her türlü engele karşı koyacağımı herkes biliyordu, çünkü bunu yapacaktım ve pislik cadılar bile beni engelleyemezdi. Birilerini değer veriyordum ve ona onu sevdiğimi söylediğim an ellerimden kayıp gitmesine izin vermiştim, bir kez daha bunun olmasına izin veremezdim.

Sarmaşıklara asıldım ve bir parça kopardığımda zaferle sarmaşığa baktım fakat sarmaşık kendini yeniliyordu, kapıyı tekrar sardı ve çıkışımızı engelledi. Scott ve Derek daha ne kadar dayanabilir bilmiyordum. Lydia'nın "Çıkışı bulmak istiyorsanız cadıları yenmelisiniz, Stiles." dediğini duydum. Etrafımda döndülten sonra aklıma gelen parlak fikirle aydınlandım. Cadılar, aynı zamanda kurtadamdı. Bu nedenle sarmaşıklar onlarda da işe yarayacaktı. Sarmaşıklardan uzun bir parça kopardıktan sonra Derek'in sımsıkı tuttuğu cadıya ilerledim ve sarmaşığı ona doladım. O acı içinde kıvranırken, taktiği anlayan Scott ani bir hareketle cadıyı sarmaşıklara ittirdiğinde, onu da oraya hapsederek çıkışın bizim için açılmasını izledik.

Elbette bunu yapmak çok zordu ama Alex'in ruhunun ortalıkta başıboş gezindiğini düşününce yaptığımız şey çok da anormal değildi. Onların pençeleri vardı, benimse sarmaşıklarım. Sola döndükten sonra dümdüz devam ettik ve ben sadece karşımıza başka bir cadı grubunun daha çıkmamasını diledim.

Sona geldiğimizde Lydia "Meşalenizle sarmaşıkları yakın." diye talimat verdi ve biz de sarmaşıkları tutuşturmaya başladık. Yanan sarmaşıklar toprağı daha fazla tutamadığında bir çöküntü oluştu ve çöküntü kısa sürede topraktan bir merdivene dönüştü. Yukarı çıktığımızda nerede olduğumuzu anlamakta zorlanmadım, Alex'in yattığı nehrin karşısndaydık. Karşıya geçmek benim için oldukça kolay olacaktı fakat Derek ve Scott için aynı şey geçerli değildi, nehir kurtboğanla zehirlenmişti. Onları durdurduktan sonra hızla karşıya geçtim ve Alex'i aradım.

Bıraktığımız yerde duruyordu. Öyle saf gözüküyordu ki ölmeyi hak etmediğini düşündüm. Lydia'ya seslenerek onu nasıl canlandıracağımızı sordum. Onu kucağıma alarak ağacın dibine oturdum. "Alex, uyan lütfen." dedim yalvarırcasına. Gözlerini hafifçe açtığında gülümseyecek kadar vakti vardı. Biz tekrar kendi boyutumuza geri dönerken, belime sımsıkı sarıldı ve onu bırakmamak için ben de onun belini sıkıca kavradım. Kucağımdaydı, benimleydi ve birkaç aydır hissetmediğim kadar huzurlu hissediyordum.

Gözlerimi açtığımda Alex yanıbaşımda duruyordu. Bembeyaz.