Horse Problem

Mama heeft antwoord

"Ik heb het papa gevraagd hoor, we hebben het er even over gehad."
Ik krijg het gevoel alsof ik een gloeisteen wordt en elk moment kan ontploffen. Zo blij dat ik ben! Maar ehh, ze hebben het er maar 'even' over gehad.
"Even?"
"Ah Nikki, hou op!" zegt ze geïrriteerd.
"Sorry, ga verder".
"Kijk, je turnt nu al zoveel uur in de week en voetbal doe je ook niet zomaar. Samen is dat best veel. Snapje?"
"Ja, maar...", "Of je gaat van een sport af, dat zou wel erg zonde zijn van alles wat je er nu al hebt ingestopt. Of je gaat veel minder turnen."
"Mammm... maar het mag dus wel?"
"Op die voorwaarden denk ik wel, maar dan gaan we het er met z'n drieën nog wel over hebben."
"Maar die voorwaarden zijn wel lastig voor mij.."
"Ja meid, dat is het zeker."

"Kan ik niet gewoon eerst een paar proeflessen doen?"
"Dat kan, maar weetje wat het is.. het is een dure sport, en wij vinden dat je niet veel beweegt. Eigenlijk doet het paard nog veel meer."
"Oh, niet waar!"
"Als ruiter hobbel je maar een beetje op het paard."
"Dit is vals, jij had toch vroeger zelf een paard!" roep ik hard.
"Ja, maar dat is anders. Een eigen paard moet je ook verzorgen."
"Mam, dit slaat nergens op! Jij zat toch ook op paardrijden? Denk eens even terug. Waar wou jij zo graag op paardrijden? En waarom wou en kreeg ke uiteindelijk ook nog eens een eigen paard?"
"Kunnen we het hier straks even over hebben?"
"Nee mam, we hebben het er nu over!"
"Praat eens even normaal tegen je moeder jij!" roept ze tegen me.
Ik schrik ervan. "Sorry mam.."
Ik sla mijn ogen neer.
Mijn moeder loopt naar me toe en geeft me een knuffel. "Sorry meis, ik bedoelde het niet zo vervelend. Zullen we zo met papa even aan de tafel gaan zitten?" Ik sla mijn armen om haar rug. "Ja graag."

Ik ga mij omkleden en was mijn gezicht. 'Brrr'. Vervolgens doe ik wat maskara op. Oeps, er zit een zwart stipje maskara op mijn neus. Ik haal het er af. Als ik klaar ben loop ik naar beneden.

Papa wil net de tv aanzetten als mama zegt dat we een gesprekje moeten hebben. Papa loopt naar ons toe en mama pakt nog even wat drinken voor ons.
"Dankje", zeg ik.
"Alsje", zegt mama.

"Ik wil op paardrijden", zeg ik als ik mijn glas neer zet.
"Ja, dat klopt. We hebben het er net al even over gehad hè Nikki maar het ging niet zo lekker."
"Ja, daarom doen we het nu nog een keer. Ik wil op paardrijden, en het mag. Op een paar voorwaarden. En die weet ik. Dus vroeg ik me af of ik een paar proeflessen mocht nemen. Dan kan ik altijd kijken of ik het echt wel zo leuk vind." zeg ik zelfverzekerd.
"Dat snap ik en ik ben voor", zegt papa. En hij steekt lachend zijn hand omhoog.

"René komop, ehh Nikki, we willen het best wel maar we vinden het een beetje gevaarlijk voor je en je krijgt te weinig beweging, ook is het een erg dure sport. Dat kan niet zo maar even."
"Mam, komop! Niet weer.. je zat toch vroeger ook op paardrijden en trouwens, je had nog eens je eigen paard ook!" Zo dat moest er even uit.

"Ja dat klopt, mijn ouders zijn daar iets makkelijker in. En ik had dus al heel erg veel lessen gehad. Ik was erg goed, ik zat ik de hoogste categorie. Ik verdiende met wedstrijden veel geld en ik vond het heel erg leuk om met paarden bezig te zijn. Daarom mocht ik een eigen paard."
"Maar ik heb die kans nog niet gekregen. Ik heb nog niet laten weten of zien dat ik het leuk vind en of ik het kan. Ik hoef ook geen eigen paard, ik wil gewoon op paardrijden. Daarom kan ik toch wel proeflessen nemen?"
"Nou nou nou, even wat minder kan ook wel", zegt papa. "Nikki, ik snap dat je dit zegt maar het is anders", volg mama. "Dat is het niet! En geef eens een reden dan waarom dat anders zou zijn dan". "Nikki" zegt papa vel. "Ik ben het zat, ik regel het zelf wel!" "Waarom ik het anders vind, is omdat ik...". Mama wordt onderbroken door de deurbel.

Ik ren naar de voordeur. Ik denk dat het Maud is. Ik kijk door het raam van de deur.