Misschien morgen

1

Shit, shit shit! Hoe kan ik nou zo stom zijn. Ik ook altijd met mijn eigenwijze gedrag. Laat ik maar weer terug gaan naar de groep, straks gaan ze me nog zoeken en dan heb ik helemaal een probleem. Snel loop ik naar het enorme gebouw midden op de Veluwe. 'Suus daar ben je, we zochten je al.' 'Ja, ik wilde even een luchtje scheppen. Gaan we al eten?' 'Ja bijna, zou jij de tafel even willen dekken? De mannen zijn namelijk nog even aan het trainen.' 'Ja tuurlijk, komt voor mekaar.' Ik loop naar de kast om vervolgens richting de kamer te lopen met een dienblad vol borden en bestek. Ik dek voor 20 personen, 18 mannen en 2 vrouwen. Logisch ook, deze organisatie heeft wapens en ander gevaarlijk gereedschap en ze zijn niet bang om het te gebruiken. Eigenlijk niks voor meiden, maar er zijn altijd van die pitbulls die graag een beetje langs het randje lopen. Ik schrik op uit mijn gedachten als er met veel geschreeuw en gelach een groep mannen binnen komt lopen. Twee kunnen het natuurlijk niet laten om op mijn kont te slaan om vervolgens in lachen uit te barsten. Ik lach maar een beetje schaapachtig mee, helemaal niet blij met die vieze mannen die niet van mij af kunnen blijven. Snel loop ik naar de keuken om een krat bier te halen. Gelukkig komt Anne ook met het eten. Ik ga zitten naast een van de aardigere mannen en neem kleine hapjes van mijn soep. Opeens komt er met veel kabaal nog een man binnen. Ik heb hem nog nooit gezien maar hij ziet er angstaanjagend uit. Hij loopt op mij af, geeft een hand en stelt zich voor als Richard. Dan richt hij zich tot de groep. Hij denkt dat er iemand lekt naar de politie. Alle alarmbellen in mijn hoofd slaan op hol. Stel je voor dat hij erachter komt, dan ben ik er geweest. Net zoals de moord op dat meisje die we laatst onderzocht hebben. Daar is het allemaal mee begonnen. Eigenlijk wisten we al wie het gedaan had, maar bewijzen hadden we niet. En zonder bewijzen geen dader. Toen heb ik voorgesteld om bij die groep te infiltreren. Een grotere fout kan je niet maken. We waren nog niet weg of we moesten onze mobieltjes inleveren. Al het contact met de gewone wereld werd verbroken en daarmee ook mijn laatste hoop.