Misschien morgen

32

Eva pov.

Maandag ochtend om acht uur loop ik de kantoortuin binnen. 'Hee Eef!' 'Hee Marion! Hoe gaat het hier?' 'Ja top. En met jou?' Er komt een bezorgde blik in haar ogen. 'Ja ook wel goed, ik ga vragen of ik weer aan het werk mag' 'Oh nou veel succes dan.' zegt ze met een knipoog. Ik schenk haar een glimlach en loop door naar Mechels. 'Goedemorgen mevrouw Mechels.' begroet ik haar vrolijk. 'Eva? Wat doe jij nou hier?' Ik neem plaats op de stoel tegenover haar. 'Ik kwam vragen of ik weer mag werken.' 'En waarom zou dat mogen?' 'Eh..ja..ehm ik heb een goed gesprek gehad met Wolfs en ik denk dat ik het hele gebeuren wel redelijk achter me heb gelaten.' 'Dat is goed om te horen. Dus ik begrijp dat je weer wilt beginnen?' 'Als dat zou mogen' zeg ik met een glimlach. Ze glimlacht voor een seconde terug, maar is al snel weer serieus. 'Je begrijpt dat ik je niet meteen weer hele dagen kan laten werken. Je hebt heel wat meegemaakt en dat ben je niet zomaar vergeten. Het duurt wel wat langer voor je alles verwerkt hebt, maar ik vind het erg knap van je dat je erover hebt gepraat en dus wil ik je wel weer voor de ochtenden inroosteren. Je mag vandaag meteen beginnen' Ik kijk haar dankbaar aan. 'Dank u wel.'

Met een glimlach loop ik het kantoor uit. Wolfs kijkt me vragend aan. 'Ik mag weer ochtenden gaan werken.' zeg ik blij. Hij steekt zijn duim op. Ik loop naar hem toe. 'Wat is onze zaak?' 'Er is een mevrouw in het park gevonden en naar het ziekenhuis gebracht, maar we weten niet hoe ze heet en waar ze vandaan komt, want ze praat niet met ons. Ze heeft sowieso nog geen woord gezegt. Verder hebben we Marion en Esmee geholpen met een overval op de seksshop.' 'Serieus?! Wie overvalt er nou weer een seksshop?' vraagt ze lachend. 'Ik heb geen idee, dat is wat we proberen uit te zoeken.' 'Zullen we dan eerst maar even in het ziekenhuis gaan kijken, ik ben wel benieuwd naar die mevrouw.' 'Ja is goed.' Wolfs staat op en volgt me naar de auto.

Wolfs pov.

In de auto is het stil. Eva rijdt en kijkt me niet een keer aan. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar bovenbeen. Ik zie hoe haar wangen een beetje rood kleuren en snel werpt ze een blik op mij. 'Wat doe je Wolfs?' 'Ik leg mijn hand op je been.' merk ik droog op. Ik hoor haar zuchten en kan een glimlach niet onderdrukken.

Aangekomen bij het ziekenhuis, lopen we meteen door naar de kamer van de vrouw. 'Goedemorgen mevrouw, ik heb mijn collega Eva van Dongen meegenomen.' De vrouw reageert niet. Eva loopt naar het bed en gaat op een krukje zitten. Ze kijkt even naar mij en wijst naar de deur. Ik kijk haar verbaast aan, maar loop toch maar de deur uit.

Eva pov.

Als Wolfs de kamer uit is, begin ik tegen de vrouw te praten. 'Goedemorgen mevrouw, ik ben Eva van Dongen. Kunt u mij misschien vertellen hoe u heet?' De vrouw kijkt niet op of om en zegt nog steeds niks. 'Wat deed u in het park?' De vrouw houdt haar lippen stijf op elkaar en ontwijkt mijn blik. 'Mevrouw, wij willen u graag helpen, maar dat kan alleen als u gaat praten.' Ik zie langzaam tranen in haar ogen verschijnen en leg voorzichtig mijn hand op de hare. 'U kunt ons echt alles vertellen en dan gaan wij u helpen. Het komt allemaal goed.' 'Ik...mijn...Ik heet Dana, Dana Schuit.' 'Dana, wat deed jij in het park?' vraag ik op een zachte, vriendelijke toon. Ze heeft haar blik nog steeds op een, voor mij, onzichtbaar punt gevestigd en antwoordt niet meer. Als ze na een kwartier nog steeds niks gezegd heeft, sta ik op 'Ik kom morgen nog wel even terug.' en loop de deur uit.

Wolfs kijkt me verwachtingsvol aan. 'Ze heet Dana Schuit' vertel ik toch wel een beetje trots. 'Je hebt haar aan het praten gekregen?' vraagt hij met ongeloof in zijn stem. 'Ja, is dat zo bijzonder?' 'Nou eigenlijk wel, Romeo en ik wachten al ongeveer vijf dagen totdat ze iets gaat zeggen en tegen jou begint ze zomaar te praten.' 'Ja ach, je moet weten hoe je het moet aanpakken hé.' Hij geeft me een met-jou-valt-geen-land-te-bezeilen blik. Ik glimlach terug. 'Zullen we maar naar het bureau gaan?' 'Goed plan.'