SEHER VAKTİ

3. Kurşun Yarası

  Besmeleyle başlayalım...🕋🕋🕋

   " İçimizdeki dert dert değil , kördüğüm . Hiç bir çıkış yolu gözükmüyor. Sadece düzenli olarak hayal kırıklığı yaşıyoruz.                -İrem Yıldırım-"

  Duyduğum silah patlama sesi hala kulaklarımda çınlarken kolumdaki Mineye baktım; gözleri kapanmış , kolumda iki büklüm olmuş haldeydi. Başımı kaldırıp anneme baktım, gözyaşları yanaklarında iz bırakırken beni baştan aşağı süzüyordu . Vücudumda hiç bir ağrı hissetmiyordum . Başımı çevirip arkamdakilere baktım. Erdem ve Emre koca gözleriyle kolumdaki Minenin sırtına bakıyorlardı . Derin bir nefes alıp başımı çevirdim , bir anda Minenin kolumdan yere düşmesiyle şaşkın bir ifadeyle ona baktım.

  Yerde öylece yatıyordu . Sırtındaki kanı görmemle kimin vurulduğunu anlamıştım. Yere oturup başını iki elimin arasına aldım . Yüzündeki kanlar ellerimi ıslatırken gözümden düşen yaş yanağına düştü . Başımı çevirip Erdemle Emreye baktım;

"Hadi (!)yardım edin."

  Erdem başını çevirip Emreye baktı ama Emre yaptığına hiç pişman değilmiş gibi duruyordu. Emre umursamadan arkamdan geçip kapıdakileri aşarak bakış açımdan çıktı. Emreden yardıma gelmiyceğini anlamıştım ama Minede kan kaybediyordu. Erdem'e yalvarır gözlerle baktım ama oda umursamadan dışarı çıkmıştı.

  Hıçkırıklarıma engel olmak için elimle ağzımı kapattım. Burnumu çekip anneme baktım adımlarını atıp bana yaklaşırken teyzemin kolundan tutmasıyla olduğu yerde kala kalmıştı;

"Abla bırakta yardım edeyim."
Yalvarır ses tonu benim bile canımı acıtıyorken teyzem sinirle anneme karşılık verdi "Bu ne demek oluyor? Ağam öğrenirse neler olacağını bilmezmisin?" Annem yaşlı gözlerle bana bakarken teyzem tekrar konuşmaya başladı"Seher ,sende bırak o kızı amcan görmesin ." Amcan görmesin ne ya bide bu kızı burda yalnız mı bırakıcaktım? Sinirle teyzeme cevap verecekken annem yüzüme baktı ardından teyzeme cevap verdi "Abla kızın halini görmüyor musun ? O kadar korkuyorsan ağandan sen gidebilirsin ." Annem teyzemden kurtulup yanıma geldi . Neden insanlar bu kadar acımasızdır , neden hep savunmasız insanlara güçleri yetiyordu? Oysaki bana insanlara yardım etmemi babam öğretmişti ve ben asla babamın bana öğrettiklerini unutucak biri değildim...

  Kapıda Esin ve İnciyi görmemle yalvarır gözlerle onlara baktım . Koşarak yanımıza geldiler . Esin ambulansı ararken İncide Minenin sırtına baktı . Kendisi İstanbul'da doktordu ve oda iki haftalığına Mardin'e tatile gelmişti ;

"Kurşun sıyırmış, ama çok kan kaybediyor. Hemen hastaneye yetiştirmeliyiz."

İnci Mineyi çevirip baktı . Ağzı açık kalmış halde yüzüne bakıyordu  çünkü Minenin yüzü gerçekten berbat haldeydi. Esin odama bakarken onunda bakışları Mineyi bulunca oda en az İnci kadar şaşırmıştı ;

"Kim yaptı bunu?"

Esinin sert sesiyle sorduğu soruya İnci cevap verdi ;

"Kim olucak ,aptal nişanlısı ."

Ben hala ağlarken Esin eliyle gözyaşlarımı sildi "Sakin ol canım ." Ne yapacağımı , ne söyliyeceğimi hatta nasıl davranacağımı bile unutmuştum . Yorgundum ... İçeriye giren Umut yerdeki Mineyi görünce yanımıza geldi . Gözleri dolmuştu "Mine..." sanki mırıldanmıştı. Başını kaldırıp bize baktı "Kim yaptı bunu ?" Umut Minenin nişanlı olduğunu bilmiyordu . Kızların cevap vermelerine müsade etmeden ben cevap verdim "Tanımıyoruz ." Başını sallayıp Mineyi kucakladığı gibi odadan dışarı çıktı. Minenin saçları savrulurken merdivenlerden aşağı indiler . Ben yerden kalkamiycak kadar kötüydüm. İnci sinirle kolumu tuttu "Neden söylemedin ?"