SEHER VAKTİ

8. Kaçış):

Multimedya ; Çekip gidesim var artık...

Besmeleyle başlayalım🕋🕋🕋

Annemi taburcu edip eve gelmiştik. Odasında yatağına bırakıp kimseye görünmeden kendi odama çıktım. Bir süre pencere kenarında oturdum. Dışarıyı seyrederken kapı çalındı ;

"Seher abla ..."

"Ne oldu ?"

Umursamaz bir tavırla sorduğum soruyla gülümseyerek cevap verdi "Yemek hazır . Gelmiyor musun?" Başımı salladım "Yok, aç değilim." Elleri önde bana doğru bir adım attı "Ama her kes seni bekliyor." Derin bir nefes alıp pencereye baktım "Seni hiç zorladılarmı?"dedim sessizce "Ne için?"şaşırdığını biliyordum "Ne bileyim işte... Afff çık dışarı Esma , aç değilim." Sinirlerim bozulmuştu. Esma hiç bir şey demeden dışarı çıktı. Bir süre daha pencereden dışarıyı seyrettim.

Ruhumun sınırlarını kuşatmış bundan önce aklımın ucundan bile geçmeyen duygular şimdi tüm benliğimi yakıp kavuruyordu . Bu duygu keskin bir o kadar acımasızdı .

Her an param parça olucak bir ayna gibi ,yada her an yıkılıp düşücek bir duvar gibi sağlamlıktan uzaktaydım...

Savaşamıyorsam eğer en doğru olan kaçmaktı benim için. Ayağa kalkıp çantamdan yöneldim . Kimliğimi çıkarıcaktım ki yoktu. Evet, doğru kimliğimi yoktu. Banka kartlarım,kimliğim, pasaportum , bana ait tek bir kart yoktu. Amcam benim kaçıcağımı düşünmüş olmalı ki almıştı. Sinirle kapıya yöneldim , merdivenlerden aşağı kadar koştum.

Yemek odasına geldim. Yerdeki kilimin üzerinde yemek masası ve sıradan düz sandalyeleri vardı . Bu yüzden buraya yemek odası derdik. Bazen burada bazende avluda yemek yenirdi. Yemek masasında ben, annem , İnci ve Esin hariç herkes yemek yiyordu. Bizim için hazırlanan tabakalar boştu. Nasıl yiyebiliyorlardı anlam veremiyordum. Sevda abla bana bakıp başını eğdi. Benim için üzüldüğünü anlıyordum. Amcamın bana attığı ufak bir bakıştan sonra yine tabağına döndü.

"Yemek yemiyor musun ?"

Umursamaz bir tavırla çatalına batırdığı eti ağzına attı "Kartlarımı senmi aldın?" Alayla güldü "Ne yapıcaksın ki o kartları ?" Sinirden elimi sıktım. Yeni çıkmaya başlayan tırnaklarımın avuç içime batmasını umursamadım.

"Kartlarımı istiyorum."

"Yemek yiyiyorsan gel, ha yemiyorsan defol!."

Net cevap. Ne diyecektim ki? Doğru ya rapor...

"Amca ya kartlarımı verirsin yada polise giderim." Alayla güldü "Ne diyeceksin 'amcam kartlarımı aldı'mı diyeceksin?"hala gülerken cebimdeki raporu çıkarıp gözlerinin önünde salladım "Bence bu rapor her şeyi özetler."amcam elimdeki rapora şaşkınlıkla bakarken oturduğu sandalyeden sinirle kalkıp elimdeki kağıdı çekti . Bir süre inceledikten sonra yırtıp yere attı "Bununla en fazla para cezası alırım ."dedi. Doğru amcam asla hapse girmezdi zaten bunu düşünmem bile saçmaydı. Sinirlerim bozulmuştu. Artık tam anlamıyla çareler tükenmişti...

"YEETTEEERRR..." Masadaki boş tabağı alıp yere firlattım. Tabağın kırılmasını izlerken hırsımı alamayıp bir tane tabak daha alıp yere firlattım. " Yeter artık yeter!.Sen benim amcamsın,sen beni nasıl o adamlara verirsin ? Sen nasıl emanetine ihanet edersin?"

Sert ve gür sesimle amacamın kaşları çatılmıştı. Hafif eğilmiş kollarımı iki yana serbest bırakmıştım. Akan göz yaşlarıma eşlik eden hıçkırıklarım beni dahada korkak ve çaresiz gösteriyordu.

"Ben emanete ihanet etmiyorum. Sen bunu hakettiği için şu an bu haldesin. Anladın mı? Şimdi odana çık. "

Tekrar yerine otururken elimin tersiyle gözyaşımı sildim "O kızı korudun ama bak o şimdi mutlu. Dün sen annenle hastanedeyken o evlendi . Şimdi sen ağlıyorsun ama bak o odasında kocasıyla birlikte. "