Indy Swan, The Dark Curse

Pilot

'Zeg het eens.' Zei Emma. Ze leek precies op de vrouw in mijn visioen. 'Bent u Emma Swan?' Vroeg Henry omdat ik letterlijks niks meer uit mijn mond kreeg. 'Ja, wie zijn jullie?' Vroeg. 'Ik ben Henry en dit is mijn tweelingzus Indy. We zijn jouw kinderen.' Zei Henry. Emma kon ons alleen maar verbaasd maar ook. Henry was weer onbeleefd en liep naar binnen. 'Ik heb geen kinderen. Waar zijn jullie ouders.' Zei Emma. Ik rende gauw naar Henry. 'Bloodyhell Henry, waarom moest je nou weer naar binnen.' Fluisterde ik boos. 'Heb je viertien jaar geleden een tweeling afgestaan voor adoptie? Dat waren wij.' Zei Henry. Emma keek echt verward ons aan. Ze liep zelfs even weg naar de badkamer.

'Ik heb echt dorst. Heb je ook sap. Wacht, laat maar, ik heb het al.' Zei Henry die in de koelkast zat te struinen. 'Henry, dit kan je echt niet maken.' Zei ik tegen hem. 'Sorry als ik dorst heb moet ik gewoon drinken.' Zei Henry. 'Laat maar, ik heb het al gevonden.' Schreeuwde Henry. Echt ik schaamde me dood. 'We moeten nu gaan.' Zei ik maar. 'Waarheen?' Vroeg Emma. 'Naar ons huis.' Zei Henry. 'Oké, ik bel de politie.' Zei Emma. 'Dan zeg ik dat je ons ontvoerd hebt.' 'En dam geloven ze je omdat ik jullie biologische moeder ben. Dat ga je niet doen.' Zei Emma. 'Moet je eens opletten.' Zei Henry. 'Je bent goed. Maar ik kan veel dingen niet... maar één ding kan ik wel heel goed. Dat ik mijn superkracht noem. Ik kan zeggen of iemand liegt of niet. En jij liegt, knul. Je zus is nog verstandiger.' Zei Emma. 'Eigenlijk dat iemand dan opvalt.' Zei ik. 'Maar wacht, niet doen. Kom alsjeblieft met ons mee naar huis.' Zei Henry. 'Waar is jullie huis?' Vroeg Emma. 'Storybrooke, Maine.' Zei ik. 'Storybrooke? Meen je dat?' Vroeg Emma. Ik knikte. Ik was namelijk nog steeds verward omdat ik eindelijk mijn moeder heb gevonden. 'Oké. Dan gaan we naar Storybrooke. Maar eerste kleed ik me om.' Zei Emma. Dus dat deed ze. We hebben eigenlijk precies dezelfde kleding smaak. Emma nam een tas mee met nog wat kleding en we gingen naar beneden naar gele kever van Emma. Het scheelde wel weer een taxi.

We reden al een tijd. Ik zat achter in terwijl Henry maar vragen stelde over de meest onzin dingen. Zo uit het niets. 'Ik heb honger. Laten we stoppen.' Zei Henry. 'Dit is geen Routh Tripe. Dus dat gaan we mooi niet doen.' Zei Emma. 'Waarom niet?' Vroeg Henry. 'Niet zo zeuren, knul. Ik had jullie ook op de bus kunnen zetten.' Zei Emma. 'Je weet dat mijn naam Henry is.' Zei Henry. Snel stapte Emma op een ander onderwerp dus blijkbaar had ik dat van haar. 'Wat is dat?' Vroeg Emma. 'Ik weet niet of je er wel klaar voor bent.' Zei hij. 'Voor sprookjes?' Vroeg ze. 'Het zijn geen sprookjes. Ze zijn echt waar. Alle verhalen in dit boek zijn echt gebeurd.' Zei Henry. Ik klapte maar mijn hand op mijn hoofd. Ik wou bijna zeggen "niet alles is een sprookje" maar toen herinnerde ik me eraan dat dat wel zo is. 'Natuurlijk zijn ze dat.' Hoorde ik Emma dat zacht zeggen. 'Gebruik je superkracht en kijk of ik lieg ja of niet.' Zei Henry. 'Dat je iets gelooft, maakt het niet waar.' Zei Emma. 'Dat maakt het juist waar. Dat zou jij moeten weten.' Zei ik zo snel dat ik niet eens wist wie dat zei. 'Hoezo?' Vroeg Emma. 'Omdat je in dat boek zit.' Zei ik weer eerder dan ik nadacht. 'Oh, jullie hebben problemen.' Zei Emma. 'Jep, en jij gaat ze oplossen.' Zei Henry.

'Emma, wat voor werk doe je eigenlijk?' Vroeg ik om het onderwerp te veranderen. 'Ik spoor mensen op. En breng ze naar de politie of deurwaarders. En niet het onderwerp veranderen. Want dat doe ik altijd.' Zei Emma nadenkend. Ze was echt onze moeder. Nu wist ik het zeker. Maar ik was moe dus ik viel al gauw in slaap.

Toen ik wakker werd zag ik dat we al in Storybrooke waren. 'Hey knul. Heb je een adres voor me?' Vroeg Emma. 'Vierenveertig, ik-zeg-niks-straat.' Zei Henry om Emma te foppen. Meteen remde Emma en stapte ze de auto uit en zo deden wij. 'Indy, jij bent een goede meid. Vertel jij je adres misschien?' Vroeg Emma bijna smekend. 'Best schamend maar ik heb geen idee hoe die straat heet.' Zei ik. Ik had echt geen idee wat dat was. 'Kom op nou. Het is laat, het is al bijna... kwart over acht?' Zei Emma twijfelend en vragend. 'Die klok staat mijn hele leven al stil. De tijd staat hier stil." Zei Henry 'The Evil Queen heeft iedereen uit The Enchanted Forest hierheen gestuurd. Met The Dark Curse.' Zei ik. 'Ho wacht even. Heeft een Evil Queen een stel sprookjesfiguren hierheen gestuurd?' Vroeg Emma. 'Ja, en nu zitten ze vast.' Zei ik. 'Vast in de tijd, in Storybrooke Maine. En daar blijf je bij?' Vroeg Emma. 'Het is de waarheid.' Zei Henry. Het is wel echt zo ik was er zelf bij. Dacht ik. 'Waarom gaan ze niet gewoon weg?' Vroeg Emma. 'Als ze dat doen gebeuren er slechte dingen.' Zei Henry.