Indy Swan, The Dark Curse

The Thing You Love Most

Ik werd wakker en keek het raam uit omdat de klok acht keer sloeg. Hij deed het weer, omdat waarschijnlijk Emma gebleven is in Storybrooke. Ik nam een snelle douche en maakte me klaar voor school. Totdat mijn moeder Regina binnen kwam. Ze hield de boek voor me neus. 'Waar zijn de ontbrekende pagina's?' Vroeg Regina. 'Het is maar een oud boek. Wat maakt het uit?' Vroeg ik. 'Jij denkt dat ik The Evil Queen ben. Daar voel ik me rot door, Indy.' Zei Regina. 'Ik weet dat je dat bent. Je zei het gisteren nog.' Zei ik. 'Denk je dat echt. Ik speelde maar mee in je spelletje, Indy. Er bestaat niet iets als een land waar bijna niemand vanaf weet.' Zei Regina. Ik keek haar boos aan en liep weg naar Granny's met Henry.

We gingen zitten bij het raam. En zagen Emma binnen komen. Ruby liep op mij af en ging naast me zitten zodat ze mij een kus kon geven. 'Wat mag het zijn?' Vroeg Ruby. 'Doe maar drie warme chocomelk met slagroom en kaneel.' Zei ik. 'Drie?' Vroeg Ruby. 'Ja, Henry en ik. Plus die vrouw met die rode jas daar. Dat is onze biologische moeder.' Zei ik. 'Ow, zij. Ze slaapt en The Bed en Breakfast van Granny. Best raar, er heeft hier nooit echt iemand geslapen. Maar Uh, het komt eraan.' Zei Ruby. Weer iets later kwam Graham achter ons zitten. Stalker. Ik zag Emma op Graham lopen met de chocomelk. Ik hoorde ze praten. Maar zag hun niet omdat ik opeens met mijn rug naar hun was. 'Zo, je hebt besloten dat je nog blijft hier.' Zei Graham. 'Opmerkzaam. Een echte agent.' Zei Emma. 'Dat is goe voor niet toerisme hier, maar slecht voor de lokale bewegwijzering. Dat... dat is een grapje. Omdat je dat bord omver hebt gereden.' Zei Graham. 'Heel aardig, die chocomelk. En kaneel vind ik heel lekker erover, omdat niet veel mensen dat weten ben ik onder de indruk. Maar ik ben hier niet om te flirten, dus bedankt maar nee, bedankt.' Zei Emma. 'Die heb ik niet voor je besteld.' Zei Graham. 'Wij deden dat, Indy en ik houden ook van kaneel.' Zei Henry. Hij stond op en zo deed ik. 'Moet je niet op school zitten?' Vroeg Emma. 'Ja duhh, maar we vonden het gezellig als je met ons meeliep.' Zei Henry. 'Prima, maar schiet dan wel op.' Zei Emma. 'Oké, maar dan reken ik eerst af.' Zei ik. Ik liep naar Ruby en gaf haar het geld plus fooi. Daarbij gaf ik haar een kus en liep terug naar Emma en we liepen naar buiten.

'Wie is dat meisje in het rood?' Vroeg Emma. 'Ow dat is mijn vriendin Ruby. Haar oma runt dat Cafétje.' Zei ik. 'Wat is er eigenlijk met jullie en jullie moeder?' Vroeg Emma terwijl we liepen. 'Het heeft te maken met haar vloek. Ik heb een plan om te verbreken. Stap één: de diagnose. Die noem ik operatie Cobra.' Zei Henry. 'Cobra, dat klinkt niet sprookjesachtig.' Zei Emma. 'Het heeft er ook eigenlijk niks mee te maken.' Zei ik. 'Klopt, daarmee breng ik haar op een dwaalspoor.' Zei Henry. 'Dus iedereen hier is een sprookjesfiguur. Maar dat weten ze niet.' Zei Emma. 'Dat is de vloek. De tijd stond ook stil, totdat jij kwam.' Zei Henry. Emma had een appel in haar handen en wou een had nemen. 'Hey, hoe kom je daaraan?' Vroeg ik. 'Van je moeder.' Zei Emma. Ik pakte de appel en gooide hem weg. 'Niet eten, neem nooit iets van haar aan.' Zei ik. 'Oké? En hun verleden?' Vroeg Emma. 'Daar weten ze niks van. Vraag ze maar eens wat.' Zei ik. 'Dus de mensen lopen verdwaasd rond, zonder ouder te worden, in een plaats die is vervloekt.' Zei Emma. 'Je snapt het. En je bent de enige die de vloek kan doorbreken.' Zei Henry. 'Omdat ik de dochter van Snowwhite en Prins Charming ben?' Zei Emma. 'David, zijn naam is David.' Floepte eruit mijn mond. 'Mijn moeder weet dat niet, want ik heb de afloop eruit gescheurd.' Zei Henry. 'Jij was dat, echt mam werd boos op mij door jouw.' Zei ik. 'Dat maakt nu niet uit. Zie je wel? Je moeder is Snowwhite. De held gelooft het eerst nooit, anders is het geen goed verhaal. Neem ze gerust mee en lees ze, maar laat haar die pagina's niet zien. Ze zijn gevaarlijk. Als zij erachter komt wie je bent, loopt het slecht af., Zei Henry.

We kwamen aan op school. 'We moeten gaan. We zoeken je wel en dan beginnen we.' Zei ik. 'Ik wist dat je me zou geloven.' Zei Henry. 'Ik heb dat nooit gezegd.' Zei Emma. 'Waarom ben je hier anders?' Vroeg ik en rende achter Henry aan.

Blijkbaar hadden we vandaag buiten les. Niet dat ik het erg vind. Nou... eigenlijk wel. Regina kwam namelijk langs. Mevrouw Blanchard liep op haar af. Ik hield de haren weg van mijn oren en luisterde mee met mijn wolven gehoor. 'Kan ik mijn kinderen spreken?' Vroeg Regina. 'Is het belangrijk?' Vroeg Mevrouw Blanchard. 'Zou ik hier anders zijn?' Zei Regina gemeen en liep langs haar. 'Kan ik jullie spreken?' Vroeg Regina. Ik stond op en liep achter haar aan samen met Henry. 'Ik heb slecht nieuws. De vrouw die je hierheen hebt gebracht, is gearresteerd. Ze heeft de papieren gestolen van Dr. Hopper. Ze is een oplichtster. Met die kennis wil je misbruik van ons maken. Daarom is ze hier. Het spijt me.' Zei Regina. 'Het spijt je helemaal niet.' Zei ik. 'Ik weet dat je er anders over denkt, maar ik wil je alleen maar beschermen. Dit is goed voor ons. Je zult zien: het wordt allemaal beter.' Zei Regina. 'Ik moet terug naar mijn klas.' Zei ik en liep terug. 'Wat is er gebeurt?' Vroeg Mevrouw Blanchard. We vertelde het haar met het idee erachter. 'Kom we gaan naar het politiebureau.' Zei ze en we liepen weg.

'Hey Emma.' Zei ik toen we binnen rende. 'Henry, Indy. Wat doen jullie hier?' Vroeg Graham. 'Hun moeder vertelde wat er is gebeurd.' Zei Mevrouw Blanchard. 'En trouwens al ik hier wil zijn ben ik hier. Emma blijft toch wel echt mijn moeder.' Zei ik. 'Natuurlijk deed ze dat. Ik weet niet wat ze heeft gezegd...' 'Je bent geniaal.' Onderbrak Henry Emma. 'Ik weet waar je mee bezig bent. Je verzamelde informatie. Voor operatie Cobra?' Zei ik. 'Ik snap het even niet.' Zei Graham. 'Ja, maar jouw hersenen is net houtzaagsel.' Zei ik. 'U hoeft alleen te weten dat Mevrouw Blanchard haar borgsom betaalt.' Zei Henry. 'Is dat zo? Waarom?' Vroeg Emma. 'Ik vertrouw je.' Zei ze. 'Nou in dat geval. Maak de boeien maar los, want ik moet iets doen.' Zei Emma en even later liep ze weg. Henry en ik liepen naar het werk van Regina.

Toen we daar aankwamen gaf ik me moeder toch maar een zoen. Ik had ergens toch een beetje een schuld gevoel. Geen idee hoe. 'Ik ben in de chill kamer.' Zeiden Henry en ik tegelijk en we liepen weg. Ik zat maar Netflix te kijken tot ik  zag dat Henry weg was. Ik stond op en liep weg. Tot Henry boos maar vooral verdrietig weg liep. Ik rende achter hem heen en hij ging blijkbaar naar Archie.

We zaten voor mijn gevoel best lang uiteindelijk op de bank. 'Wil je er echt niet over praten, Henry?' Vroeg Archie en Henry zat maar met de paraplu van Archie te spelen. 'Die paraplu is mijn geluksamulet. Zie je me daarom aan voor Jiminy Cricket?' Vroeg hij weer. 'Ik zie u helemaal niet voor iemand aan.' Zei Henry. En opeens kwam Emma binnen gelopen. 'Mevrouw Swan. De burgemeester dwong me.' Zei Archie te snel achter elkaar van angst. 'Ik weet het. Laat maar. Sorry, Henry.' Zei Emma. 'Ik praat niet meer met je.' Zei Henry. 'Als ze weet dat u hier...' 'Ze kan de pot op. Ik ben op één simpele reden gebleven. En dat zijn jullie twee. 'Ik wil jullie leren kennen.' Onderbrak Emma Archie. 'Je vindt mij een idioot.' Zei Henry sip. 'Nee, ik vind de vloek idioot en dat ik hij ook. Maar dat wil niet zeggen dat hij niet bestaat. Het is niet niks om erin te geloven, maar er zijn genoeg idiote dingen in de wereld. Dus wie weet? Misschien bestaat hij?' Zei Emma.

'Je zei tegen mijn moeder...' 'Wat ze wilde horen. Ik weet in elk geval dit: als de vloek echt bestaat kunnen we die alleen verbreken door The Evil Queen te misleiden en haar laten denken dat we er niet in geloven. Op die manier schudden we haar af. Dat was toch de bedoeling van operatie Cobra? Haar op een dwaalspoor brengen?' Zei Emma. 'Emma, ze ben een genie.' Zei ik. 'Inderdaad.' Zei Henry blij. 'Ik heb die pagina's gelezen en die pagina's zijn inderdaad gevaarlijk. Ze kan ze maar op één manier nooit onder ogen krijgen.' Zei Emma en verbrandde de pagina's in de open haard die ze in haar handen had. 'Zo nu zijn wij in een voordeel.' Zei Emma. Henry en ik stonden op en gaven Emma een knuffel. 'Ik wist wel dat je kwam om ons te helpen.' Zei ik. 'Dat klopt, meid.' Zei Emma. 'En niets, zelfs niet een vloek kan daar iets aan veranderen.' Zei Emma. We pakte haar hand en liepen naar de auto van Emma zodat ze ons naar huis kon brengen.

Wanneer we thuis kwamen ging ik gauw naar bed en viel in slaap. Ik was echt dood moe. Al dat gedoe met die vloek. En nog steeds weet ik niet hoe ik hem moet verbreken en dat gaat nog verlopig zo blijven, denk ik tenminste.