Indy Swan, The Dark Curse

What Happened to Frederick

Het was een stormachtige dag. Ik ging vandaag weer naar school. Ik liep naar buiten en zag de man die ik gisteren zag met zijn motor. 'Wat doet u hier?' Vroeg ik toen ik erheen liep. 'Mijn motor repareren.' Zei hij. 'Nee, in Storybrooke, bedoel ik.' Zei ik. 'Wat rondkijken.' Zei hij. 'Wat is dat?' Vroeg ik en wees naar een koffer. 'Een koffer.' Zei hij. 'Dat zie ik ook wel. Maar wat zit erin?' Vroeg ik. 'Iets wat ik hier nodig heb.' Zei hij. De man deed zijn helm op en ging op zijn motor zitten. 'U keek toch alleen rond.' Zei ik. 'Ja, maar ik moet ook nog iets doen.' Zei hij. 'Indy.' Schreeuwde Regina bezorgd. 'Ga maar snel naar school. Er is slecht weer op komst.' Zei hij en reed weg. Henry en Regina liepen naar mij toen. 'Wie was dat?' Vroeg Regina. 'Geen idee.' Zei ik. 'Mam, ik ga zelf wel met Henry naar school.' Zei ik en samen rende wij tweeën naar school.

De dagen vlogen voorbij en het boek was weg bijvoorbeeld. En ik wou weer eens bij Granny's langs gaan. Puur ik was vrij. Ik zag de motor van de man staan en Emma lopen. 'Emma, weet jij toevallig hoe die man heette?' Vroeg ik. En hij liep naar buiten. 'Hey. Ik hoopte je al tegen te komen vanwege dat beloofde drankje.' Zei de vreemde man. 'Vraag je me mee uit?' Vroeg Emma. 'Als je dat wilt, mij best. Dan noemen we het een date.' Zei hij. 'Niemand gaat met mijn moeder uit zonder ik weet wat zijn naam is.' Zei ik. 'Ow, August dit is Indy. Indy dit is August.' Zei Emma. 'Weet ik. Ik ken haar.' Zei hij. 'Hu, ik kan me niet heugen dat ik je ken.' Zei ik. 'Toch ken je me meer dan je denkt.' Zei August. En liep weg. 'Oké.' Zei ik en Emma en ik liepen naar binnen. 'Wie is dat?' Vroeg Mary Margaret die al binnen zat. 'Dat weet ik zelfs niet.' Zei ik. 'Dus dat gaan jullie zeker uitzoeken.' Zei Mary Margaret. 'Stelt niks voor.' Zei Emma. 'Spreek voor jezelf. Die man weet wie ik ben. Terwijl ik geen idee heb wie hij is. Dat klopt gewoon niet. Het is meteen eng ook tegelijkertijd.' Zei ik en kreeg kippenvel op mijn armen. 'Emma, als dat zo was, hadden we het er niet over.' Zei Mary Margaret. 'Ik dacht dat we het over jou zouden hebben.' Zei Emma. 'Over jou praten is nu even makkelijker.' Zei Mary Margaret. 'Wacht wat heb ik gemist.' Zei ik. 'David en ik hebben gekust.' Zei Mary Margaret. 'Niet waar. Wat geweldig.' Zei ik. 'Nee, dat is het niet. Hij moet het nog aan Kathryn vertellen. Het hele verhaal.' Zei ze. 'Ow ik moet gaan. Ik had om drie uur afgesproken met mam bij het gemeentehuis en dan in haar kantoor.' Zei ik. Ik gaf Emma en Mary Margaret een knuffel en rende naar haar kantoor.

'Hey mam. Waarom moest ik komen?' Vroeg ik. 'Ik heb iets voor jouw en je broer.' Zei Regina. Ik ging naast Henry zitten. We kregen een pakje in onze handen gedrukt. 'Vooruit maak open.' Zei Regina. 'Waarom krijgen we dit?' Vroeg ik. 'Omdat ik van jullie hou. Toe maar.' Zei Regina. Ik maakte hem open en er zat de nieuwste telefoon uit tweeduizendelf. Dat jaar is het namelijk. En Henry een videogame. 'Jullie missen jullie boek, maar hiermee kun je verhalen naspelen. Er zitten al spelletjes op. Je kunt de mensen redden en de held worden. Ik heb dat speelkasteel afgebroken voor jullie veiligheid. Jullie betekenen veel voor me. Wees niet boos op me. Ik heb je boek niet met opzet vernield.' Zei Regina. 'Het is niet alleen dat boek.' Zei ik. 'Waar zit je dan nog meer mee?' Vroeg Regina. 'Met Emma. Ik wil haar vaker zien.' Zei ik. Maar toen kwam Kathryn binnen stormen. 'Ow sorry.' Zei ze overstuur. 'Geeft niet. Begin thuis vast aan jullie huiswerk. Ik kom ze en dan gaan we eten.' Zei Regina en we liepen naar huis.

Onderweg zagen we Emma. 'Hey wacht. Ik heb iets wat geloof ik van jullie is.' Zei Emma en liet ons het sprookjesboek zien. 'Ik heb hem gevonden langs de weg. Vast afgevallen toen de vuilniswagen reed.' Zei Emma. 'Maf, zeg.' Zei ik. 'Weet jij een andere verklaring?' Vroeg Emma. Henry en ik schudde onze hoofden. 'Hoe het ook zij, het is naar me teruggekomen.' Zei Emma. 'Onze kansen zijn gekeerd. Verder met operatie Cobra. Dit is een geluksteken.' Zei Henry. 'Hopelijk heb je gelijk. Ik moet gaan.' Zei Emma en we kwamen bij ons huis aan. We liepen naar binnen. 'Ik geloof dat het ons gaat lukken om de vloek te verbreken.' Zei ik. 'Ja, ik ook.' Zei Henry.