Cailee & the Blue Eyed Soldier (Completed)

Chapter 40- The Realization

           

Cailee's POV

"You mean, he said that he still loves you and you said nothing?!" Hindi makapaniwalang tanong ni Zoey.
"Cailee, hindi mo na ba siya mahal?"

Huminto ako sa paglalagay ng damit sa luggage ko at tiningnan ko si Zoey.

"Mahal. At alam mo yan Zoey. Hindi ko kinayang makipagdate kahit kanino. Even if I tried, it all comes back to Gab." I replied. Pinagpatuloy ko ang pag-aayos ng gamit kong dadalin papuntang Myanmar.
"Then, ano ang pumipigil sayo?" frustrated na tanong ni Zoey.
Pride... pero hindi ko sinabi sa kanya.
"He needs to prove it to me." I replied instead.

Pumikit si Zoey at tumingin sa kisame. Nagbilang ng hanggang sampu saka nagsalita.
"Cailee, life is too short for your pride. You wasted 7 years already. Seven yearrrrssss....."

I rolled my eyes. "What if he left again? What if may makilala siyang iba at iwan ako? What if magsawa siya?"
"Yang mga what ifs mo may nangyari ba dati? Wala di ba? Nasaktan ka lang din. Huwag ka ngang duwag. Buti ka nga mahal ka ng mahal mo. Kung mahal lang ako ng minahal ko, ang dali sanang ipaglaban." She replied.

"Zoey..."

"Listen Cailee. Given na nasaktan ka dati dahil umalis siya. Okay, mali siya ng hindi siya nag-explain sayo before. Pero Cailee, nasaktan din siya ng lumayo siya sayo. He has a demon to face and he needs to face it alone. He gave you time to grow, time to choose. He became a soldier because that's his way to be worthy for you. Hindi ka madaling abutin Cailee. Kahit hindi kayo matapobre, nakaka-intimidate pa rin ang lumapit sayo." Hindi ako nakakibo sa sinabi ni Zoey.

She is right ofcourse. Ang nakikita ko lang kasi ay ang pain ko. Hindi ko nakita na nasaktan din siya.

"You will regret this Cailee." She poked my arm.

"Of course I will." Napaupo ako sa tabi ni Zoey.
"Chance mo ng sumaya." She pointed out.
"Pagbalik ko, mag-uusap ulit kami." I promised her.
"And?" Tanong ni Zoey. I smiled at her.
"And by that time, magiging boyfriend ko na si Gab. Offcially."
Napabuga ng hininga si Zoey. "Ay Thank God. At least isa man sa atin ay maging masaya."

"Zoey... dadating din ang para sayo." I told her. She rolled her eyes.
"Para siyang pagong, ang kupad nyang dumating." She murmured.

Kasama ko si Trevor na pinadala ng UN para magbigay ng medical service sa mga Rohingya Refugees na nasa border ng Bangladesh at Myanmar. They are immigrants from Bangladesh that went to Myanmar many years ago. They settled in Myanmar land and now the government of Myanmar wants them to go back to their main land. But the problem is, Balangdesh government don't want them to return So naiipit ang mga Rohingya sa pagitan ng dalawang bansa. Nobody wants them and they are stateless.

Marami ng nagkakasakit na mga bata. Walang nagbibigay ng medical service sa kanila so UN asked volunteers at kami ni Trevor ang dalawa sa sampung doctor na pumunta.

The Myanmar government is not happy when we landed. Nakapalibot ang military nila at walang may gustong maghatid sa amin sa border dahil sa tension. The Rohingya are fighting with the government and they are declared rebels. Hinatid kami ng military truck sa border dahil sa pakiusap ng UN. Binalaan nila kami ng ingatan ang mga gamit namin dahil marami ang magnanakaw ng mga ito.

Naglakad kami ng 3 hours pa buhat ng ibaba kami ng mga military sa drop off. Daig pa namin ang pinirito dahil sa sikat ng araw. Bitbit namin ang mga personal naming gamit at ang mga gagamitin namin para sa medical mission.

Pgadating namin sa area ng mga Rohingya, sinalubong kami ng representative ng UN. Mahaba na ang pila ng mga pasyente at wala na kaming oras pa para kumain. Nagpalit lang kami ni Trevor ng damit at nagsimula ng magcheck-up ng mga pasesyente.