HOW CAN BE A LOVER IF WE CAN'T BE FRIEND WRITTEN BY : SHERYL FEE(COMPLETED)

CHAPTER THIRTEEN

" HOW CAN WE BE LOVERS IF WE CAN'T BE FRIENDS "
WRITTEN BY : SHERYL FEE

CHAPTER THIRTEEN

Pagakahatid ni Phillip sa tigreng nagkatawang tao sa tahanan ng mga ito'y dumiretso na siya sa kanilang bahay, pero habang  papalapit siya sa bakuran  nila'y mas  lumalakas ang kabang  sumasalakay  sa kanya.

"Ano bang nangyayari sa akin  huh! Bakit  ganito ang pakiramdam ko?" Bulong  ng binata sa sarili  dahil talagang hindi siya mapakali.

Ilang araw  na ring may bihag  silang magkakaibigan kaya naman nakasanayan na niyang umikot muna sa likod bahay nila bago papasok.

"Kumpleto naman sila ah ano kaya ang  ibig ipakahulugan ng kabang ito?" Muli ay  bulong niya sa sarili habang pabalik kabahayan.

Papasok na sana siya ng tumunog ang  cellphone kaya naman agad  niya itong sinagot  without knowing who's  the caller.

"Yes? What can I do for you?" He answered na ang isip ay si tigreng nagkatawang tao ang nasa  kabilang  linya.

"Lol! May pa-english-english  ka  pang  nalalaman eh kung ako sa'yo bilisan mo't  pumarito ka  sa pagamutan at nandito ngayun si nanay  Wilma." Tugon ni Arnold na siyang  tumawag. Sa  kanilang apat  ito ang sumasagot ng gano'n sa binata. Hindi naman sa natatakot sila dito pero basta tungkol sa nanay nito'y ilag  silang magkakaibigan sa  binata.

"What?!" Malakas na sagot ni Phillip na halos mabingi naman ang nasa kabilang  linya.

"Tado nakakabingi ka  alam mo ba 'yun and for your information it's  true  na  nandito  kami sa pagamutan. Itinakbo namin  siya kanina dito ikaw lang hinihintay namin dito." Pahayag nito.

Halos hindi  pa natapos ang pananalita ni Arnold ay  pinatay na ito  ni Phillip, hindi  na siya nag-aksaya  ng oras. Agad siyang nagtungo sa naturang pagamutan kung saan naka-confined ang nanay niya.

"Diyos ko huwag naman po sanang may mangyari kay  inay, siya na lamang po ang kayamanan  mayroon ako baka naman maaring ibalato mo na si  inay sa akin Bossing." Tahimik na ani  Phillip habang tinatahak ang daan  patungo sa pagamutan.

Samantalang agad tinanong ng dalawa si Arnold lalo ng nakitang nakangiwi ito.

"Anong sabi 'pre?" Sabayang tanong  nila.

"Isang malakas na what lang mga pare, parang hindi  ni'yo siya kilala pagdating  kay nanay Wilma eh. Malamang pa sa malamang nasa malapit na iyun dito." Nakailing na sagot ni Arnold.

"Hindi nanan siguro 'pre wala naman tayong kasalanan  sa  nangyari  eh, mabuti nga at nagkataong nandoon tayo  eh," wika ni Joe.

"Wala namang may gusto sa nangyari kay nanay Wilma, ang sa atin lang naman kung ano ang sakit niya o bakit bigla  na lamang siya nahimatay. Ipanalangin na lang natin na sana dahil  sa  pagod lang ang dahilan ng pagkahilo niya." Malungkot ding sabat ni Leo.

They are just the same as the other  group of friendship, may tampuhan, may asaram, may kulitan, pero lahat ng iyon ay may limitasyon. Hindi rin naman sila  mga perpektong tao na nakakagawa  din ng pagkakamali pero pagdating sa usaping pamilya'y maaasahan sila.

Sa pagbukas ng emergency room na paglabas ng manggagamot, ay siya ring pagdating ng taong pinag-uusapan nila.

"Nasaan ang nanay ko."

"Who's  the family of the patient?"

Sabayan pang sambit ng bagong dating na si Phillip at ang doktor.

"Ako doktor, nanay ko ang  pasyente mo." Walang pag-alinlangang sabi ng binata na hindi man lang naisip na maaring baka ibang pasyente ang nasa loob as well as maybe ibang relatives ang hinahanap ng manggagamot, kaya naman nagkatinginan ang tatlo nitong kaibigan.