Zwart, Grijs, Wit //On Hold//

10. Granoso

We zijn nu al Twee Zonsondergangen aan het zoeken.

Niemand heeft hem gevonden.

Hij is gewoon weg.
Verdwenen.

Het Stamhoofd komt zijn Tipi bijna niet uit.
Als hij er wel uit komt, zijn zijn Ogen Rood van de Tranen.

Niemand had ooit gedacht dat de Verdwijning van een Paard zoveel Emoties naar boven kon halen.

Ik help ook mee met zoeken.
Maar wel heel Stiekem, anders jagen ze me weg, en zeggen ze dat ik alleen maar Ongeluk breng.

Ik ben samen met Kleine Buffel in het Bos.

Tenminste, wij noemen het een Bos, maar toen de Wijze een Bos beschreef, klonk dat een beetje anders dan het Bos dat ik ken.

De Wijze heeft, toen hij Jong was, heel veel gereisd.
Ze zeggen dat hij zelfs in het Noorden is geweest!

Ik schrik op uit mijn Gedachten door Kleine Buffel.

"Volgens mij zag ik iets Wits!"

Ik zie heel veel Wit, maar dat is niet Granoso.

"Waar?" vraag ik aan hem.

"Daar." zegt hij en hij wijst in de richting van een Kleine Boom.

Volgens mij is hij nu heel Trots op zichzelf.

Natuurlijk, degene die Granoso vindt, krijgt een Groot Geschenk, Iets dat Iedere Indiaan wil hebben, zei Grote Beer.

We lopen naar de Kleine Boom.

"Ik zie geen Granoso." zeg ik.

"Nee, die is natuurlijk al lang weg gerend." zegt Kleine Buffel op een duh-toon.

Ik stop met lopen en draai me naar hem om.

"Wie zegt dat Granoso uit zichzelf weg is gegaan." zeg ik.

Kleine Buffel kijkt me met Grote Ogen aan.

"Bedoel je dat Granoso ontvoerd is?" zegt hij vol Ongeloof.

Ik knik.

"Maar wie zou Granoso willen ontvoeren?" vraagt Kleine Buffel.

Ik haal mijn Schouders op.

"Weet ik veel. Misschien Bleekgezichten." zeg ik.

Kleine Buffel begint te lachen.

"Blinde Kleur, er zijn geen Bleekgezichten meer gezien in Vijftig Zomers!"

Ik kijk hem Strak aan.

"Waar dacht je dat ik was, Vijf Zonsopgangen geleden? Waar dacht je dat ik de Wond in mijn Schouder vandaan heb?" vraag ik hem.

Eindelijk dringt het tot hem door.
Zijn Ogen worden Groot.

"Bleekgezichten?" fluistert hij Angstig.

Ik knik.

"Bleekgezichten."

Mijn Beste Vriend rent gillend het Bos uit, naar het Veilige Kamp in de verte.

Ik zie hem achter de Omheining verdwijnen en hoor hem iets in de richting van "Bleekgezichten!" roepen.

Ik sla met mijn Handpalm tegen mijn Voorhoofd.

Soms is mijn Vriend zo'n Sukkel.