ŞEYTANİ AŞK

Bölüm 8

(CANSU'NUN AĞZINDAN)

Birlikte bankta otururken aklıma Wonho'nun annesi geldi. Sorsam üzülür müydü acaba?

Onu 5 yaşındayken terk etmişti sonuçta. Her insan üzülür. İnsanın annesi olmaması çok kötü bir şey.

     Bu söylediklerimi dışardan söylemiş olucam ki Wonho:

- Evet! Çok zor bir şey. Annem beni terketmiş.

-Wonho çok özür dilerim isteyerek olmadı.

-Sıkıntı değil. Merak ediyorsan anlatıcam.

-...

-Güzel bir gündü. Annemle AVM'ye gidecektik. otobüz durağında annem;

-Wonho beni burda bekle,ben bir yere gidip hemen gelicem. Söz. Sakın bir yere ayrılma. Tamam mı? dedi. Ben de tamam dedim.

       Yarım saat oldu. Gelmedi. 1 saat oldu. Gelmedi. Öğlen oldu. Gelmedi. Akşam oldu. Hala gelmedi.

     Ağlamaya başladım. Tam o sırada karşımda bir çocuk gördüm. O da ağlıyordu. Ona yardım ettim. Bir şekilde annesini bulduk. Giderken arkasına bile bakmadı. Teşekkür bile etmedi. 

  O zaman çok üzülmemiştim. Ama haftalar geçtikçe insanların ne kadar kötü olabileceğini gördüm. 

    Polis geldi yanıma;

-Senin annen nerde? dedi

-Sabah bir yere gideceğini söylemişti. Ama hala gelmedi.

-Gel biz anneni bulalım,dediler ve beni karakola götürdüler. Karakola gittiğimizde babam geldi. Gözleri yaşlıydı. Ağlamıştı. Elinde bir mektup vardı. Okumak istiyordum. Ama okuma bilmiyordum.

    Bana sarıldı. Eve gittik. Yıllarca annemi bekledim. Okumayı öğrenince ilk işim o mektubu okumaktı. Mektupta;

"Kihyun! Artık yapamıyorum. Seni sevmeyi denedim. Ama olmuyor. Yapamıyorum. Wonho'ya iyi bak. Ona benim yokluğumu sakın hissettirme..."

       Şimdi nerde, napıyo. hangi ülkede, hatta yaşıyor mu? Onu bile bilmiyorum. 

Sözlerini bitirince ağlayarak sarldım. Gülerek;

-Ağlamaaaa... seni üzmek için anlatmadım...

-Seni hiç bırakmıcam. Sen de beni hiç bırakma tamam mı?

-Tamam... Söz veriyorum. Seni hiç bırakmıcam...

Bu bölüm pek içime sinmedi. birazcık da saçma geldi ama umarım beğenirsiniz. Kendinize iyi bakın. Sizleri çok seviyorum... <3 <3 <3