Als ik de trainingszaal binnenkom samen met Jenna en Wesley, zie ik dat ik tegen Britt moet. Gelukkig. Haar kan ik aan. Ik kijk even naar Four en vraag me af of hij me bij haar ingedeeld heeft. 'Ik moet tegen Jill..' zegt Jenna. Dat is ook een meisje uit Vriendschap. 'Oh, haar kun je wel aan,' zeg ik. Ik vind het gemeen om zo over haar te praten, maar het is gewoon zo. Jill is denk ik wel de slechtste vechter.
Samen met Jenna en Wesley ga ik aan de kant zitten en kijken we naar de gevechten. Ik zie dat Wesley zijn aandacht al snel verliest, maar ik kijk heel geconcentreerd naar ieder gevecht. Zo kan ik de techniek van mijn komende tegenstanders beter bepalen, zodat ik een tegenaanval kan verzinnen. Als Seth tegenover Bryan staat, begint mijn hart sneller te bonzen. Dat is de Oprechte jongen die er het breedst gebouwd uitziet.
Seth en Bryan's gevecht duurt lang en ze geven elkaar pijnlijke trappen. Maar als ik mijn vingers bijna openhaal van het zenuwachtige gebijt in mijn vel, geeft Seth op. En ik weet dat ík Bryan ook nooit aan zou kunnen. Ik werp een blik op Eric, die naar de ring kijkt. Hoort het echt bij zijn plan om Seth en mij Onverschrokkenheid te laten verlaten? Wat is er veranderd aan onze afspraak?
Seth komt geïrriteerd bij ons zitten. 'Die jongen is echt veel te goed.' Ik kijk hem aan en probeer hem op te vrolijken. 'Ach, dit is waarschijnlijk de enige keer dat je verliest.' Hij glimlacht licht. 'Ik hoop het.' Ik kijk naar Brad, de tegen Twan moet. Ze geven elkaar een paar rake stoten, maar uiteindelijk wint Brad. Hij komt bij ons zitten en glimlacht.
Het valt me op dat de meesten opgeven en niet doorgaan totdat ze erbij neervallen, zoals het tussen Seth en mij ging. Zou het me bonuspunten opleveren? Ik hoop het wel, want ik denk dat ik die hard nodig zou hebben. Als ik aan de beurt ben, loop ik naar de ring en ga ik tegenover Britt staan. En aan haar houding kan ik al zien dat ik ga winnen. Ze is bang voor me.
Het geeft me een raar soort zelfvertrouwen. Ik vind het niet leuk dat ze bang voor me is, maar dat betekent wel dat ze me goed vindt. Het eerste dat ik geleerd had van Eric toen we begonnen met vechttechnieken, is dat je je tegenstander nooit moet laten merken dat je bang voor diegene bent. Want dan gaat het fout.
Nadat ik haar een paar stoten heb gegeven, haar onderuit getrapt heb en haar nog een trap wil geven, roept ze: 'Ik geef op!' Ik laat mijn voet in de lucht hangen en zet hem dan weer neer op de grond. Dan dringt het tot me door dat ik haar een paar rake stoten gegeven heb. 'Gaat het?' vraag ik terwijl ik mijn hand naar haar uitsteek. 'Sorry, ik wilde je geen pijn doen.' Ze kijkt me een beetje bozig aan. 'Nee, vast niet.' Dan krabbelt ze overeind en strompelt ze de ring uit.
Zo leuk is het niet om tegen iemand te vechten totdat diegene opgeeft, maar het geeft me wel een goed gevoel om te weten dat ik dat kan. Dat ik door kan vechten totdat mijn tegenstander opgeeft.
De volgende dag win ik van Luuk, een jongen uit Oprechtheid. Ik had gedacht dat ik expres tegenover hem was gezet, omdat hij één van de mensen was waarvan ik niet had gedacht dat ik daarvan zou winnen. Maar wonderbaarlijk genoeg won ik wel. Seth heeft ook gewonnen, maar Brad en Wesley hebben allebei verloren. Jenna is degene die maar één keer gewonnen heeft en twee keer verloren.
Ik hoop echt dat ze het gaat halen. Dat moet gewoon. Net nu we vriendinnen aan het worden zijn.. is de kans groot dat ze Onverschrokkenheid zal moeten verlaten. Dat wil ik niet en daarom heb ik aangeboden om haar te helpen. Daarom staan we nu vroeg in de morgen in de trainingszaal om vechttechnieken te oefenen.
'Je hoeft het niet te doen, hè?' zegt Jenna terwijl ze in haar ogen wrijft en gaapt. 'Het is zes uur 's morgens, je kunt nog minimaal twee uur slaap meepakken.' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik wil het doen. Ik wil dat we de inwijding samen halen. Alle vijf.' Ze glimlacht. 'Weet je, dat vind ik echt heel lief van je. En ik vind het ook heel lief dat je niet zo opschepperig doet over je overwinningen.' Ik haal mijn schouders op. 'Iemand slaan en schoppen totdat diegene opgeeft, is nou niet echt iets waar ik trots op ben.' Ik ga in de vechthouding staan en Jenna doet dat ook. Natuurlijk gaan we niet echt tegen elkaar vechten, maar we gaan de techniek doornemen.
We zijn nu al vier dagen in Onverschrokkenheid en er is niks veranderd wat Eric betreft. Eerst zat het me nog heel erg dwars, maar nu heb ik gewoon besloten om het achter me te laten. We zijn vrienden geweest, maar klaarblijkelijk betekende dat meer voor míj dan voor hem. En hij wil me schijnbaar zo graag uit Onverschrokkenheid werken dat hij me alleen maar tegen de goede vechters zet. Maar ik ben niet van plan om het op te geven. Ik ben van plan om harder terug te vechten dan ooit en hem te laten zien dat hij me niet klein kan krijgen. Nooit.
'Goed zo!' zeg ik als Jenna mijn aanval blokkeert. 'Als je iemands aanval blokkeert, moet je snel terugslaan, omdat ze dat niet verwachten.' Ze knikt. 'Maar ik ga jou niet slaan.' Ik grijns. 'Dat hoeft ook niet. Ik denk dat je de techniek nu heel goed beheerst.' Ze glimlacht. 'Dankjewel Jade, zonder jou had ik echt al lang opgegeven.' Ik wil iets terugzeggen, maar dan omhelst ze me. Ik weet niet hoe ik moet reageren, maar dan sla ik mijn armen ook om haar heen.
Het voelt fijn om te weten dat we vriendinnen zijn. Het voelt zelfs zo fijn, dat ik mezelf afvraag waarom ik me nooit eerder opengesteld heb voor een vriendin. Of komt dat omdat ik niet paste tussen de Erudieten? Omdat ik niet was zoals zij? Mijn interesses lagen totaal ergens anders en ik kon nooit goed met de meisjes daar praten. Maar met Jenna kan ik wél goed praten.
'Wat schattig.' Ik schrik op als ik Eric's stem hoor, die een bureau op wielen de trainingszaal binnensleept. Jenna en ik laten elkaar los en we kijken Eric aan. Mijn hart klopt in mijn keel als ik de messen op het bureau zie liggen. Gaan we vandaag met messen werpen? 'Hebben jullie zoveel zin in de training dat jullie hier zo vroeg zijn?'
Ik schud mijn hoofd, maar ik kan niks zeggen. 'Nee, meneer..' zegt Jenna. Als ik haar was had ik geen "meneer" gezegd, maar gewoon nee. Eric verdient het niet om meneer genoemd te worden. Ik weet dat ik het zelf ook zei, maar dat was om onze status duidelijk te maken. 'Jade heeft me wat vechttechnieken geleerd.' Eric's ogen schieten van haar naar mij en ik vraag me af wat hij denkt.
'Ga nu maar naar de kantine om te ontbijten. Four en ik moeten nog wat dingen klaarzetten voor de training.' Jenna en ik lopen zonder verder nog iets te zeggen langs het bureau. Ik zie haar ogen naar de messen glijden en ze kijkt lichtelijk paniekerig. 'Bang?' vraagt Eric met een grijns. 'Dat hoeft niet hoor. Als je een mes tegen je aankrijgt, wordt je alleen maar opengereten, verder niks.' Ik kijk hem geïrriteerd aan en zijn ogen staan geamuseerd.
'Moet geen probleem voor jou zijn, hè?' vraagt hij. Ik vind het niet fijn dat hij refereert naar de keren dat we met zijn drieën stiekem geoefend hebben met messen werpen, toen mijn ouders niet thuis waren. Ik wil niet dat hij praat over de dingen waar ik zoveel plezier aan heb beleefd, omdat we die samen deden. Want nu weet ik dat dat voor hem allemaal niks was.
Zonder iets te zeggen, pak ik Jenna's hand vast en trek ik haar mee naar de deur.
