'Jade?' Jenna legt haar hand op mijn zij en schudt me zachtjes door elkaar. 'Jade? Over een kwartier vertrekken we.' Langzaam doe ik mijn ogen open en kijk ik haar slaperig aan. 'Wat? Oh.' Ik sla de dekens van me af en kom overeind. Jenna kijkt me glimlachend aan, maar ik kan in haar ogen zien dat ze zich zorgen maakt. Ik denk aan wat Eric gezegd had. Dat ze erbij zit. Waarom zou hij dat tegen me zeggen?
Ik weet dat ik die informatie niet aan haar mag doorspelen, omdat ik het zélf niet eens mocht weten, dus ik zeg: 'Probeer je niet teveel zorgen te maken, oké? Gewoon genieten van het spel.' Ze knikt. Ik pak schone kleren en zeg: 'Ik neem even een snelle douche om wakker te worden.' Ze knikt weer.
Ik had gehoopt dat ik wakker zou worden, maar ik loop nog steeds slaperig door de gangen van Onverschrokkenheid. Pas als we buiten zijn, ben ik in één klap wakker door de kou. We verzamelen ons bij de trein en voordat we naar binnen gaan, kijk ik even naar Eric, die ook naar mij kijkt. Ik glimlach even als ik denk aan die keren dat we heel vroeg opgestaan zijn om in het donker te wandelen omdat dat spannend was en ik hoop dat hij daar ook even aan denkt.
Samen met de Onverschrokkenen die hier geboren zijn, stappen we de trein in en beginnen we te rijden. Ik heb ze vaak gezien, maar ik ken ze niet. De coupé is nogal vol met al die aspiranten en ik ga vlakbij de deuropening staan, zodat ik een beetje frisse lucht binnenkrijg. Wesley gaat bij me staan.
'Overstappers en geboren Onverschrokkenen, wij zullen jullie verdelen in teams om vlaggenroof te gaan spelen. Eric en ik zijn jullie teamleiders. We zullen eerst de overstappers verdelen en daarna de anderen.' Mijn hart begint sneller te kloppen als ik me bedenk dat we straks iets spannends gaan doen. 'Daarna krijgt iedereen een pistool. Het is geen écht pistool, maar de pijltjes simuleren wel de pijn van een echte kogel.'
Ik huiver even als ik me probeer voor te stellen hoe het zou zijn om geraakt te worden. 'Dan zullen Eric en ik nu teams kiezen.' Hij kijkt even naar Eric. 'Kies jij maar eerst.' Eric knikt en zegt: 'Bryan.' Dat dacht ik al. Het zal me ook niks verbazen als hij eerste staat op de ranglijst, want hij heeft geen enkel gevecht verloren. 'Seth,' zegt Four. Ik kijk hoe Seth naar Four toeloopt. We zouden in een droomteam zijn als we alle vijf in hetzelfde team zouden zitten.
Maar dat kan niet, want Eric laat zijn ogen door de coupé glijden en laat ze hangen op mij. 'Jade.' Als hij mijn naam zegt, krijg ik kippenvel. Ik besluit om de wind buiten de schuld te geven. Ik zie Four grijnzen als ik naar Eric en Bryan toeloop. Seth en ik kijken elkaar aan en hij grijnst naar me op een manier dat ik weet wat hij zou willen zeggen. Namelijk dat zijn team gaat winnen. Ik grijns terug.
Waarom heeft Eric mij gekozen? Als tweede? Zou dat iets zeggen over de ranglijst, of wilde hij me gewoon graag in zijn team? Ik hoop allebei. Four kiest Damian en Eric kiest Wesley. Ik frons als Eric voor Wesley kiest. Wesley zelf vindt dat ook raar, maar toch komt hij bij ons staan. Uiteindelijk komen Brad en Jenna allebei bij Four en zijn Wesley en ik de enigen bij Eric.
Als we de trein uitspringen, gaat mijn team als eerste lopen. Het pistool dat ik vast heb drukt zwaar tegen me aan en ik heb geen idee waarom. Het zijn geen echte kogels. Het zijn geen echte kogels. 'Bang?' vraagt Wesley grijnzend terwijl hij een arm om me heenslaat. 'Kom maar bij ome Wesley.' Ik grijns even en geef hem een stomp. 'Ik ben niet bang,' lieg ik.
'Wat is het plan?' vraagt een geboren Onverschrokkene aan Eric als we bij ons kamp zijn. Hij haalt zijn schouders op. 'Dat moeten jullie verzinnen.' Hij doet een stap naar achteren en slaat zijn armen over elkaar. Iedereen begint door elkaar heen te praten, maar uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat de helft gaat aanvallen en de andere helft verdedigen. De verdedigende helft loopt alvast een stukje verder met de vlag, terwijl wij achterblijven.
