'Waarom gaan we niet gewoon mijn landschap in?' vraag ik aan Eric. Stiekem ben ik wel blij dat we dat niet doen, maar ik zeg het niet. 'Dat zou te veel worden. Je hebt vandaag al een paar angsten van Lauren gehad. Als we je hele landschap zouden doen, zou het echt te veel worden.' Hij heeft gelijk. De angsten van Lauren waren niet zo erg, behalve de spinnen dan. Dat is tot nu toe haar enige angst die me écht geraakt heeft. Maar als ik al gesloopt ben door haar angsten, hoe zou ik me dan wel niet voelen als ik straks een paar van mijn eigen angsten zie? 'Daarom gaan we nu gewoon met de simulatie werken,' zegt Eric. Weer die simulatie.
'Hoe gaat het trouwens met je?' vraagt hij terwijl hij me aansluit op de draden. 'Waarom vraag je dat toch steeds?' Hij kijkt me aan. 'Omdat ik het wil weten.' Ik zucht. 'Het gaat wel.' Ik heb vandaag gelukkig niet zoveel last gehad van Wesley, die me eigenlijk gewoon compleet negeert. Als ik aan hem denk, voel ik me weer woedend worden. Hoe durft hij te zeggen dat ik hogerop probeer te komen door iets met de leiders te beginnen?
Heeft hij dan zelf niet gezien dat ik hogerop ben gekomen door mijzélf? Ik bedoel, fase twee komt door mijn Afwijking, maar fase één heb ik helemaal zelf gedaan. Ik heb er zelf voor gevochten, letterlijk. Het is niet eerlijk dat hij zo tegen me doet. Zelfs als hij jaloers op me is omdat ik hoger sta dan hij, hoeft hij toch niet zo te doen? Ik dacht dat vrienden elkaar alles gunden, maar blijkbaar is dat voor hem niet zo.
'Oké, het gaat toch niet zo goed geloof ik.' Ik maak mezelf alweer helemaal gek met mijn gedachten. Ik denk te veel na en dat haat ik. Dat is ook een van de redenen waarom ik weg ben gegaan uit Eruditie, omdat ik er moe van word om maar elke keer over alles na te denken. 'Wil je even wachten en praten?' vraagt Eric. Ik schud mijn hoofd. 'Ik denk niet dat praten helpt.' Misschien wordt het dan nog erger. 'Doe het maar gewoon.' Hij knikt en sluit de laatste draden bij me aan. Dan sluit hij zichzelf aan. Als ik hem vragend aankijk, zegt hij: 'Je moet leren om het op de juiste manier te doen. Als ik meega, kunnen we met elkaar praten om zo op de oplossing te komen.'
Daar zit wat in. En anders zou hij mijn angsten toch kunnen zien, als hij me aan zou sluiten op de monitor. Ach, waarom zou het ook erg zijn als hij meegaat? Eric pakt twee spuiten en injecteert ons. Ik doe alvast mijn ogen dicht, zodat het lijkt alsof ik in slaap val.
Als ik mijn ogen opendoe, sta ik in een kamer van Onverschrokkenheid. 'Nee hè,' zegt Eric zuchtend. 'Kunnen we deze niet overslaan?' Ik grijns. 'Wat is er? Bang voor spinnen?' Ik probeer er luchtig over te doen, maar eigenlijk ben ik heel gespannen. Hij rolt met zijn ogen. 'Nee, maar ik vind ze gewoon irritant.' Plotseling vraag ik me af hoe het komt dat Eric en ik met elkaar kunnen praten. Ik bedoel.. we zitten toch in een simulatie? 'Eric? Waarom kunnen we met elkaar praten?'
'Dit zijn jouw angsten, niet de mijne. We zijn aangesloten op jou en ik ben alleen maar extra.' Ik snap het nog niet, maar ik kan er niks meer over vragen als ik de eerste spinnen zie lopen. Ik zucht. Eric en ik gaan op de grond zitten en wachten totdat de spinnen komen. 'Doe het een beetje snel, wil je?' vraagt Eric grijnzend. Ik wil iets sarcastisch terug zeggen, maar ik kan niet meer nadenken als ik de eerste kriebelige spinnenpoten op mijn lijf voel.
'Denk aan je ademhaling,' zegt Eric. Ik leg mijn hand op mijn hart en voel mijn hartslag, die omhoog schiet als er een spin op mijn arm komt. Ik sla hem van me af en onderdruk de neiging om te schreeuwen. 'Wat deed je de vorige keer?' vraagt Eric. 'Toen..' Ik stop met praten als ik besef dat ik aan een moment met hem dacht. Dat kan ik hem niet zeggen, toch? Want wat als hij het raar zal vinden? 'Oké, we doen het anders. Kom eens?' Ik schuif iets dichter naar hem toe en probeer de spinnen te negeren.
Eric duwt me zachtjes tegen zijn borst. 'Hoor je mijn hartslag? Probeer die te volgen.' Het lukt me bijna om de spinnen te negeren en het vaste ritme van Eric's hart te volgen, maar dan besef ik me ineens dat ik dichter bij hem zit dan ooit. Ik heb al eens eerder tegen hem aangezeten in zijn appartement, maar niet zo dichtbij. De warmte van zijn lijf vloeit door het mijne en ik heb het idee dat ik in brand sta, zo warm is het.
