Chasing Him

Chapter 1 - 6 years

PS. Rated PG po ang unang part ng chapter. Wag gagayahin! :)

Chapter 1

 

“What the f-ck were you thinking Jill?! God damn it! Naglaslas ka? Seriously?! F-ck naman!”

 

I didn’t speak. Bakit pa ba kasi siya dumating sa condo kanina? I should have been dead by now. Edi sana natapos na lahat ng sakit na nararamdaman ko.

 

“And now you won’t talk to me. Ano bang nangyayari sayo Jill?”

 

Don’t he get it. I just want all of this pain to end. Each and every day I’ll wake up and feel this f-cking pain. This f-cking emptiness.

 

“You’re impossible!” Napahilamos nalang si Calex sa mukha niya.

 

Ngayon dapat yung araw ng kasal namin, unfortunately, walang Liam. One week na mula nung mabasa ko yung sulat niya. One week na kong hindi lumalabas ng condo ni Liam. Andun lang ako, magdamag umiiyak. Kakain lang ako pag dadalhan ako ni Calex ng pagkain. Im a mess, I know.

 

Kanina, wala akong ibang inisip kundi paano matatapos tong sakit na nararamdaman ko. I passed out. I know I lost alot of blood kaya alam kong mamamatay na talaga ko. Pero nagising nalang ako na nandito na ko sa ospital. Tapos eto na si Calex na sinesermonan ako.

 

“Nagpakamatay ka dahil lang iniwan ka ni Sander?! Ganyan ka na kababaw ngayon ha Jillian Lexi!”

 

“Wag mo kong tatawaging Lexi!” Napasigaw na ko. Ayaw kong tinatawag akong Lexi! Si Liam lang ang pwedeng tumawag nun sakin. Siya lang.

 

“Nababaliw ka na talaga!”

 

“Oo nababaliw na ko! Oo mababaw na kung mababaw pero nasasaktan ako eh! Sobra kong nasasaktan! Sobra sobra na ang tanging gusto ko nalang mangyari ay matapos na lahat ng to.”

 

 

Napamulat ako ng mata, I touched my cheek and felt my tears. Napanaginipan ko na naman yung nangyaring yun 6 years ago.

I’ve attempted suicide alot of times. I already lost count, I swear. And with all those attemps, laging dumadating si Calex para iligtas ako.

I looked at my alarm clock, 4:08AM.

Kumuha ako ng beer sa mini-ref ko at pumunta ako ng terrace para magpahangin. As soon as I stepped out, I felt the cold wind with my skin. I hugged myself.

Nandito ako sa terrace ng bahay namin dito sa Cali nang biglang dumating si Liam. Niyakap niya ko mula sa likod.

 

“Tss. Hon naman eh. Ang lamig lamig hindi ka man lang nagdala ng jacket or what.” Sabi niya sakin. Totoo naman kasi, sobrang lamig dito. Kaso mamimiss ko kasi to, babalik kasi kami sa Pilipinas sa isang linggo at for sure mainit dun.

 

I just rested my head on his chest. I can feel his heartbeat.

 

“I love you.” I told him.

 

“I love you more.” Sabi niya sakin.

 

We stayed there for a few more minutes just looking at the view from my terrace. Tahimik lang kami pareho, pero hindi siya awkward silence. Siguro ganun pag halos araw araw sa loob ng 5 taon mo nakasama ang isang tao. Or ganto lang talaga pag mahal mo. Kahit wala kayong pagusapan, basta magkasama kayo, okay na.

 

“Ilang anak yung gusto mo pag kinasal na tayo?” He asked me.

 

“I prefer having one child, para makapagfocus tayo sakanya. Pero maximum yung two. Ikaw ba?”

 

“One or two? Grabe ka naman hon. Gusto ko bumuo ng basketball team at cheering squad eh.” He laughed.

 

Yung tawa ni Liam, nakakaadik. Yung tawang yan yung gusto kong marinig hanggang sa tumanda kami at magkaanak.

 

 “Grabe ka naman! Gagawin mo kong baboy!”

 

“Mahal parin naman kita lumobo ka eh.” He kissed my shoulders.

 

 

I smiled at that memory.

Papayag na kong bumuo ng basketball team at cheering squad Liam, bumalik ka lang.

Di ko na naman mapigilan yung mga luha ko, unti unti na naman silang nagsilabasan. I would give everything up just to have Liam back. Ganun ko siya kamahal.

6 years and I havent move on yet.

6 years and it’s still you, Liam.