Chasing Him

Chapter 8 - "Sobra."

Chapter 8

 

I hugged myself and let my tears flow on my cheeks.

Nandito ko sa tabing dagat. I dont know what time is it but I assume its almost midnight. Kanina pa ko nasa kwarto.

Simula makita ko sila Liam kanina, hindi na ko nagtangkang lumabas. Umiyak lang ako ng umiyak.

What has become of my life?

Simple lang naman yung buhay ko. Nagka-amnesia man ako, naging normal parin yung buhay ko. Masaya ako sa trabaho ko, masaya ako sa fiance ko, masaya ako sa buhay ko.

That was then. My life’s a wreck now.

I cant even think straight.

May pamilya na siya.

I remember him asking me to marry him. That moment was so magical. We were so inlove with each other. And a single thing ruined everything.

I stopped walking and looked at the moon.

“Will you marry me Jillian Lexi Sandoval?”

 

“Yes yes yes! I will marry you Liam!”

 

Tumayo siya, sinuot sakin yung singsing at niyakap ako ng mahigpit.

 

“I love you so much Lexi. To the moon and back.”

 

“I love you too Liam. To the moon and back.”

 

Hinawakan ko yung singsing na sinuot niya sakin nun.

Anong nangyari sa To the moon and back.

 

“Gabi na ah. Bakit nasa labas ka pa?”

I cried harder but wipe it nonetheless. I wanted to run. Tama na please. Ang sakit sakit na.

 

“L-liam.”

“Kamusta?”

How can he act this way? Na para bang wala siyang iniwan six years ago. Na para bang walang kami noon. Na parang wala lang ang lahat. Na para bang wala lang ako.

 

I chose not to answer, I just smiled bitterly. “Ikaw kamusta?”

“Im good. Better even. Kamusta kayo ni Calex? Di niyo ba kasama yung anak niyo? Honeymoon part 2 ba to? Haha.”

At nagawa pa niyang tumawa! God! This is insane. He’s insane.

 

“Walang kami ni Calex.” I simply said tapos tumalikod na ko at nagumpisang maglakad pero napahinto ako.

“Wag ka na magkunwari. Its fine. Six years na ang nakalipas Lexi. I’ve moved on. Tanggap ko naman na si Calex yung pinili mo noon. Matagal na kong nakamove on sa issue na yun. Im happy with Brianna. Kaya its fine. You dont have to deny it.” Sabi niya.

Lumabas na naman yung mga luhang pilit kong pinipigilan.

“M-masaya ka ba talaga kay Brianna?” I ignored his long statement and asked him.

“Sobra.”

“Una na ko.” Sabi ko sakanya.

Tapos tumakbo na ko palayo sakanya.

Palayo sa taong gustong gusto kong yakapin.

Palayo sa taong hanggang ngayon iniiyakan ko.

Palayo sa taong mahal na mahal ko.

Sobra. Isang salita lang naman yung pero bakit ang sakit sakit.

God! Akala ko masakit na yung ipakilala niya samin kanina si Brianna as asawa niya. Mas masakit pala marinig na nakamove on na siya. Na masaya na siya kay Brianna.

Kasi ako hindi pa. Hindi pa ko nakakamove on. At hindi na ata ako magiging masaya.

Bakit ang unfair ng buhay. Simple lang naman ang gusto ko, yung bumalik sakin si Liam. Bakit ba parang ang hirap hirap makuha ng gusto ko.

Wala na ba ko karapatang sumaya? Bakit puro nalang sakit? Bakit ang sakit sakit?

I was running when I bumped into someone.

“S-sorry.” Sabi ko ng nakayuko, nakakahiya kung makikita ako netong kung-sino-man-to.

Nagulat ako ng bigla niya kong yakapin.

“Its okay. You can cry all you want. Im here babes.”

I cried in his arms for the nth time today.

What have I done to deserve this kind of pain? Bakit ba parang ayaw ng universe na sumaya ako. Bakit ba parang hindi ko deserve sumaya?

Liam, mahal na mahal kita. At ang sakit sakit na.