A/N: ESPECIAL THANKS KAY CEEJAY KASI TINOTOO NYA NGA ANG SINABI NIYA NA MAGING NUMBER 1 FAN SYA NG STORYANG ITO. THANKS LOVELOTS.
••CHAPTER 9••
Nathan's P.O.V.
Nakayuko lang ako sa isang sulok, pagod na pagod kakaikot at kakaintay sa taong hindi ako siguradong darating.
Maui? Darating ka pa kaya?
Masyado ng masakit ang ulo ko kakaisip sa performance, napapagod na rin akong magmakaawa na sana hindi pa kami ang magperform sa stage.
"Now, let's hear the voices of Mr. Fiderigo and Fontilla."
Sila Zenneth na, at wala si Linox, anong gagawin niya?
Nakikita kong nangingilid ang mga luha sa mga mata ni Zenneth, nanginginig na rin ang kaniyang mga binti. Inalalayan siya ng kaniyang mga kaibigan na tumayo pero tinabig niya lamang ito.
"Okay, lang ako. Kaya ko ito." Rinig kong sabi niya at pumunta na sa stage.
Zenneth's P.O.V
This is the most embarrassing moment I've ever experienced in my whole life.
I waited...I waited...
But he didn't come.
He didn't
He didn't
He didn't
I am all alone now,
I saw lots of people laughing
I don't know what to do
Linox...please, I'm begging you help me
"Where's Mr. Fiderigo?" Tanong ng emcee.
"He didn't come"
"Ah. Okay, so your performing solo, since he didn't come?" Tanong ni Mr. Gonzago
Nakayuko lamang ako para hindi nila makitang mugto na ang aking mga mata sa kakaiyak, at patuloy na umiiyak.
"T-to be honest, I...didn't prepare anything, because...because I was waiting for Linox to show up on our practices...hinintay ko siya ng hinintay...hanggang ngayon hinihintay ko pa rin siya kaya hindi ako napakapagprepare ng kung ano." Maluha luhang sabi ko.
"Ms. Fontilla, naturingan ka pa namang SSG President pero your acting like a brat right now, hindi dahil sa hindi sumisipot si Linox sa practices niyo, dahilan na iyon para hindi ka magpractice at maghintay lang buong maghapon. Don't wait the fish to get eaten by a cat, because you've been waiting for someone you know that'll surely wouldn't come. Tama ako diba? Alam mo na hindi siya dadating pero hindi ka nagprepare ng kahit sa sarili mo lang. You're being a dependent Ms. Fontilla. We are so disappointed with you. Ano pang hinihintay mo? Pwede ka ng umalis."
Ayokong magalit ang mga teachers sa akin, ayoko...ayoko.
Gusto kong sabihin sa kanila na bigyan niyo pa ako ng chance pero alam kong malabong mangyari iyon.
My eyes went blurry, I could hear my sobs clearly and loudly.
I don't want this feeling,
For now, the only thing I could do is run and escape from this extreme humiliation.
All these years of fighting in the battlefield, I never did run, I never did escape, but I think it's time for me to turn back and start to run dahil wala na akong makapitan ngayon, lahat sila nakikita ako in disgust even my friends.
