Sabah burnuma gelen mis gibi menemenin kokusuyla uyandım. Bu koku güzel bir kahvaltının habercisiydi. Evde bu tarz şeylerle uğraşmadığım için gerçek bir kahvaltıya hasret kalmıştım. Yatağımda doğrulup telefonuma uzandım. Ne bir arama ne de bir mesaj vardı. Neden kimse ulaşmaya çalışmamıştı. Kimse diye düşündüğüm aslında oydu. Dün anneminkinden sonra yaşadığım en saçma diyalogu yaşadım gibi bir şeydi onunla. Konuşmayı öyle bırakması çok saçmaydı en azından günaydın diyebilirdi. Umursanmamanın verdiği sinirle odadan çıkıp banyoya geçtim. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa yöneldim. Annem mükemmel bir sofra hazırlamıştı ama az önceki iştahımdan eser yoktu. Ve düşününce bu çok saçmaydı yani sonuç olarak yeni yeni flörtleşmeye başlayan liseli aşıklar değildik neden mesaj atmadı diye üzülüp bu güzel kahvaltıdan kendimi mahrum bırakayım ki.
-Günaydın annem.
-Günaydın, daha erken niye uyandın ki zaten uyandıracaktım.
-Bilmem uyandım işte.
-İşe gidecek misin?
-Evet.
-E hadi otur bakalım.
Kahvaltı boyunca hiç konuşmadık. Hatta ben kalkıp hazırlanıp ayakabbılarımı giyene kadar. Annem yanıma gelip tepeme dikildi. Sonra sessizliği bozdu.
- Bir şey anlamadık yine gel.
-Gelirim ilk fırsatta.
Sonra yine sessizlik. Bu sefer ben bozdum sessizliği.
-Anne hiçbir şey yokmuş gibi mi davranacaksın?
-Bir şey mi var?
-Yok mu?
-Var mı?
-Anne bunu yok sayman beni yok sayman demek.
-Dün zor sakinleştim yine tansiyonumu çıkarma Tutku.
-Konudan kaçarak olmaz anne. Hiçbir şeyden kaçarak olmaz. İster kabul et ister etme buyum.
-Ben böyle bir şeyi kabul etmiyorum.
-Anne nasıl etmiyorsun etmiyorum ne demek?
-Hadi gecikiyorsun git.
-Kovuyor musun yani?
-Hayır işe geç kalıyorsun.
Daha fazla konuşmak istemediği belliydi. Ben de üstüne gitmedim. Alışacaktı zamanla biliyordum. Üstten bir görüşürüzle çıktım evden.
Uzun bir iş gününden sonra ofisten ayrıldım. Arabama giderken telefonum çaldı. Ece arıyordu. Sıkılarak açtım telefonu.
-Efendim?
-Çıktın mı ofisten?
-Evet çıktım.
-Ben de yakınlardaydım uğrayayım diyecektim.
-Geç kaldın yoldayım.
Eve davet ettirmeye çalışıyordu kendini. Ama kafam yerinde değilken onunla uğraşamazdım.
-Planın var mı akşam için?
-Yok.
-Akşam sana gelsem?
-Gel. Kapatmam lazım trafikteyim.
-Tamam görüşürüz.
Akşam yine olay vardı anlaşılan. Aslında artık bu ilişkiyi sürdüremediğimi ikimiz de biliyorduk. Onun bu kadar diretmesi saçmaydı. Son zamanlarda ayrılmayı daha sık düşünür olmuştum. Eğer doğru bir an yakalarsam bu işi bu akşam bitirebilirdim.
