Kanatları koparılmış, cennetten sürgün edilmiş bir meleğin düşüşü ne kadar sert olabilirdi? Kanadı kırılmış bir kuş, en fazla nereye kadar uçabilirdi? Yaşayabilir miydi, hiç alışık olmadığı bir dünyada? Evinden koparılmış, sırf bir ölümlü için bilme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
medyada Shateiel ve Larin'in rüyasında gördüğü yaratık
iyi okumalar...
Gözümü bile kırpmadan baktığım gözlerin sahibi kimdi? Yoksa şuan da bir tür rüyanın etkisinde miydim? Eğer ki bu bir rüya değilse bu da dün gece yaşanılan her şeyin gerçek olduğunu göstermez miydi? o yeşil gözler gerçekte var mıydı? Varlığın ile hiçliğin ortasında hissettiren o gözler. Tehlikeli ama aynı zamanda hayranlık uyandıran bu gözler. Neden bana bir şey anlatmak ister gibi derin bakıyordu ki ?
Irmak'ın beni dürtmesiyle, şaşkın ve bir o kadarda tedirgin dolu bakışlarımı ona çevirdim. ''Ağzını kapat kızım. Sinek kaçacak şimdi'' deyip kahkaha attı.
Kafamı tekrar yeşil gözlerin sahibini bulmak için çevirdiğim anda boşlukla karşılaştım. Ya ben kafayı yemiştim ya da dün gece her şeyi ile gerçekti. Oturduğum yerden fırlayarak, ayağa kalktım. ''Nerede o! nereye gitti ?'' dedim. Telaşlı bir şekilde Irmak'a dönerek ''göremiyorum onu, nereye kayboldu şimdi?'' deyip koşar adımlarla ilerlemeye başladım.
Önüme çıkan kişileri nazik olmayacak bir şekilde itip, az önce beni izleyen gözlerin bulunduğu yerde adımlarımı durdurdum. Etrafımda dönerek, gözlerimle onu arıyordum. Irmak'ın bana seslendiğini ve peşimden geldiğini yeni fark etmiştim. Irmak bana yetişerek şaşkın bakışlarıyla ne olduğunu çözmeye çalışıyordu. ''Ne oldu kızım sana bir anda. İçine maratoncu mu kaçtı senin'' dedi. Belini büküp ellerini dizlerine koyarak nefeslendikten sonra doğruldu. ''Merak etme. Kimse kaçırmaz çocuğu'' dedi, sitemli bir dille. Ben ise Irmak'ı dinlemiyor, çevreme bakınıyordum.
Irmak'a dönerek ''benim o çocukla konuşmam lazım. Aklımda dönüp duran soru işaretlerini gidermem gerek. Anladın mı beni? daha fazla soru sorma lütfen. Bugün gerçekten boktan bir gün '' dedim, sinirli bir şekilde.
Irmak kaşlarını çatarak, bir süre bu dediklerime anlam vermek istercesine bana baktı. Daha sonra kafasını salladı. Bir süre etrafımıza bakındıktan sonra Irmak'a olan çıkışımdan dolayı pişman oldum.
Kolundan tutup bana dönmesini sağladıktan sonra üzgün bir yüz ifadesiyle, ''Irmak, az önceki çıkışım için senden özür dilerim. Kendimde değildim. Yanımda sen olduğun için sana patladım. Biliyorsun beni işte'' dedim ve Irmak'a sarıldım. Irmak gülümseyerek ''önemli değil canım. Sadece benden bir şeyler gizleme olur mu ? Anlat bana. Ne zaman istersen'' dedi. ''Tamam merak etme. Her şeyi sana anlatacağım ama bugün değil. Çünkü ben bile daha ne olduğunu anlamış değilim. Ben eve geçiyorum. Şuan okulu çekecek durumda değilim. Sonra haberleşiriz olur mu?'' dedim hafif şekilde tebessüm ederek.
''Tamam dikkatli git.. Yarın görüşürüz'' dedi. Yanaklarından öperek ''Görüşürüz'' dedim ve okuldan çıkıp eve doğru yürümeye başladım.
İçimde nedense kötü bir his vardı. Yolda yürürken, biri tarafından takip ediliyormuş gibi hissediyordum. Sürekli arkama bakıp duruyordum. Ama kimse yoktu. Sanırım yaptığım tek şey paranoyaklıktı. Sonunda kafayı yedin galiba. Sakin ol biraz. Sakinim ben zaten..
