√Search Destination/One Girl In The Test Of Fire

18. Historia Sarah

HEJ! Chciałam tylko powiedzieć, że TAK zbliżamy się do końca tej kingi. Więc 

1) TAK ZROBIĘ KONTYNUACJĘ!

2) Mam inne FAJNE opowiadania które mogą wam się spodobać. 

3) Z jakiego uniwersum przeczytałbyś ff w moim wykonaniu?

DOBRA LECIMY DALEJ!

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Lorraine podała chłopakowi moją krew. A bardziej to coś co z niej wyciągnęła.

-Czy to mu pomoże?- zapytałam

-Tak. Gdyby to była krew kogoś innego, proces podawania lekarstwa trzeba by było powtarzać. Ale w tym przypadku- spojrzała na mnie i się uśmiechnęła- Wystarczy, że mu raz podamy.

Przytaknęłam lekko. Widziałam cały proces gdy Lorraine podała chłopakowi lekarstwo. Na jego twarzy automatycznie pojawiła się ulga... Na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech. 

-Uratowałaś go- wyszeptałam

-Nie Luna, ty to zrobiłaś- powiedziała i uśmiechnęła się w moją stronę, potem spojrzała za mnie- Pora byś z kimś porozmawiała.

Obróciłam się za siebie. Stała tam Sarah.

Wstałam z miejsca i poszłam w jej kierunku. Dziwnie było patrzeć na samą siebie...

-Hej...- zagadałam

-Hej...- odpowiedziała, między nami zapadła niezręczna cisza... Kurka dziwne uczucie- Pięknie wyrosłaś.

-Dzięki...

-Przypominasz mamę- przyznała

-Ty również- zaśmiała się na mój komentarz.

-Wiem... Może... Przejdziemy się?- zapytała i wystawiła rękę w moją stronę

-Jasne.

Wzięłam ją za rękę, Sarah zaczęła mnie prowadzić w tylko jej znanym kierunku.

**

Dotarłyśmy na klify. Usiadłyśmy obok siebie i wpatrywałyśmy się w przestrzeń przed nami.

-Więc...- zaczęła- Udało wam się.

-Co udało?

-Uciec z labiryntu.

-A no tak. Udało. A ty zostałaś szefem prawego ramienia.

-Tak. Z lekką pomocą, ale udało.

-Co masz na myśli?

-Vince daje mi wolną rękę praktycznie we wszystkim. Czasami myślę, że to ja więcej decyduje do niego... Powiedz mi, jak uciekliście z labiryntu?

-Uciekliśmy w pewnym sensie dzięki mnie- przyznałam- Ale to cała grupa brała w tym udział. Wolność zawdzięczamy grupie. Z resztą... Ta historia jest strasznie długa. Jakbym miała opowiedzieć ci całą musiałybyśmy się z tydzień nasiedzieć. A jak to z tobą było?

-Ciocia przekazała mnie w ręce Vincenta. Chciała sprowadzić też ciebie z DRESZCZU. Ale wtedy dowiedziała się, że ty już jesteś w labiryncie. W dodatku pomogłaś jednej takiej uciec...

-Zoey...

-Pamiętam jakby to było wczoraj gdy ją znalazłam. Błąkała się po pustyni z tym psem. Prawie zmarła, ale udało mi się ją donieść do obozu. A ona dała nam informacje o labiryntach. Wysłałam większość jednostek by uratowała tych nastolatków. Ale przede wszystkim moim priorytetem było odnalezienie ciebie i Arisa. Jednak wy byliście szybsi. i uciekliście z labiryntu... I znów złapał was DRESZCZ. Chciałam coś zrobić... Ale nie wiedziałam co. Bałam się jak cholera, że... Oni już robią na was te cholerne testy i już was nie zobaczę. Vincent też zabronił mi wiele rzeczy zrobić, powiedział, że to zbyt ryzykowne i, że planowanie akcji zajmie 100 lat.

-A co z Sohyun? Ja się zaprzyjaźniłyście?

-Ty też ją znałaś, ale o tym nie pamiętasz. Swojego czasu Sohyun była naszą sąsiadką, nawet przez pewien czas u nas mieszkała... Ale później jej ojciec ją zabrał... I więcej nie wróciła. Wiedziałam od cioci, że w siedzibie DRESZCZU trzymałyście się przez chwilę razem... Ale później was rozdzielono bo stanowiłyście problem dla lekarzy.

-Czy Sohyun była w labiryncie?

-Tak jakby. Trafiła do labiryntu tego samego dnia co ją uratowaliśmy. Mało co pamięta bo podobno wystąpił problem podczas czyszczenia jej pamięci. Ale ma jeden cel zniszczyć DRESZCZ i zemścić się na tych co ją zamknęli.

-Udawałaś, że ją nie znasz?

-Tak jakby. Sohyun to była twoja przyjaciółka. Traktowałam ją tak samo. Owszem stałyśmy się sobie bliskie, ale to nie to samo co wy dwie.

-Co masz na myśli?

-Ty i Sohyun jako dzieci lubiłyście denerwować wszystko co się rusza.

-Serio?

-Tak. Uprzykrzać życie lubiłaś od zawsze- zaśmiałam się na ta informacje

-Mogę jeszcze o parę rzeczy zapytać?

-Wal śmiało.

-Co się stało z rodzicami?

Sarah ciężko westchnęła

-Mama nie żyje... Popełniła samobójstwo. Co do ojca... Prawda jest taka, że nie znaliśmy go. Podobno jest w DRESZCZ'u. Ale nic nie wiem na ten temat.

-Dlaczego się zabiła?- jakoś nie czuję smutku... Nie pamiętam jej. A nawet jeżeli pamiętam... No nie idealnie.

-Zabiła się bo nie mogła znieść myśli, że ty i Aris cierpicie. I na to, że pozwoliła na to. To ją zabiło. A poza tym, wiedziała, że DRESZCZ będzie próbował wyciągnąć z niej informacje na temat gdzie ja jestem.

-Rozumiem...

-Teraz ja chce się zapytać... ten Newt... To twój chłopak?- zapytała z uśmiechem

-Tak. Poznałam go w labiryncie a wcześnie w DRESZCZU. Wydaje mi się... Że chyba od razu poczuliśmy do siebie miętę... 

-Widać, że cię kocha. Widziałam to w jego oczach... Z resztą nie brzydki jest- zaśmiała się

-A ty? Masz kogoś?- zapytałam

-Nie... Miałam cel uwolnienie wszystkich z labiryntów. I spełniłam ten cel.... Skupiłam się na tym tak bardzo, że nie myślałam o miłości.

-A podoba ci się ktoś?

Sarah spojrzała w dół. Akurat tam gdzie siedziała moja grupa.

-Ten Thomas ma nie brzydką buźkę- zaśmiała się- Ale z resztą. Coś mi mówi, że ja i związek to zły pomysł.

-Czemu? Thomas to porządny gość. Jest rozsądny, lojalny i opiekuńczy... Wydaje mi się, że pasowalibyście do siebie. 

-Dlaczego?

-No Sarah! Proszę cię! Jesteś jednym z dowódców prawego ramienia, to coś znaczy!

-Dzięki.

-Więc co? Zapoznać cię z Tommy'm?

-Ej! Daj spokój!- zaśmiałyśmy się-  A właśnie! Myślisz, że Sohyun i Minho coś razem...

-No nie wiem... Oboje są jak dwie krople wody, a to może być wybuchowa mieszanka.

-Wyglądają razem uroczo- uśmiechnęła się- Z resztą Sohyun jest lepszym materiałem na dziewczynę niż ja.

-Nie bądź dla siebie taka surowa.

Gadałyśmy tak dopóki się nie ściemniło... Właśnie tego mi cholernie brakowało. Brakowało mi siostry. I tej całej normalności.

Brakowało mi swobody. Oraz myśli, że DRESZCZ i pożoga nie istnieją... Mam nadzieję, że niedługo właśnie tak będzie. Że znajdziemy miejsce, gdzie te dwa cholerstwa nigdy nas nie dorwą.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________