လ် ိဳ႕ဝွက္​ခ်က္​ [လျှို့ဝှက်ချက်]

အခန္း (၁၉)

၂၁ ရာစုမွာ ''Mary Sue'' လို႔ေခၚတဲ႔ အေခၚအေဝၚတစ္မ်ိဳးရွိတယ္...

'Mary Sue' ဆိုတာ လူပုဂၢိဳလ္မဟုတ္ဘူး... 'Mary Sue' ဆိုတာ ဂ်ံဳမုန္႔ မုန္႔ပဲသေရစာမဟုတ္ဘူး... (pastry in Chinese is sū / 酥) ,
'Mary Sue' ဆိုတာ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးပဲ...

လူတိုင္းမွာေတာ့ ဒီ 'Mary Sue' ဆိုတဲ႔ ေရာဂါရွိၾကတယ္... ဒါေပမယ့္ ေရာဂါ ဘယ္ေလာက္သည္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ ကြဲျပားၾကမွာပဲ...

ေရာဂါႏုရင္ေတာ့ တခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္အားရေနတာေလာက္​ေပါ့...
ျမိဳ႕ျပၾကီးေတြမွာ ေနတဲ႔သူေတြအဖို႔ ဒါမ်ိဳးက ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ...

ေရာဂါရင့္ေနရင္ေတာ့... ဆိုလိုတာက... 'မင္းသားေလး' ဒါမွမဟုတ္
'မင္းသမီးေလး'ေရာဂါ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေစာက္ထင္ေတြ ဇြတ္ၾကီးျပီး... တစ္ေလာကလံုး သူ႔ကို ဝန္းရံေနတယ္လို႔ ထင္တဲ႔ဟာမ်ိဳး...
ေရာဂါလကၡဏာက ပံုမွန္ဆို "ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးခံရတဲ႔သူ"ဆိုတဲ႔ လူေတြမွာ အျဖစ္မ်ားၾကတယ္... ရိုင္းရိုင္းေျပာရရင္ ဘာမွမဟုတ္ဘူး... ဘဝင္ရူးတာသက္သက္ပဲ...

ျပီးေတာ့ ဒီလူ မုန္းေရွာင္ကြ်ယ္ဟာ ေရာဂါသည္းတဲ႔ အုပ္စုထဲမွာပါတယ္...

ဒီလိုမ်ိဳး သူ႔ကိုယ္သူ 'ေငြငန္းျဖဴ'လို႔ ထင္ေနတဲ႔ ကိစၥဟာကိုေတာ့ျဖင္​့... ငါ သိပ္ေတာင္ အေရးမစိုက္ေတာ့ဘူး...
ငါ့ဟာငါ မတ္မတ္ျပန္ရပ္ႏိုင္တဲ႔အထိ ေစာင့္ျပီး... ေနာက္တစ္လွမ္းအျမန္ဆုတ္လိုက္တယ္... အံ႔ၾသသြားသလို ေခါင္းကေလးေစာင္းျပီး ျပန္ေမးလိုက္တယ္... "သခင္ေလး...?"

မုန္းေရွာင္ကြ်ယ္က ခရမ္းေရာင္ေက်ာက္စိမ္းယပ္ေတာင္ကို လက္တစ္ဖက္အသာခါျပီး ဖြင့္လိုက္တယ္...
သူ စကားေျပာလာတဲ႔အခါ စိတ္ရင္းက တကယ္ပါ မပါ မေသခ်ာဘူး... "သခင္ေလးတဲ႔လား... မဟုတ္ေသးပါဘူး... ခင္ဗ်ားေလးက ဒီလိုေခၚေဝၚတာဟာ ကြၽန္​ေတာ္​့လို သာမန္ျပည္သူတစ္ေယာက္ထိုက္တန္တာထက္ကို ပိုလြန္းေနပါျပီ... ပဥၥမ - မင္း - သ မီး..."

ေနာက္ဆံုး သူေျပာသြားတဲ႔ စကားသံုးလံုးက အေတာ္ကို ေႏွးကန္ျပီး သံရွည္ဆြဲျပီးေျပာသြားတာ... အေတာ့္ကို ဆန္းၾကယ္ထွာ...
ငါ့မ်က္လံုးေတြကို လျခမ္းေကြးေလးျဖစ္ေအာင္ ျပံဳးလိုက္တယ္... ငါ ရွက္တံု႔တံု႔နဲ႔ ေျပာရင္းေပါ့...
"အခု... နင္ သိသြားျပီ... စိတ္ဝင္စားဖို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး... ေပ်ာ္စရာလည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး..."