No words || larry stylinson || dutch

Dag 4

Pov Louis:

'Hey mam.' Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. 'Louis?' Haar zachte stem vulde mijn oren. 'Ja mam ik ben het.' Ik hoorde zacht gesnik. 'Mam wat is er?' Meteen werd ik bezorgd. 'Ik...ik ben gewoon zo blij om je stem te horen, ik dacht dat je nog steeds boos op me was.' Ik grinnik zacht. 'Je weet dat ik niet zo lang boos kan zijn.' Ik hoorde haar ook lachen. 'Hoe gaat het nu Louis? Heb je wel vrienden?' Ik dacht even na. 'Het gaat... beter dan eerst, en ja ik heb vrienden.' Zij ik op zoon duh toon. 'Mooi om te horen Louis. Het lucht me erg op. En hoe heten je vrienden?' 'Niall, Maya, Jill en.' ik twijfelde. Moet ik Harry zeggen? Ja nu heb ik toch al en gezegd. 'En Harry.' Maakte ik toch mijn zin af. 'Leuk! Wil je nog je zusjes spreken?' Blij knikte ik, maar toen ik merkte dat ze het niet kon zien. 'Uh ja natuurlijk!' Ik was meteen enthousiast. Ik houd van mijn zusjes. Even hoorde ik ruis door de telefoon maar daarna hoorde ik Phoebe haar stem. 'Louis! Hoe gaat het? We missen je echt. Het is super saai hier.' Ik grinnik. 'Goed hoor, ik mis jullie ook.' In mijn ooghoek zag ik Harry voorbij lopen. 'Nee Lottie ik wil nog praten!' En voor ik het door had was er ruzie. 'Meiden geen ruzie! Phoebe wil je de telefoon even aan Lottie geven, haar heb ik nog niet gesproken.' Phoebe zuchtte. 'Oké.' Zei ze teleurgesteld. 'Hey Lou!' Lottie's enthousiaste stem drong mijn oren binnen. 'Hey Lottie.' Lachte ik. 'Hoe gaat het? Wat doe je allemaal op een dag? Wanneer komen we op bezoek? En zijn er leuke jongens?' Ik lachte door haar laatste vraag. 'Het gaat goed Lottie. Ik weet niet wanneer jullie op bezoek komen, vraag maar aan mama.' Meteen hoorde ik Lottie wat vragen aan mam. 'We mogen volgende week al komen! Als het mag van jou natuurlijk.' Ik bedacht me geen moment. 'Tuurlijk mogen jullie komen! Graag zelfs.' 'Okeeeee dan geef ik nu de telefoon aan mam doei!' Snel zei ik nog doei terug. 'Sorry lou, ik moet ophangen. We moeten zo naar felice.' De spijt in haar stem was te horen. 'Maakt niet uit, doei mam doei meisjes!' Iedereen schreeuwde een doei en ik hing op. Wauw het was fijn om met mijn familie te bellen. Liam die de hele tijd bij me stond glimlachte. 'Je bent een echt familie persoon, niet?' Ik glimlachte terug. 'Ja ik hou gewoon zo veel van ze.' Liam sloeg een arm om me heen. 'Snap ik, ik hou ook heel erg van mijn zussen en ouders.' Ik knikte. 'Kom je straks weer bij de praatgroep?' Zo noemde Liam de groepsgesprekken altijd. Ik knikte stilletjes. 'Dan zie ik je zo lou!' Schreeuwde Liam me nog na terwijl hij een andere gang op liep.

Ik zit nu bij de gezamenlijke tv. Bij "de praat groep" moesten we weer van die stomme opdrachten doen. Maar ja... ik ben blij dat het nu over is. En ik hoop dat het werkt natuurlijk. Heel zeker ben ik daar niet van. Ik denk heel veel na, en de rest zit geamuseerd naar de tv te kijken. Iedereen op de bank. Terwijl ik op de grote stoel naast de bank een boek zit te lezen. Het is geen boeiend boek. Maar ik zou toch de tijd moeten doden. Even kijk ik op naar de tv. Een documentaire over Afrika. De mensen hebben niet genoeg eten, en zijn daarom heel mager. Terwijl ik wel eten heb, maar er niet dankbaar voor ben. Meteen voel ik me schuldig. Zij verdienen het leven zo veel meer dan ik. De magere kindjes drinken uit een put met heel vies water. En de moeders geven al het eten wat ze vinden aan hun kinderen. Gewoon om ze levend te houden. Waarom was ik daar niet geboren? Dan had ik mijn eten aan mijn zusjes of broertjes kunnen geven. En daarmee hun redden. Dan was mijn leven nog nuttig.

Weer staar ik naar de witte muur. Hij is saai maar toch bijzonder. Elke kleur die er op komt zal mooi zijn. Maar het is zelf geen kleur. En dat doet me denken aan mezelf. Elke kleur is een mens die mijn leven probeert op te vrolijken. maar zonder hun zal ik lelijk zijn. Meteen komt er een idee in me op. Schilderen.

En zo gezegd zo gedaan. Na 4 uur staat er iets op het doek. Wat nu aan mijn witte muur hangt. Ik sta er op, met gekleurde verf vlekken. Maar zelf ben ik helemaal wit. Lelijk dus. Maar dat wist ik al. Nu kan ik lang staren naar mijn eigen hoofd. Ik grinnik bij de gedachte. Nog diep in gedachte storm Niall mijn kamer in. 'Heyyyyy Louis! Ik verveel me, dus ik dacht: waarom ga ik niet naar Louis?' Het enthousiasme van Niall schrikt me op. 'WoW nieuw schilderij? Mooi hoor!' Niall is volgens mij heel hyper. 'Sorry overspoel ik je?' Niall's stem is meteen schamend. 'Nee ik Uhm had even een slecht moment.' Ik lieg niet, ik had een slecht moment. Maar het enige wat ik nu nodig had was Harry. 'Oh gelukkig! Ik maakte me al meteen zorgen want ja, dadelijk vind je me irritant en dan word je boos op mij en dan heb ik geen vriend meer en..dan....maar...' Niall ratelt. 'Hey! Niall je ratelt doe eens rustig.' Niall staart me meteen stil aan. 'Wauw ik ben ook zoon sukkel want...' ik onderbreek hem. 'Niall! Wat is er met jou?' Meteen vormen er tranen in zijn ogen. 'Ik..Uh..moet je wat vertellen.' Hij fluistert zachtjes. 'Je moet niet boos worden want ik...'

~>~>~>~>~>~>~>
HI! O M G DIT BOEK HEEFT F#%*$^G 1000 READS :) LOVE JULLIE SO MUCH! EINDELIJK EEN BOEK DAT NOG EEN BEETJE LUKT.

En ik wil even de gene zeggen die mij gemaild heeft: sorry dat ik niet reageerde maar mijn e-mail ding doet het niet, ik kan dus geen e-mailen sturen naar iedereen :(

(Als je iets wilt zeggen, zeg het gewoon in de reacties. Dan weet je zeker dat ik het lees)