No words || larry stylinson || dutch

Dag 52

If you can't wake up from the nightmare

Maybe you're not asleep...

De wind liet alle vogels uit de bomen vliegen. De regen liet iedereen zijn capuchon op doen, en de flitsen liet iedereen zijn ondergedoken angst weer omhooghalen.

Het was een duistere nacht vol onweer en ongeluk. Was het t' lot? Was het pech? Nooit zullen de goden die vragen beantwoorden.

Het was snel gebeurd, hoe was een raadsel. Al was er een ding zeker, de gevolgen beloofde niets goeds...

POV Louis:

Louis? Louis? Louis!? Alle stemmen schreeuwen door elkaar. Waar ben ik? Ik probeer mijn armen op te tillen maar geen beweging is mogelijk. Vreselijk harde geluiden dreunen door mijn oren. Een fel wit licht schijnt pijnlijk in mijn ogen, en vele handen voel ik mij aanraken. Mijn lichaam schakelt zich uit en ik word in een diep zwart gat gezogen.

"Louis kom!" Een roodharig meisje achtervolgt een klein jongetje met schattig bruin haar. Ze giechelt en springt op de rand van de zandbak. "Ik wil je nog zo veel laten zien! De nieuwe rivier bij mijn huis, of de donut winkel van oom Gijs! Of misschien wel de..." Louis onderbreekt haar. "En wat als ik dat niet durf?" Vraagt hij onzeker. Het meisje denk even terwijl ze over haar kin wrijft. "Dan heb je pech! Kunnen we gaan?" Louis slikt moeilijk. "Ik...uhh.." het meisjes heeft genoeg van zijn gestamel en pakt zijn mouw vast. "Als je niet met me mee gaat dan trek ik je wel mee hoor." Ze houd hem stevig vast en trekt hem de richting van het rivier toe. Louis weet dat hij geen kans heeft tegen haar, ze is tenslotte veel baziger. Hij geeft het na wat tegen sputteren toch op. "Mag ik wel straks naar huis?" Fluistert hij stil. Het dominante meisje draai zich om. "Naar je mama zeker? Weetje mijn mama heeft me geleerd dat je soms niet moet weg vluchten als je bang bent, maar er over heen komen. Daarom vang ik nu de spinnen thuis!" Louis was best onder de indruk, hij was nog steeds bang voor kriebel beestjes. "Maar hoe dan?" Het meisjes haalt haar neus op. "Niet denken maar doen." Ze draait zich weer terug om en loopt weer door. "Je zult de rivier best leuk vinden, en hij is niet zo diep." Louis schrikt, de rivier?! Hij was altijd al bang voor water, als hij er al aan dacht wilde hij het liefst verstoppen onder de dekens. "M-maar ik kan niet zwemmen." Probeerde hij haar te overtuigen met een leugen. Toch liet het meisje zich niet overhalen. "Dat hoeft niet, je kunt er nog in staan." Louis gaf het nu echt op, hij zou zijn angsten nu echt onder ogen moeten komen. De twee kleine kindjes waren eindelijk aangekomen bij de grote rivier. Het water stroomde snel over de rotsten heen. Er was een klein stenen pad waar je van de ene naar de andere kant kon lopen, of eigenlijk springen want er waren grote ruimtes tussen de stenen. Louis keek angstig naar de weg van stenen. Het was glad en ze waren best klein. Het meisje dacht er niet zo over. "Kom we gaan!" Riep ze met veel enthousiasme. "I-ik durf echt niet." Schreeuwde Louis trillerig boven het luide water uit. "Als we aan de overkant zijn dan zal ik je naar huis brengen." Probeerde het meisje geïrriteerd haar zin te krijgen. Louis wilde het echt niet, maar naar huis klonk wel heel verleidelijk. Hij zuchtte en stemde toen toch in. "Kom houd mijn hand maar vast." Louis hield zich stevig vast terwijl ze samen over de stenen sprongen. Ze waren al twee stenen verder en Louis voelde zich al een beetje opgelucht. De verder ze kwamen hoe minder eng het was. En aan het einde moest hij toegeven dat hij het leuker dan gedacht vond. Het voelde als een overwinning en iets waar hij trots tegen zijn mama over kon vertellen. De belofte werd door zich zelf verbroken want naar huis wilde hij echt niet. Het meisje grinnikte blij met haar handen in haar zij. "Op naar het volgende avontuur."

"Louis?' Een zachte stem fluistert in mijn oor. Mijn lichaam voelt alsof ik net van een flatgebouw ben gesprongen, mijn hoofd bonkt hard en mijn keel voelt droog. Ik probeer met alle macht mijn ogen te openen wat na een tijdje lukt. Het witte licht verblind me meteen. "Waar ben ik?" Probeer ik te zeggen, maar het enige geluid hoorbaar is een schrale stem. "Ssttt ga maar slapen."

De piepgeluiden maken mij wakker uit een diepe slaap. Mijn ogen blijven vermoeid dicht, maar een zachte stem stelt me gerust. "Hi Lou, kan je recht opzitten?" Ik volg het advies op, en open daarna ook mijn ogen. Een jongen met bruine ogen en bruin haar staart mij blij aan. "We hebben je zo erg gemist Lou." Ik frons verward. "W-wie ben jij?" De glimlach valt van zijn gezicht, en zijn schouders zakken. "Je herkent me niet meer?" Stamelt hij teleurgesteld. Ik neem de ziekenhuiskamer in me op en schud mijn hoofd. "Waar is mijn moeder?" Ik sla de deken van me af, ik wil uit het bed stappen maar blijf hangen aan de vele draden. De jongen helpt me gehaast terug. "Blijf liggen Lou, je mag nog niet weg." Ik sla zijn handen weg. "Waar is mama?" Hij slikt moeilijk. "I-ik uhhh, wat is het laatste wat je je kan herinneren?" Mijn rug raakt het bed weer, en ik draai rondjes over mijn slaap. "Misschien de autoweg naar oma?" De jongen zucht. "Wat moet ik nou met Harry?" Mompelt hij net hard genoeg voor mij te horen. "Wie is Harry? En wie ben jij?" Hij gaat zitten op de stoel naast het bed. "Ik ben Liam."

Mijn ribben doen pijn als ik het boek naast mijn bed probeer te pakken. Zuchtend wrijf ik in mijn ogen. "Waarom verteld die Liam mijn gewoon niet wie Harry is?" Mompel ik gefrustreerd als het antwoord nog steeds niet verklapt is. Liam is nu al een paar uur weg en het enige waar ik aan kan denken is Harry. Waarom blijft die naam in mijn gedachtes hangen? Ik weet niet eens wie het is! "Louis toch?" Er staat een zuster met witte kleding in de deur opening. Ik knik bevestigend. "Morgen ochtend gaan we wat testjes doen om je korte termijn en lange termijn geheugen te testen, je mag niet eten dan." Ze haalt ondertussen wat blaadjes van haar boekje af, en houd haar ogen op de letters voor haar. "We moeten ook wat bloedtesten doen, kan dat nu?" De verontrustende gedachtes schieten mijn hoofd in. "I-is dat met naalden?" Vraag ik zenuwachtig. Ze knikt en schrijft wat op. Ik bijt mijn lip. "Moet het nu?" Smeek ik fluisterend. Ze zucht vermoeiend van de keren dat ze dit ritueel al meegemaakt heeft. "Ja dat moet echt, we kunnen altijd iemand roepen om je te helpen." Antwoord ze nadat ze haar ogen rolt. "Wie wil je? Volgens mij zijn er een paar jongens in de wachtkamer, moet ik ze roepen?" Ik frons, een paar jongens? Is mijn moeder er niet? "Uh ja doe maar." Besluit ik machteloos. Aan de ene kant heb ik echt iemand nodig nu, maar aan de andere kant heb ik geen idee wie die jongens zijn! "Ik kom zo terug." De zuster loopt de kamer uit zonder mij een blik te gunnen. Ik speel nerveus met mijn vingers, zal die Liam weer komen? Ik ken hem niet, maar mijn gevoelens zeggen mij iets anders. Ik werp een nieuwsgierige blik op het piepende apparaat. Staat dat ding aan mij vast? De buisjes volgend kom ik uit bij de band om mijn boven arm. "Hoe krijg ik dat er nou af?" Mompel ik geïrriteerd. Na een paar keer trekken aan het ding, wat erg pijn deed, word ik verstoord door een deur die open gaat. De zuster loopt met een ongeïnteresseerd gezicht naar binnen, maar de jongen die achter haar loopt zorgt voor een nerveus gevoel in mijn onderbuik. "Louis ik heb Harry voor je meegenomen, zeg eens hoi." Ik verslik in mijn drinken, en hoest mijn longen er af. "Oops." Stamel ik, met amper lucht in mijn longen. "Hi." Fluister hij, met tranen in zijn ogen.

.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•.•

Guess who's back, back again. Guess who's back, tell a friend.

Hi iedereen, IK WIL JULLIE ALLEMAAL FELICITEREN MET HARRY'S EERSTE WOORDJE! Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Ik vond het..... klote. Maar ja, het duurde me echt fucking lang om te schrijven.

Mijn school leven is op dit moment getroffen door een aardbeving van slechte cijfers.  En mijn sociale leven.... heb ik niet. (Door 1d ofc) dus waarschijnlijk verhuis ik volgende maand naar mars. (Lol is zou willen dat het kon)

Ik ben ook met een tweede sport begonnen! Ik doe nu dansen en hockey (2 uur dansen, 2/3 uur hockey + 2 uur kut gym) dus vanaf nu kan ik eindelijk mijn vetlaagjes in de kast opbergen. Noem me nu maar sportgirl! (Not)

Mijn nachtrust is volledig begraven door een fucking vogel die besloot dat het leuk was om zijn kinderen boven mijn hoofd uit zijn reet te persen. (Te veel info?)

Maar ondanks alles heb ik nog 1 ding te zeggen, BYE SISTERS