Sono sekai (That World)

Episode 41: To assume or not assume

Aya's POV

I heard him curse, "Are you okay?"

I blinked. And blinked again. And gulped. "O-okay," I stammered. Lalampa lampa naman kasi Aya, gusto tuloy akong yakapin ng lupa, muntik pa akong madapa. Napansin niya siguro na uncomfortable ako sa posisyon namin kaya tinulungan niya nalang akong tumayo at saka ako binitawan. Kahit flustered pa ako I breathed a sigh of relief.

"Sorry. Ikaw naman kasi, why would you hop like that?"

"You answer your question, mister." I demanded na nakacross arms pero isang paa lang nakatapak sa lupa.

"What?" clueless niyang tanong. Napahilamos nalang ako ng mukha

"What whatin ko mukha mo eh. Pagkatapos mo akong pilitin na pumunta sayo tatanungin mo kung bakit ako tumatalon talon, loko ka naman pala, alam mong basa kaya madulas t---" napatili ako ng wala sa oras dahil sa ginawa niya

"B-bakit mo ginawa yon?"

"You were complaining about it! Would you want to be put back there?" sagot niya pagkatapos nya akong ilapag sa may puno. At talagang nasigaw pa siya ah.

"Buhat buhat pa kasi pwde naming magsabi n--- Okay. Okay. I'll shut up." Umakto kasi bubuhatin na naman ako. Loko talaga to, balik balik, ganoon? Tsk Clingy. Naku kung alam ko lang, crush na ako nito. Binigay niya na sa akin yung kalahati ng sapatos ko at saka ko ito isinuot. Buti nalang dito tuyo ang lupa, pwdeng umupo ng maayos. After tying my shoes, I looked up.

"What?" I glance at him, he was peering at me.

"What?" sagot niya. Great. Ulit-ulit?

"Why are you staring at me?"

"Because you're beautiful." Kilig! Pero sympre joke lang yun. Nasa isip ko lang na yun ang reply niya. Actually si Augustus Waters ang nagsabi niyan kay Hazel Grace, feeling Fault In Our Stars lang.

"Feeling mo naman." Yan! Yan talaga sagot niya! Psh. Mas maganda naman yung naisip ko, diba? Napaka talaga neto. Basag trip. Umirap pa sa akin. Edi wow.

"Whatever." Benelatan ko siya. Feeling niya. I slumped back against the trunk. Pipikit na sana ulit ako ng magsalita siya bigla.

"Can I hug you?" I was stunned. Like what? Napabangon tuloy ako at naupo ng maayos. Ano raw narinig ko? Huy sinabi niya talaga yan, hindi ko kathang-isip!

"Nevermind." Ahh, joke lang daw, feeling mo kasi Aya— Holy shit.

I thought aalis na siya at maglalakad palayo, pero lumuhod siya at niyakan niya nga ako. Niyakap niya ako! N-I-Y-A-K-A-P. Oo, spelled out para mas intense, hindi kapanipaniwala Baka tulog pa ako? Panaginip ba ito? Kinurap kurap ko ang mata ko, nakikita ko pa rin yung side ng face niya at nararamdaman ko pa rin yung yakap niya. Pero what? Nasapian ba itong si MK? Oh no, kailangan ko na ba ngayon si Yakumo o kaya si Sam at Dean Winchester? Magsasalita palang ako ng comeback o sarcastic comment nang mapansin ko na tahimik lang niya, pero medyo humigpit kapit niya sa akin. Ok-ay? Ayaw niya na akong bitawan? My hands remained limp against my sides. Saan ko naman kasi sila ilalagay? Baka kapag niyakap ko rin siya, sabihin na feeling na naman ako diba? Pero siya na kaya ang feeling. Alangan naman itulak ko siya? Oo, yun talaga ang pinakappropriate na gawin pero! Ikaw kaya yakap ka ni MK kumalas ka pa? Joke, ano ba yang mga pinag-sasabi ko.

"Umm" I tried to speak and break the silence kahit sobrang lakas na ng tibok ng puso ko.

"Can- Can we just" He stopped midsentence. Akala ko tahimik na ulit siya pero he continued, "Can we stay like this for a little while?" he whispered. Mahina lang pero rinig na rinig ko dahil sa proximity niya sa akin.

"Huh?"

"Please." he murmured.

"Okay." I managed to say. Shucks. Unbelievable. Gising ba talaga ako? Hindi ko nakikita ang expression niya, well yung side pero buhok niya lang pala halos, haba kasi ng hair di ko tuloy makita mukha niya. Nawawala na ata yung calm demeanor niya kasi I can also feel his heart beating fast.Kinikilig din kaya siya? Sa tahimik ng paligid halos nariring at aware ako sa lahat, kaya nabigla talaga ako when he took a sudden rugged breath. Umiiyak ba siya? Hala. Patay. What did I do? Pero impossible naman. Hindi naman ata siya iyakin, pero kasi. Naramdaman ko na muling humigpit yakap niya, nawala yung kahit anong kilig na naramdaman ko kanina, it was replaced by loneliness. Grief. And pain. Suddenly, I can feel his burden. Hindi ko alam kung paano o bakit. What is really happening Kiel? Yung walls na binuild niya sa sarili? I can feel it shattering. But no, not in a good way.

I found myself hugging him back. I held him tight. I tried to hold him as if I am holding his pieces together to prevent him from shattering. I tried tapping his back to comfort him. I heard him murmur something pero di ko na pinaulit sa kanya. After a few more seconds of silence, kumawala na siya sa yakap.

"Sorry about that." huminga siya ng malalim at saka yumuko.

"H-ha? Okay lang. Pero what's that about?" I asked kahit namumula pa ako at nararamdaman ko pa ang yakap niya.

"Nothing. It was nothing. Sorry. I'll go."

"No! Pagkatapos mo akong yakapin, aalis ka na naman? You can't act like this! I deserve an explanation!" Naintindihan niya naman siguro yung hugot ng drama ko, kaya tumingin siya sa akin at nagbuntong hiniga, mas malalim kesa dun sa nauna.

"It was. I was - " habang bumubo naman siya ng sentence, intense ko siyang tinitingnan, malay niyo, mas bumilis magsalita. I stared at him expectantly. Nakatitig lang din siya sa akin and that's when I realized something has changed in his eyes. Bigla nalang niyang tinakpan ang mga mata niya gamit ang kamay at saka yumuko, narinig ko ang paglunok niya at isang buntong hininga.

"I'm sorry I can't. Not now. I'm sorry Mika." Hindi na niya hinintay ang reaksyon ko dahil bigla siyang tumalikod sa akin. But not before I saw something glistening in his eyes. I can only look as he turned his back and run from me. Oh god. What happened MK?