BENİMLE KAL...

O benim Karım

Gözümden akan yaşları silerken aniden Fatihin ağzından çıkan kelimeleri anlamaya çalıştım

-Kötümü senmi ? Sen olsan olsan şapşal olursun yada bu adama ne hissettiğini anlayamayan kocaman aptal

Bu adama ne hissettiğini anlayamayan aptal...
Aniden öksürmeye başladım. Nefes alamadım.

-Hey yavaş kızıl kafa...Ölüceksin sonra Baran ne yapar

Öksürüğüm dahada artarken Fatih arka tarafıma geçip tüm gücüyle sırtıma vurdu.Ciğerlerim çıkmış olabilirmi...Canım acıdığı yüzümden belli olucakki Fatih gülmeye başladı

-Kusura bakma kızıl kafa ben böyle öğrendim

Önemli değildi aslında çok hafif canım acımış olabilirdi ama bu gerçek bir vurma değildi değilmi...Canımı acıtmak için değil bana yardım için yapılmıştı ne kadar ağrısada ne önem taşırdı?

Fatih gülümseyerek yüzüme baktı

-Ne kadar çabuk bu fikre alışırsan o kadar çabuk yol alırız kızıl kafa

Gülümseyerek arkasını dönüp giden Fatihin arkasından sessizce seslendim

-Ne fikri ne yolu

Ahh yine beni duymadan gülümseyerek merdivenleri indi...

En son ne zaman içimden gele gele gülüş seslerim odayı doldurdu?
En son ne zaman karşımdakinin gözlerinde kendimi görebildim?
En son ne zaman sıpsıkı sarıldım?
Sahi en son ne zaman ağlarken başım okşanıp gözümden yaşlar silindi?
Sen hiç biri seni sevsin diye sevgiye dilendinmi

Hayır.Hayır Fatih beni tanımıyo bile nerden anlasınki benim hislerimi...
Yada yıllar önce kaybettiğim hislerimi nerden bilsin...
Hep tozpembeyken hayat ona benim karanlıklarımı nerden anlasın.

~~~

Hayır...Hayır yok öyle bişey sahi sabahki Fatihin laflarından sonra neden sürekli kafamın içinde aynı soru...
Ben barana karşı ben...Hayır hayır
Arkamdan gelen sesle irkildim

-Hazan kızım

Ne ara bu kadar sorular beni içlerine hapsettiki gelen Kemal beyi bile farketmedim...

-İki saattir bahçede oturuyodun bende geliyim dedim sıkıntı olurmu

Hemen oturduğum yerde toparlanıp Kemal beye yer verdim.
Kaç gündür konuşmayan Kemal bey bugün konuşmaya meyilliydi.

-Hazan kızım varmı bi sıkıntın

-Yok teşekkürler Kemal bey

Canım ne kadar acısada canım acıdı demedim ben...Soran olmadı zaten.Bi kere nasılsın hazan demedi kimse.Bi kere sen ne hissediyosun canın yanıyomu diyen olmadı zaten...

Sonra sustuk. pek kelimeler çıkmadı ağzımdan. Gözleri saçlarıma gitti. Neden bilmiyorum ama kaç gündür yüzündeki durgunluk yine yerleşmişti işte yüzüne. Sonra yavaş yavaş kelimeler çıktı ağzından

-Baban,babanı özlüyormusun kızım

Ben babamı özlüyormuyum?
Tanımıyorsunuz beni Kemal bey hakkında hiçbir şey bilmediğiniz kızı gelin diye eve getirdiniz.Babamı ne zaman özlemedimki ben? 
Beni dövüp günlerce ortadan kaybolduğundamı yoksa aynı duvarları paylaşırken bile nefretle bakan gözlerinde sevgiyi görmeyi beklerkenmi?

Cevap vermemi bekleyen Kemal beye sadece gülümsedim.Tekrardan aynı soruyu yöneltti. Sanki duymadım gibi tekrardan aynı soruyu sormak...Gözlerine baktım karşımda cevap bekleyen adamın.