BENİMLE KAL...

UÇURUMA ESİR DAĞ

Başım Baranın omzunda, kapatırken huzurla gözlerimi tam uykuya teslim edecekken  vazgeçtim uyumaktan. Yanımda bir dağ gibi duran adam ama her an yıkılmaya müsait olan adam...

-Neden uyumuyorsun?

-Uyursam senle olabileceğim son saatlerimi  kendi elimle yok etmiş olurum.

Sıkıntıyla iç çekti adam. Dağ gibi duran adam. Ama her an bir esintiyle yıkılmaya müsait olan adam...

Başım omzundayken tek tek cümlelerime izin verdim

-Sen kendin olmaktan ne zaman vazgeçtin Baran?

-Uyu bence satılık gelin. Uyurken daha masumsun...

-Cevabını sende bilmiyorsun değilmi Baran?

Sustu Baran. Gözlerini kapatıp sadece sustu. Benden biraz uzaklaşıp yüzümü avuçları arasına aldı. Yutkundum onun güzelliği, masumluğu, küçük bir çocuk duruşuyla karşımda duruşuna yutkundum.

-O kadar çok bilmediğim soru varki hayatımda. Kafamda binlerce çözülmeyi bekleyen soru var satılık gelin. Sen hiç kafanda bağırıp çağıran sesler varken onları duymamaya çalıştın mı? Ben o sorulardan okadar yoruldumki değil cevabını bilmek, hiç bişey öğrenmek istemiyorum artık. Yalnızca tek istediğim o seslerin bir dakika olsa dahi susması.

Gözlerime bakıp kendini geri çekti. Sustu. Aslında ilk defa konuşmak ister gibiydi. Ama yapamadı cümlelerin esiri olmaktan korktu belkide. Sustu.

-Yanında olamasamda Baran, sen benim senin yanında olmama izin vermesen bile hep dua edicem senin kendini bulabilmen için dua edicem. Kendinle barışman için dua edicem.

Hafif buruk bi gülümseme oldu dudaklarında. Sonra gözlerimin içine baktı

-Keşke satılık gelin keşke çok ayrı hayatlarda belkide ikimiz birden maviyi sevdiğimiz zamanda bi araya gelseydik belki...

-Belki ne Baran?

-Belki  belki satılık gelin  "Biz"olabilmek için ufakta olsa bi ihtimal olurdu...

Gözlerimden tuzlu yaşlara izin verdim. Ağlıyordum. Yanımda duran adamın en ufak bi ihtimali olamayacağıma ağlıyordum. Boğazımda yine aynı düğüm. Umut etmeyi bırakmışken Baranla karşılaşmak benim için yeniden umuda tutunmaktı.Sesim titredi konuşmak istedim ama okadar acıyorduki canım.
Baktım karşımda dağ gibi duran adama baktım. Ama en ufak bi sarsıntıyla yıkılcak olan adama baktım.

-Belki Baran belki senle ben biz...

Biz olabiliriz diyemedim. Cümlemi tamamlayamadan baranın omzunda ağladım.

-Benle sen Biz olamayız satılık gelin.Biz diye bişey yok sen satılık gelin bense Baran Arasken Biz olamayız. Belki dedim ya bi ihtimal sen Hazan olsaydın bense sadece Baran olsaydım bi ihtimal biz olabilirdik ama şimdi ihtimal bile yok satılık gelin..

-Ben gördüm Baran senin gözündeki umudu gördüm.İhtimali gördüm. Tüm karanlığın ardındaki maviyi gördüm Baran. Sen ne dersen de ben inandım baran bu masalın olabileceğine inandım.

Elleri titreyen adamın eline dokundu ellerim. Yandım... Elleri ellerimde olan adama yandım. Ve biliyordumki bu yanmaktan geriye yalnızca küller kalacaktı ve o küllerde en ufak bi esintiyle yok olmaya mahkumdu.

Elleri ellerimin arasındayken gözlerime baktı.

-Yarın bitiyor. Biliyorsun değilmi? yarın son gün...