BENİMLE KAL...

Can kırıkları

-Baran kahvaltı hazır

Ses gelmeyince mutfaktan çıkıp baranın yattığı odanın kapısını tıklattım. Ses yoktu bir kez daha vurdum.

-Gir

Kapıyı açıp içeri girdim. Baran yatakta uzanırken gözleri bana kaydı.  O zeytin siyahı gözler sadece bendeydi.  O uzun uzun bakarken ben yanaklarımın alev alev yandığını hissediyordum. Başımı öne eğdim.Mutluluktan uçabilirdim. Uçardım ama canım acıyordu. Mutluluk bumuydu? Tüm vücudum mutluluktan titrerken  canım yanıyordu. Kendime söylemekten korksamda o kadar mutluydumki ilk defa kaybetmekten korkuyordum.

-Ne o niye odaya girmiyorsun kocanı böyle uzaktan  uyandırmamalısın...

Tüm vücudum yanarken başımı öne eğip kekelemekle yetindim

-Şey... ben

Başım öndeyken onun bana yaklaşan nefesini hissettim. Yataktan kalkmış tam karşımda duruyordu. Yüzüne bakmaya utandım. Bakamadım o zeytin siyahı gözlere. Yavaşça bana doğru ilerlerken boynumdaki  nefes alışları hızlandı.

-Kocalar nasıl uyandırılır gösterim istersen sana

Tüm vücudum tepeden aşağı titrerken engel olmaya çalıştım kendime.
Bir yanım bu nefese kendini bırakırken bir yanım sakinleşmemi söyliyordu
Hişş hazan sakin ol sakin o en güzel kokuya kapılıp gitme  diyebildim kendime hâla o en güzel nefesi boynumda hissederken...

~2 gün önce~

-Git satılık gelin. Git kaybetmeyi yaşamadan git. Artık bitir bu masalı

Sırılsıklam olmuşken sadece biz vardık. Ben baran ve yağmur...
Oysa romanlarda, dizilerde,hikayelerde  böyle olmazdı. Hani yağmurda hep sevdiklerini anlarlardı. Asla git diyen olmazdı yağmurda. Aksine kal denilirdi lütfen Benimle kal denilirdi. Peki neden git demek?

Bildiğim sondu. Kaybedicektim işte eninde sonunda bu kelimeyi duycağımı biliyordum. Peki neden ayaklarım bedenimi taşıyamamış olduğum yere yığılmıştım. İlk defa utanmadım Baranın karşısında ağlamaktan.
Yıkıldım. Yıkıldı hayallerim. Belkide en zoru yıkıldı hayata dair ilk defa beslediğim umutlarım. Neden bu kadar sesliydi ağlamalarım. Belki demiştim oysaki belki ben baran belki biz işte olmıycak bir kaç umut varken elimde yıkıldı her şey. Ben ağlarken Baran eline geçen her şeyi duvara fırlattı. Kırıldı tüm fotoğraf bekleyen boş çerçeveler. Yerler cam kırıkları doluyken kırılan Can kırıklarıydı oysaki ama Baran farkinda değildi.  Bu sefer o gür sesini duydum.

-Sana en baştan dedim bu aptalca evlilik bitsin dedim. Ama sen naptın bitirmedin. Ben yapmadım satılık gelin sen yaptın kendine bu kötülüğü boş hayallere girme dedim sana en başta

Haklıydı. Belkide bu en çok canımı acıtıyordu. Ben oysaki bişeylerin değiştiğine inandırdım kendimi. Umutlar biriktirirken aslında Baran ilk günki Barandı. Bi gün bitip durcağını söyliyordu. Biliyordum biticeğini ama neden bitmiyceğine inanmaya çalıştım. Ağladım... hıçkıra hıçkıra. Baran sıkıntıyla  derin derin nefes alırken telefonu çaldı

-Ayarladınızmı evet yarın görücem

Sonra sinirle bağırdı

-Hayır amcamın haberi olmıycak Mehmet eğer amcam orda olursa seni bitiririm. Yarın herşey biticek.

Sonra sinirle telefonu yere fırlatıp bağırmaya başladı.

-Biticek. biticek  yarın her şey biticek

Oda olduğu yere çöktü.Benim için herşey biterken Baran için ne biticekti...  Baran yerdeki cam kırıklarına bakıp  acıyla gülümsedi. Sonra tekrarladı