BENİMLE KAL...

CEHENNEM

...O benim karım asla...Kemal Aras'ın gelini olsun diye verdiği paranın iki katı veririm ve oda defolup gider..haaa gitmedi benim karım değil Kemal Aras'ın Satılık gelini olabilir...Ve sen satılık gelin bir daha asla benim hakkımda konuşma...Ve şu aptal eşyalarını alıp misafir odasına geç...

Evet tamda duyduğum cümle buydu...

Üstüme gelip bağıran şu adama baktım bu öfkenin nedeni neydi ?
Beni istemediyse neden kabul etti ??Öfkesinden kızaran o siyah gözlere baktım gerçekten tüm bu öfke benim içinmiydi??
Al Hazan hanım tam sana yakışır bir karşılamaydı ne bekliyordum?
satın alınan bir eşyadan ne farkım vardı?

Sahiden gerçek bir gelin gerçek bir karı koca rolünü mü oynıyacağımı ... Ben kumar borçlarına karşı satılan bit eşya gibiyken ne bekliyordum ki??

O kadar çok canım acıyordu ki artık hissizleşiyordum...
Ben kendimden bile nefret ederken şu karşımdaki insandan ne bekliyebilirdim?

Hatice hanım bana acıyarak bakarken ben eğilip çantamı aldım.
Artık dayanamıyordum...Gidicektim
Peki nereye??
Ben hiçbir yere ait değilken nereye gidicektim??
Babama mı ?
Ne olucaktı babama gidince tekrardan  daha yüklkü bi miktarda mı satıcaktı?
yoksa elleriyle mi beni teslim edicekti?
Tam çantamı alıp odadan çıkacakken merdivenlerden bir bağırma sesi geldi

-O kız o odadan çıkmıycak.

Bi kaç merdiven daha çıkıp yanımıza geldiğinde bunun Kemal bey olduğunu gördüm.Sinirliydi sinirle elimdeki çantaya baktı..Elimden alıp onu yatağa bıraktı Ve Baran'ın yanına kadar gidip bu sefer sesini yüksellti

-Bu Kız senin karın ve bu kız bu odada kalıcak

Nefretle bana döndü Baran...Alnındaki damarlar bağımsızlığını haykırıyordu.Son kez amcası onun yüzünü elleriyle kendine döndürdüğünde ses tonunu alçalttı.
İlk bağırmasının aksine küçük bir çocukla konuşma edasında tek tek ve babacan bir şekilde devam etti

-Ben böyle istiyorum Oğlum.Bana bir şans ver bu evliliğin doğru olduğunu göstermem için bana bir şans ver

Başını eğdi bu sefer Baran.
hiç bir şey diyemedi .Sadece arkasını dönüp bana  o simsiyah gözleri ile baktı.. öfkeden bir ateş parçasına dönen o zeytin siyahı gözleriyle sadece baktı.
küçümser bir gülüş atıp odadan çıkıp gitti..
Herkes Baranın arkasından bakarken ben dona kalmış etrafa bakıyordum...
Acıyarak bakan hatice hanıma, baranın arkasından üzgün gözlerle bakan Kemal beye...
Ne oldu  karşılaşmayı beğendin mi der gibi küçümser bakış atan Şükran hanıma
ve laf duymaya çalışan fısıltı fısıltı konuşan hizmetçilere hepsine bakıyordum...
Sahiden benim burda ne işim vardı...

Baran'ın arkasından uzun uzun bakan Kemal bey bu sefer bana döndü yüzündeki üzüntüyü silip anında bana sevgiyle baktı:

-Hadi güzel kızım git ve üstlerini değiştir.Hatice yardım etsin sana odana yerleş.Bi eksik bişey olursa söylersin bana
 

diyip arkasını dönüp gitti.Giderken gözünü mü sildi yoksa bana mı öyle geldi anlamadım.Ama bu adam nasıl hiç bi şey olmamış gibi davranıyordu?

Odaya tekrardan giricekken Hatice hanıma döndüm sesim titriyordu belli olmasın diye fısıltıyla konuştum:

-Şey ben misafir odasına geçsem Hem daha doğru olmaz mı?

Bana şefkatle bakan Hatice hanım laflarını seçip  yavaştan aldığı  belliydi daha çok kırılmamdan korkuyordu:

--Kemal Bey i  duymadın mı kızım
Merak etme Baran amcasının sözünden çıkmaz.Kemal bey senin o odada kalmanı istediyse Baran bişey demez.Onada zaman verelim kızım .
yüreği güzeldir benim yavrumun Baranımın  sadece zamana ihtiyacı var