Ölmek için güzel bir gün olabilirdi.
Ölmek...
Bir Kıyafeti çıkarıp askıya asar gibi; bedeninle beraber tüm sorumluluklarını, alışkanlıklarını, yaptıklarını, yapmak istediklerini, yapamadıklarını... Öylece bırakıp gitmek, çok da kötü olmasa gerek.
Hayatın tam ortasındayken mi gidilmeli bilemiyorum. Hayatın ortası tam olarak neresi ?
'Asla varamayacağım bir yer! '
Kendime uygun bir yaşantı bulamadım. Herkes gibi mutlu olma amacım da olmadı. Kimseye durup dururken gülümsemedim aslında gülümsemem gereken zamanlarda bile gülümsemedim çünkü numara yapmayı beceremem. İnsan sadece içinden geldiği gibi yaşasa ne olur ki? Hayran olduğum ve samimiyetlerine en çok inandıklarım da Yok değil. Binlerce anormal insanın içinde sıkışmış sayılı normal insanlar. Halk arasında 'deliler'!
Asla bir hainlik beklenmez onlardan, yaptıkları ne olursa olsun bağımsızca ve çıkarsızca yaparlar. İşte özendiğim davranışlar. Maalesef hiç bir zaman bu kadar özgür olamayacağımın farkındayım, konuşmalarımı karşımdakine göre şekillendireceğim ve asla kendi istediğimi anlamayacak hiç kimse. Görmek istediklerini görüp duymak istediklerini duyacaklar...
Ne yapalım deli değiliz sonuçta. Başkaları için yiyip içen ve yaşayan,başkalarına yaranmaya çalışmakla geçecek bir ömür.
Üzerimi değiştirmeden yatağıma uzandım. Tüm kahve dükkanını sırtımda eve getirmişim gibi Yorgunum. Kafamda dönüp duran konuşmalar, müdürün sert bakışları, porsumuş ellerimin görüntüsü giderek hızlanan bir daire çiziyorlar ve ardından gelen sarhoşluk hissi. 'Uyumak istiyorum'Kafamı yastığın altına soktum, ellerimi de dizlerimin arasına, iyice büzülüp yatağa sindim. Delirmek ya da ölmek umuduyla...
