Pragnę śmierci [ZAKOŃCZONE]

~6~

"Płynę w otchłani ciemności, która sprawia wrażenie tajemniczej i niebezpiecznej.
Widzę przed sobą rozpościerający się horyzont wody, której morski prąd odpycha mnie do tyłu, lecz ja napieram do przodu nie poddając się.
Nie oddycham, nie czuję swojego pulsu, nic nie czuję.
Wszystko powraca.
Słyszę oddech tuż przy uchu, czuję dotyk na swojej klatce piersiowej i nagle... "

Otwieram szeroko oczy i łapczywie nabieram powietrza.

Nie wiem gdzie jestem i czym jest to miejsce, gdyż nie mogę wykonać najmniejszego ruchu. Czuje się sparaliżowana i pusta w środku. Zdaję sobie sprawę, że widzę wszystko wyraźniej, tak samo słyszę i czuję, lecz nie mogę się ruszyć, gdyż nie mam siły. Przypominam sobie wszystko, co miało miejsce w stawie, ale nie panikuję i co dziwne jestem spokojna jak nigdy dotąd. Mój wzrok spoczywa na suficie, który przyozdobiony jest w małe lampeczki, które migają jak gwiazdy na niebie. Wszystko słabnie, powraca do mnie. Moja dawka większej siły gaśnie, a migające światełka razem z nią. Oczy same się zamykają, a ja ponownie odpływam w krainę mroku.

~Widze mamę i tatę w oddali, machających do mnie. Chcę pobiec w ich stronę i mocno do nich przytulić, ale nie mogę. W oczach czuję gromadzące się słone łzy samotności i smutku. Mam ochotę krzyczeć, lecz głos grzęźnie mi w gardle. Po moich bladych i zimnych policzkach spływają łzy frustracji. Rodzice powoli stają się przezroczyści i rozpływają się, gdy nagle ich już nie ma. Czuję dotyk na ramieniu, więc obracam się i widzę starszego mężczyznę, który uśmiecha się do mnie.

-Leno, musisz wrócić i wykonać swoją misję, aby wrócić tu i zaznać spokoju -powiedział siwiejący staruszek w szacie.

-Nie chcę wracać, chcę zostać tu z rodzicami -powiedziałam szlochając.

-Wrócisz, jeśli wykonasz, to co zostało ci przypisane, a teraz zamknij oczy i wyobraź sobie, że jesteś w swoim domu.

Zamknęłam oczy i tak jak prosił mężczyzna, wyobraziłam sobie swój dom, lecz nie ten, który zamieszkuję, a ten, w którym mieszkałam z rodzicami... ~